Filmen in Volendam
Eind maart
ben ik samen met Rob en een filmploeg in Volendam (het dorp dat belangrijk is
geweest voor mijn ontwikkeling en waar mijn boek zich grotendeels afspeelt) een
dag wezen filmen. Ik vertelde hem daar al lopend langs het IJsselmeer over mijn
proces. Heel intensief was dat. Vooral omdat het even zoeken was naar wat we
gingen uitlichten; mijn verhaal heeft vele facetten. Uren zijn we bezig geweest,
voor een filmpje van een paar minuten…
De manier waarop ze werken heb ik als prettig ervaren. Integer en met respect, precies zoals het programma ook overkomt op televisie. Zo had ik volledige inspraak over wat ik wilde vertellen én wat vooral niet ter sprake mocht komen i.v.m. privacygevoelige gegevens. Dat was voor mij trouwens wel een vereiste; ik wil geen speelbal zijn van een tv-programma dat ten koste van alles hoge kijkcijfers wil scoren. Nee, het moet ‘voedende’ televisie zijn. Vanaf het eerste moment aan de telefoon voelde ik al dat het met dit programma helemaal goed zat. Ze gaan heel zorgvuldig met alles om en werken er echt met hart en ziel aan. Twee maanden zijn ze bezig met één aflevering!
Zelf wilde ik graag de positieve kant van hooggevoeligheid op de voorgrond zetten. Te vaak wordt dat namelijk nog als last neergezet. Met mijn verhaal wil ik laten zien dat wanneer je deze eigenschap erkent, en aan jezelf gaat werken, je dan hooggevoeligheid als iets heel moois en krachtigs kan gaan inzetten.
Ontmoeting met oud-klasgenoten in de studioDe manier waarop ze werken heb ik als prettig ervaren. Integer en met respect, precies zoals het programma ook overkomt op televisie. Zo had ik volledige inspraak over wat ik wilde vertellen én wat vooral niet ter sprake mocht komen i.v.m. privacygevoelige gegevens. Dat was voor mij trouwens wel een vereiste; ik wil geen speelbal zijn van een tv-programma dat ten koste van alles hoge kijkcijfers wil scoren. Nee, het moet ‘voedende’ televisie zijn. Vanaf het eerste moment aan de telefoon voelde ik al dat het met dit programma helemaal goed zat. Ze gaan heel zorgvuldig met alles om en werken er echt met hart en ziel aan. Twee maanden zijn ze bezig met één aflevering!
Zelf wilde ik graag de positieve kant van hooggevoeligheid op de voorgrond zetten. Te vaak wordt dat namelijk nog als last neergezet. Met mijn verhaal wil ik laten zien dat wanneer je deze eigenschap erkent, en aan jezelf gaat werken, je dan hooggevoeligheid als iets heel moois en krachtigs kan gaan inzetten.
Half april
ontmoette ik dertien van mijn oud-klasgenoten in de studio in Hilversum. Heel
bijzonder om elkaar na achttien jaar weer terug te zien. Voor mij was het best
wel spannend en ook emotioneel om de mensen uit die periode weer te ontmoeten.
Het deed me terugdenken aan een niet altijd zo leuke tijd. In de eindexamenklas
werd ik namelijk ziek (de start van een ruim tien jaar lang periode van extreme
vermoeidheid) was daardoor veel afwezig en kreeg te maken met onbegrip. Hoe
dachten zij toen over mij? Hebben ze gemerkt dat ik vaak afwezig was?
En natuurlijk
wil je elkaar dan meteen van alles gaan vragen, maar dat mocht niet om het
verrassingseffect tijdens de opname te behouden. Dat zorgde nog voor grappige
taferelen bij de lunch vooraf. ‘Vertelde je nou net dat je je kinderen naar
school hebt gebracht? …Heb je kinderen? …Jij?!’
Ruim twee
uur duurde de opname in de studio. Dat vloog om. In één take wordt het
opgenomen, om het spontane te behouden. Het ene bijzondere verhaal na het andere
kwam voorbij. Je krijgt een heel unieke inkijk in andermans leven. Het gaat
denk veel dieper dan dat je op een gewone reünie zult ervaren. En doordat het
in een ´klas´ wordt opgenomen, krijg je ook echt dat klasgevoel. Het was alsof
we terug in de tijd waren.
In de studio
heb ik ten overstaan van mijn oud-klasgenoten de tenen gelezen van Rob Kamphues.
Het is voor velen een nog onbekend fenomeen en dat riep dus verbazing en vele
vragen op. Dat zorgde voor leuke momenten. Vroeger was ik ook heel stil en verlegen.
Nu pakte ik mijn podium en praatte er op los. Dat was ook wel verrassend voor
mijn oud-klasgenoten. ´Waar is dat stille meisje gebleven? Je praat zoveel,´
was de reactie van een oud-klasgenote.
Voor mij was
is het goed geweest om de mensen van toen weer te ontmoeten. Oude pijnen vanwege
het onbegrip destijds heb ik hierdoor een plekje kunnen geven. Opgelucht en vol
energie kwam ik die dag weer thuis.
Het is een
uitzending geworden vol met prachtige, ontroerende, grappige en krachtige
verhalen. Echt een heel bijzondere ervaring en ik ben dankbaar dat ik hieraan
mocht meewerken.
Zelf heb ik
nog niets gezien, dus ben ook erg benieuwd naar het resultaat!
Zondag 2 november, 20.20 uur op NPO 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten