Oktober - Een grote stap

Vorige week maandag was een behoorlijk spannende dag voor mij. Die dag presenteerde ik mijn ‘kindje’ aan de pers tijdens de Bijzondere Verhalen Beurs. Deze beurs werd dit jaar voor het eerst georganiseerd en is bedoeld als ontmoetingsplek voor mensen met bijzondere verhalen en platforms zoals uitgevers, sprekersbureaus en journalisten.

 

Twijfels

Lange tijd heb ik getwijfeld of ik moest gaan. Was dit wel de juiste weg voor mij? Wil ik wel direct zo groots met mijn verhaal naar buiten treden? Al die jaren heb ik het tenslotte angstvallig bij me gehouden. Veel mensen in mijn nabije omgeving weten nog steeds niet wat zich werkelijk heeft afgespeeld. Ik kon en wilde er gewoon niet over praten; ook omdat er veel mensen bij betrokken zijn, van wie ik de privacy wil respecteren. Vooral dat laatste zorgt voor hoofdbrekens. Ik ben er nu klaar voor om met mijn verhaal naar buiten te treden, maar zijn zij ook klaar? Ben ik bevoegd om die keuze voor hen te maken? De ‘hoofdrolspelers’ en ‘figuranten’ zijn nagenoeg onherkenbaar doordat namen, plaatsnamen en bepaalde feiten zijn veranderd. Maar toch… Men is niet van gisteren en kan waarschijnlijk heel gemakkelijk achterhalen over welke ramp ik schrijf. Hoe ga ik dat doen met de pers? Wat als ze me daarmee confronteren? De dag kwam steeds dichterbij en nog steeds wist ik niet hoe ik het zou gaan aanpakken.

   ‘Jij houdt altijd veel te veel rekening met anderen, denk nu eens aan jezelf. Dit is geen leven zo. Je hebt periodes waarin je helemaal niets kunt omdat al die emoties jou te veel worden. Het wordt nu echt tijd dat jij vertelt waar je al die jaren al mee rondloopt.’ Dit krijg ik de laatste tijd steeds vaker te horen. En het is waar. Misschien is het goed dat ik die knoop nu eindelijk eens doorhak en mijn verhaal ga delen met de wereld. Het is niet niks wat ik te vertellen heb, maar uiteindelijk zal het een hoop mensen verder gaan brengen. Sommige dingen mogen nu wel eens uitgesproken worden. Iemand moet daarin het voortouw nemen. Aan mij de grote ‘eer’. Bijzondere Verhalen Beurs, here I come!

Presentatie

   's Morgens werkte ik samen met coaches en sprekers, zoals Esther Jacobs. Maanwilla van der Horst, Daniëla Postma en Peter Ros aan het krachtiger maken van mijn pitch en achterflap. Daar heb ik echt heel veel van geleerd. Ook aan hen legde ik mijn angst voor over het eventuele bekendmaken van de plaats waar mijn verhaal zich afspeelt. 'Treedt er alleen mee naar buiten als het voor jou veilig voelt, houd het anders gewoon voor je,' kreeg ik mee. Dat hield ik in mijn achterhoofd toen ik die middag aan de speeddates begon. 

   Ontelbaar keren heb ik mijn verhaal verteld aan de aanwezige journalisten. Hoe goed ik ook mijn best deed om bepaalde dingen geheim te houden,  men prikte er toch doorheen. Ze zijn niet voor niets journalist ;) En zeg nu zelf, vissersdorp + ramp…1+1=2. Maar ja, dat is nu eenmaal waar mijn verhaal zich afspeelt en waar ik dus niet omheen kan. Het is ook niet erg dat men weet over welke plaats en ramp het gaat, maar het gaat om de manier waarop ze ermee omgaan. Zo voelde ik dat er een aantal mensen tussen zaten die mijn verhaal op een manier zouden beschrijven, die niet bij me past. Ik heb het boek geschreven vanuit mijn hart en ga op een respectvolle manier met de betrokken mensen om. Dat laatste eis ik ook van de journalisten.   

  

Dit komt té dichtbij... 

Net op het moment dat ik even helemaal klaar was met het vertellen van mijn verhaal, zag ik een journalist zitten die ik nog niet had gesproken. Iets in mij zei dat ik eens met hem moest gaan praten. Met wat tegenzin liep ik zijn kant op. De middag liep tegen het einde, het was een heel intensieve dag geweest en ik wilde eigenlijk niet meer praten. Nu moest ik nog een keer mijn verhaal vertellen… Wachtend in de rij voelde ik ineens iets gebeuren in mijn onderbuik. Een kriebel die ik de afgelopen jaren vaker heb mogen ervaren en inmiddels kan interpreteren als: nu gaat er iets gebeuren wat je heel eng vindt, maar wat je wel verder gaat helpen op de weg naar de acceptatie van je talent.

   ‘Wil je me vertellen over welke plek het gaat?’ vroeg hij me op een prettige, niet dwingende toon. Ik zag aan zijn gezicht dat hij het zelf wel wist, maar dat hij het voor de zekerheid ook nog even uit mijn mond wilde horen. Ik noemde zonder enige terughoudendheid de plaatsnaam. Bij hem is het veilig, voelde ik. Deze man was niet uit op sensatie. ‘Jouw verhaal moet integer worden gebracht.’ Hij bleek ‘toevallig’ mensen te kennen - dat was de reden dat hij om de plaatsnaam vroeg - die zelf een rol hebben gespeeld in mijn verhaal. ‘Een collega van mij was toentertijd verslaggever en als eerste ter plaatse. Hij beschikt nog over de allereerste geluidsopnames. Je zou eens met hem moeten praten.’ Bam! Dat kwam even té dichtbij. Een rilling ging door mijn lichaam. Binnen één seconde was ik terug in de tijd en verschenen de beelden weer op mijn netvlies. De tranen brandden achter mijn ogen en het duurde niet lang voordat ze zichtbaar werden.  

   De sympathieke journalist moedigde me aan om lezingen te gaan geven over mijn boek. Op die manier kan ik de mensen bereiken en dieper op de materie ingaan. Dankbaar en ietwat geëmotioneerd nam ik afscheid van hem. De hele dag had ik zonder problemen mijn verhaal kunnen delen, maar tijdens het gesprek met hem deed ik de titel van mijn boek dus even geen eer aan; ik had het verdriet tegenover hem niet stil kunnen houden.

     Moe maar voldaan stapte ik die avond mijn bed in. Wat een grote sprong had ik die dag gemaakt. Ik heb een begin gemaakt met de wereld laten zien wie ik nu werkelijk ben en wat ik te vertellen heb!

Heb jij ook een bijzonder verhaal dat gehoord dient te worden? Geef je dan nu al op voor de Bijzondere Verhalen Beurs 2013! Ik kan het je aanraden!

Deze keer een fragment over een bijzonder huwelijksaanzoek…

Fijne maand allemaal!