November - Ik ging alleen even naar de kapper...

De lange lok voor mijn ogen begon mijn zicht te belemmeren; ’s morgens had ik steeds meer tijd nodig om mijn krullenbos een beetje toonbaar te maken. Tijd dus voor een bezoekje aan de kapper. 

   Alleen zit mijn kapper niet echt naast de deur, om precies te zijn op zo’n tweeënhalf uur reisafstand. Daarom besloot ik er gelijk een dag en nacht aan vast te plakken. Doordat ik vanuit huis werk, kom ik nooit helemaal los van mijn praktijk. Op deze manier was ik er meteen even uit. Twee dagen niet met werk bezig zijn, maar heerlijk relaxen op een locatie aan het water en nieuwe energie opdoen. Zo sloeg ik meteen twee vliegen in één klap.

   Nu had ik natuurlijk kunnen weten dat het nooit helemaal 'relaxt' zou kunnen worden. Mijn kapper zit namelijk in het dorp waar mijn verhaal zich afspeelt. Toch voelde ik me deze keer, in tegenstelling tot de vorige keren, heel rustig op de dag van vertrek. Voor het eerst, reisde ik zonder zenuwen of angsten ernaartoe.

   Wat ik vervolgens die twee dagen meemaakte, had ik van te voren niet kunnen bedenken...

 

Waar gaat je boek over?

De dag van aankomst kwam ik terecht in een winkel, waar ik direct werd uitgenodigd voor een kopje thee. Ik raakte daar met een dorpsbewoner, die ook even was komen aanwaaien, in gesprek over mijn boek. ‘Waar gaat je boek over?’ Zonder moeite begon ik te vertellen dat de geschiedenis van haar dorp een grote rol speelt in mijn boek. …Wacht even. Wat was er met mij gebeurd? Ik, die het al die jaren zo angstvallig stil hield, gaf nu ineens zonder moeite haar grote ‘geheim’ prijs?

   De vrouw bleek erg geïnteresseerd en vertelde vervolgens haar eigen ervaringen met de ramp waarover ik schrijf. Mijn tranen kon ik met moeite verbergen; dit kwam blijkbaar even allemaal heel dichtbij. ‘Ik ben de eerste die hier je boek koopt,' gaf ze me bij het afscheid mee.

   Een dag later ‘biechtte’ ik bij de kapper op, waar ik al die jaren al mee rondliep en dat er spoedig een boek over zou verschijnen. Waarom ik het niet eerder had verteld, werd me gevraagd. Ze hadden me dingen kunnen vertellen. Maar ik denk dat het juist goed is zoals het is gegaan. Nu is het verhaal volledig vanuit mijn perspectief geschreven. Dit is hoe ik het als buitenstaander ervaar. Ik ben nu niet beïnvloed door de verhalen van de direct en indirecte betrokkenen.

   Met een hernieuwde coupe en waardevolle adviezen om aandacht voor mijn boek te kunnen vragen, stapte ik de deur weer uit.

   Ik wist even niet wat me overkwam. Al die tijd was ik zo ontzettend bang geweest voor de reacties van de mensen uit het dorp. Wat zouden ze wel niet van me denken? En kon ik dit wel maken als buitenstaander? De ramp is immers nog steeds een heel gevoelig onderwerp. Maar ik weet ook dat mijn verhaal verteld mag gaan worden en hoop dat men inziet dat ik het met alle respect en voorzichtigheid behandel. Ik kom niet als een olifant een porseleinkast binnenvallen, maar ga met fluwelen handschoentjes aan te werk. Misschien ben ik zelfs wel té voorzichtig, zoals ik die dagen ook meerdere keren teruggekoppeld kreeg.

   Op de laatste dag dacht ik nog even snel een boodschap te doen. Twee uur later en een emotioneel gesprek rijker, stapte ik de winkel weer uit. Ook hier had ik mijn verhaal ‘plotseling’ gedeeld en kreeg ik opnieuw verhalen te horen, ditmaal van een direct betrokkene.

   Mijn boek kwam deze dagen ineens tot leven. Ik heb het verhaal niet verzonnen, zoals ik al die jaren regelmatig heb gedacht; het is allemaal daadwerkelijk gebeurd.

 

Verbondenheid

Vechtend tegen mijn tranen verliet ik nog geen uur later het dorp weer. In 48 uur tijd had ik zulke mooie en ontroerende ontmoetingen gehad; dingen waren bevestigd, puzzelstukjes waren op hun plek gevallen. Eindelijk heb ik, na bijna vier jaar, mijn verhaal kunnen delen met de mensen waarvoor het in eerste instantie bestemd is.

   De dagen daar hebben me veel energie en kracht gegeven. Ik voel me niet meer alleen staan in mijn verhaal. Ik heb mensen mogen ontmoeten die de dingen van dichtbij hebben ervaren en dus kunnen begrijpen wat ik met me meedraag. Ik voelde na jarenlange eenzaamheid, ineens verbondenheid. Het deed me denken aan het sprookje Het lelijke eendje, waarin de zwaan zich na jaren alleen en anders te hebben gevoeld, ineens aansluiting vond bij een groep gelijken.

   Ik kwam zowel letterlijk als figuurlijk een stukje lichter thuis. Waar een kappersbezoekje al niet goed voor is…

 

 

Voortgang boek

Momenteel ben ik bezig met de allerlaatste herschrijfronde. Dat is geen eenvoudige klus. Niet dat het taaltechnisch veel van me vraagt. Nee, het emotionele aspect is hetgeen wat het zwaar maakt. Ik kan niet 'even' snel er doorheen vliegen. Nog steeds word ik het verhaal ingezogen en beleef alles weer opnieuw. De hele dag loop ik rond met een brok in mijn keel, vanwege de vele emoties die ik met me meedraag. Afspraken, leuke feestjes; keer op keer moet ik mensen afzeggen. Te veel drukte om me heen kan ik nu even niet aan, omdat er innerlijk bij mij een enorme storm woedt. Ik kan het accepteren ‒ hoe moeilijk het soms ook is ‒ en houd maar voor ogen dat dit die bekende laatste loodjes zijn.

   Vorige maand schreef ik al dat het tijd wordt om mezelf te laten zien...volgens mij heb ik daar deze maand een goed begin mee gemaakt!