Wat een mooie en ontroerende reacties
heb ik gehad op het eerste fragment dat ik op deze blog plaatste. ‘Kippenvel’, ‘Ik zit met tranen in mijn ogen
achter de pc’, ‘Ik kan niet wachten om de rest te lezen’, zijn een aantal
daarvan. Dit geeft mij de nodige moed en energie om door te gaan met het
publiceren van mijn verhaal. Dank daarvoor!
Vermoeiend
Sinds de start van het schrijven van
mijn boek - mei 2011 - ben ik er bijna dag en nacht mee bezig geweest. Nu het
volledig op papier staat, kan ik het tijdelijk iets rustiger aan doen en me
weer meer met andere dingen bezig gaan houden. Ik heb er tenslotte ook nog een
praktijk naast die ik graag draaiende wil houden.
De afgelopen weken is het laatste deel van het manuscript richting de
proeflezers gegaan en heb ik me beziggehouden met de tekst voor de achterflap.
Ook heb ik voor de zoveelste keer mijn boek herlezen. Ik blijf telkens op zoek
naar verbeterpunten. Vermoeiend hoor, om zo perfectionistisch te zijn.
Dit hele proces is sowieso vermoeiend. Al vanaf de start van het
schrijven van mijn verhaal kwamen er veel emoties los. In het begin schreef ik
eens in de twee weken een stuk. Maar ja, op die manier zou het een
tienjarenplan worden. Vanaf oktober besloot ik dan ook vier versnellingen
harder te gaan werken. Dagelijks schreef ik een paar uur. Zelfs na het
kerstdiner en voordat de klok ons naar het nieuwe jaar bracht, kroop ik ’s
avonds nog even achter de pc. Ik ging vaak tot diep in de nacht door. Begin dit
jaar begon dat zijn tol te eisen. Ik was helemaal op en in mijn hoofd was het
een grote wirwar van gedachten. Een stapje terugdoen lukte me niet. Hoe
eerder mijn verhaal op papier stond, hoe beter. Dan kon ik het afsluiten en
weer verder.
Nu ik voor de derde keer dit jaar tegen
een complete uitputting aan zit, heb ik uiteindelijk toch het enige wijze
besluit genomen; de boeklancering wordt uitgesteld naar voorjaar 2013! 
Ik moet toegeven dat ik het schrijven ietwat heb onderschat. Ik zou mijn
verhaal ‘even’ op papier zetten, dan zorgen dat het bij de juiste personen terechtkwam
en hop, weer door met mijn eigen leven. Maar het is meer dan zomaar een verhaal
schrijven. Het is - onverwacht - een compleet therapeutisch proces geworden.
Laatst las ik een artikel over een onderzoek waaruit is gebleken dat twee
minuten schrijven per dag al goed is voor je mentale gezondheid. Ik heb het
duidelijk wat overdreven met die paar uur per dag en zo een overdosis opgewekt
;) Maar zonder gekheid, ze zeggen niet voor niets: ‘de dingen van je
afschrijven’. Het helpt echt. Ondanks dat het een heel zwaar jaar was, ben ik
door het schrijven enorm gegroeid. Dingen zijn op hun plek gevallen en dat
heeft voor rust gezorgd.
Andere
mensen bij betrokken
Nog een reden om dingen niet overhaast
te doen, is het feit dat er veel mensen bij het verhaal betrokken zijn. Niet
alleen ik moet er klaar voor zijn als het naar buiten wordt gebracht, ook zij
moeten er klaar voor zijn. Door de reacties van de proeflezers ben ik me ervan
bewust geworden dat mijn verhaal veel teweeg kan gaan brengen. Ik wil er dus niet
voor 100% maar voor 200% achter staan wanneer ik het ga delen met de buitenwereld.
Ik heb inmiddels ook leren luisteren naar mijn gevoel, dat al eerder aangaf dat
dit najaar te snel zou zijn. Echter mijn verstand was al die tijd de
sterke overheerser.
Onlangs kreeg ik de zoveelste waarschuwing van
iemand die ik lang niet had gezien. Deze keer kwam de boodschap gelukkig wel
binnen. ‘Neem je rust, want je ziet er doodmoe uit, luister naar me!’. Ze had
gelijk, dit ga ik niet volhouden. En had mijn gevoel dat niet al veel eerder
aangegeven…? Ik heb al bijna één jaar lang last van chronische hyperventilatie,
voel bijna continu spanning in mijn lichaam en de bodem van mijn tonnetje
energie is (opnieuw) in zicht. Dat zijn heel duidelijke signalen. Het wordt
tijd om bij te gaan tanken. Even een pas op de plaats. Mijn achternaam heb ik
vast ook niet voor niets meegekregen... Doe de dingen 'Stap voor Stap’. Dan
maar uitstellen naar volgend jaar. Maar ach, wat zijn nu vier maanden op een
heel mensenleven?
Nieuw
fragment – ‘Het bezoek’
Je kunt een nieuw fragment lezen op deze
blog. Dit stuk komt uit het hoofdstuk ‘Het bezoek’ en dateert uit de zomer van
2008. Een bezoek dat grote gevolgen zou hebben…
Tot de volgende maand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten