‘Op die foto in de hoek staat mijn nichtje, aangereden door een vrachtwagen. Ze kon het niet navertellen. Die daarnaast is de overbuurjongen, een erg lieve knul. Hij was nog ontzettend jong toen hij stierf. Kanker had hij. Daar verderop zie je mijn schoonzus, ook overleden door kanker. Twee jonge kinderen liet ze achter. En die foto daar op de kast is van mijn man. Wat een knappe vent was het, hè?’
Van het ene verdriet gaat ze naadloos over in het andere. ‘Vreselijk hè, wat hier is gebeurd? Het is al bijna tien jaar geleden, maar de Nieuwjaarsbrand drukt nog steeds een stempel op Volendam. Zoiets kun je niet vergeten en wegstoppen. Er waren ook zulke jonge mensen bij betrokken.’ De adem wordt me even ontnomen. Waar ben ik in hemelsnaam terechtgekomen?
Lees hier verder: http://hetstilleverdriet.blogspot.nl/p/fragmenten.html
De vlag kan uit... mijn boek is naar de drukker!
Op 12 mei 2011, zette ik mijn eerste woorden op
papier. Nog totaal onwetend van de emotionele achtbaan waarin ik terecht zou gaan komen.
Uiteindelijk heb ik twee jaar eraan gewerkt. Jaren waarin ik mezelf enorm ben tegenkomen. Jaren waarin diep weggestopte emoties hun weg naar boven vonden. Jaren waarin ik flink getest ben op mijn doorzettingsvermogen. Maar het waren ook jaren waar ik kon rekenen op heel veel steun en liefde van de mensen uit mijn naaste omgeving en de mensen die 'toevallig' op mijn pad kwamen en een stukje meeliepen. Keer op keer kreeg ik de bevestiging dat het goed was waar ik mee bezig ben. Dit gaf mij de kracht en het vertrouwen om mijn verhaal te voltooien.
En dan ineens is het moment daar. Het is klaar. Heel onwerkelijk.
Nu begint het grote loslaten...
