December - Bezinning

Deze dagen staan veel mensen stil bij wat ze het afgelopen jaar allemaal hebben gedaan en wat ze in het nieuwe jaar graag anders zouden willen doen of willen bereiken.

   Ook ik sta even stil bij wat 2012 me heeft gebracht. Mijn jaar stond vooral in het teken van mijn boek.

 

Ruim negentien maanden geleden zette ik mijn eerste woorden op papier. Ik heb nooit de ambitie gehad om een boek te schrijven, zoals vele mensen die droom al wel vanaf jongs af aan hebben. Ik was altijd wel gek op lezen, maar naast het bijhouden van een dagboek, heb ik nooit iets op schrijfgebied gedaan. Al kwam ik onlangs tijdens het struinen op de zolder van mijn ouders wel een schriftje tegen, met als titel: allerlei verhalen; waarin ik als 8/9-jarig meisje een kort verhaal over een verdwenen kat had geschreven. Het was bij één verhaaltje gebleven. Maar misschien was dit het begin?

 

Het boek - wat eraan vooraf ging

Op mijn vijftiende kreeg ik te maken met ernstige vermoeidheidsklachten. Ruim tien jaar lang duurde vervolgens mijn zoektocht naar de oorzaak hiervan.

   De oorzaak bleek te liggen in het feit dat ik een heel gevoelig zenuwstelsel heb. Ik ben gevoeliger voor prikkels zoals geluid, geur of sfeer. Ook wel bekend als hooggevoeligheid of hoogsensitiviteit. Het is geen ziekte, zoals vaak onterecht gedacht wordt, maar een ‒ heel mooie ‒ eigenschap; mits je weet hoe ermee om te gaan.

   Na deze ontdekking vielen vele dingen voor mij op zijn plek. De extreme vermoeidheid verdween langzaam. Maar deze bewustwording zette een andere ontwikkeling in gang. Ik bleek namelijk ook te beschikken over wat men een gave noemt. Zelf spreek ik liever over talent. Overigens hoeft niet iedere hooggevoelige, paranormaal begaafd te zijn.

   Ik vond het allemaal maar eng en wilde liever niets te maken hebben met al die ‘rare’ niet‒zichtbare dingen. Ik wilde gewoon zijn, wat dat ook mag betekenen.

Vreselijke beelden

In de zomer van 2008 werd ik overvallen door beelden van een ramp,  die plots op mijn netvlies verschenen. Een ramp die jaren geleden heeft plaatsgevonden. Ik zag en voelde letterlijk wat zich daar heeft afgespeeld; alsof ik zelf onderdeel was van die ‘film’ die zich voor mij onttrok. Het waren vreselijke beelden.

   Deze ervaring heeft een behoorlijke impact op me gehad, al heb ik het vervolgens wel jarenlang afgedaan als grote onzin. Ik had waarschijnlijk iets te veel fantasie. Ook al had ik keer op keer onverwachte ontmoetingen met mensen die direct en indirect bij de ramp betrokken zijn geweest en bevestigden zij, zonder dat ze het wisten, dingen voor mij; dingen die ik eigenlijk niet kon weten, maar eerder had ‘gehoord’ of ‘gevoeld’. Nee, ik schoof dat gewoon allemaal af op toeval.

   Diep van binnen wist ik dat ik er iets mee moest, maar ik wilde het niet. Ik wilde niets met mijn talent. Ik was ook veel te bang dat mensen mij voor gek zouden verklaren of dat ik anderen zou kwetsen met mijn verhaal of hun verdriet zou aandoen. Dus ik stopte alles diep weg, deed oogkleppen op en ging door. Ik werd – weer ‒ steeds zieker. Eten en drinken ging heel moeizaam; mijn keel was volledig geblokkeerd door de vele emoties die ik niet uitte. Ik kon op een gegeven moment letterlijk niets meer slikken. Ook mijn werk en sociale leven raakten hierdoor – opnieuw ‒ op een steeds lager pitje.

 

Op aanraden van een therapeute ben ik in 2011 begonnen met het schrijven van een boek. Dit zou de manier zijn om mijn boodschap te kunnen delen met de mensen, want erover praten kon ik toen nog steeds niet. Dat daar inmiddels een verandering is in gekomen, heb je in één van de eerdere blogs kunnen lezen. Een aantal maanden geleden heb ik plots mijn verhaal gedeeld met een aantal inwoners van het dorp, dat een hoofdrol speelt in mijn boek. Dit alles heeft mij al heel veel lucht gegeven, maar spannend blijft het allemaal wel.

 

Moed wordt beloond

Ik ben trots op de stappen die ik het afgelopen jaar heb durven nemen. Veel grotere stappen dan ik ooit van mezelf had verwacht; ik luisterde daarbij telkens naar mijn gevoel, ook al kwam mijn verstand met kreten zoals: denk je nu echt dat men op jouw boek zit te wachten? Wat kun jij een ander nu meegeven? Waarom ga je weer oud zeer naar boven halen? Ik durfde naar mijn intuïtie te luisteren ‒ die vertelde me dat ik het goed is wat ik deed en gewoon over die drempels heen mocht stappen ‒ en stuurde Mr. Mind een tijdje met vakantie. Dat had ik jaren eerder moeten doen…

   Ik hoop voor het nieuwe jaar, dat jij ook durft te doen wat je hart je ingeeft. Ook al lijkt het onmogelijk of vind je het hartstikke eng. Gewoon doen! Moed wordt beloond, kan ik nu uit ervaring zeggen.

 

De eerste helft van dit jaar ben ik mezelf behoorlijk tegengekomen. De emoties die door het schrijven naar boven waren gekomen, werden me te veel. Ik had mezelf geen tijd gegund om alles rustig een plekje te geven en moest dat dit voorjaar bekopen met complete lichamelijke‒ en geestelijke uitputting. Ik gaf het boek de schuld van dit alles en wilde er niets meer mee te maken hebben. Wekenlang heeft het in de hoek gelegen. Toch vond ik de kracht om weer op te staan en door te gaan, met wat ik mijn ‘levensproject’ noem. 

   Daarna leek alles wel ‘vanzelf’ te gaan. Dingen kwamen me ‘zomaar’ aanwaaien. Ik ontmoette mensen die me op allerlei manieren verder wilden helpen om mijn verhaal de wereld in te brengen, zoals: het zijn van een verkooppunt, het schrijven van een persbericht, financieel bijstaan, contacten in de media, ruimte voor het geven van een presentatie etc. Ik hoefde nooit ergens om te vragen, het kwam me gewoon allemaal toe. Ook heb ik al vele toezeggingen gekregen van mensen die het boek gaan kopen. Het meest bijzondere vond ik toch wel de uitspraak van iemand die zei: ‘Ik heb geen idee waar je boek over gaat, maar ik krijg kippenvel, dat is voor mij een signaal dat het goed zit. Ik wil graag een exemplaar reserveren.’

   Dit alles geeft mij wel de bevestiging dat het goed is waar ik mee bezig ben en geeft mij de energie en kracht om de rest te volbrengen.

 

‘Wanneer komt je boek uit? Je maakt me steeds nieuwsgieriger.’ Die vraag heb ik dit jaar ontelbaar keren gehoord. Ik kan nu eindelijk een antwoord daarop geven. Voorjaar 2013!

   ...Maar eerst ga ik nog even in alle rust genieten van de laatste dagen van dit jaar.

Ik wens je een fijne jaarwisseling

en een gezond, gelukkig en liefdevol 2013!

Maak je dromen waar!