Met de billen bloot

Wat een week heb ik achter de rug... Wat een ontwikkeling.

 

Deze week sta ik met mijn verhaal in de Nivo, de lokale krant van Volendam. Dit is de plaats waar mijn verhaal zich afspeelt. Eindelijk kan ik er open over zijn. Wat een last valt er nu van me af! Het kostte zo ontzettend veel energie om alles 'verstopt' te moeten houden. 

   In eerdere blogs gaf ik aan dat ik, vanwege de gevoeligheid van het onderwerp, alles onder andere namen schrijf. Ik wilde personen beschermen. Was bang voor de reacties daar. Maar er kan dus een  hoop gebeuren in een korte tijd... 

 

Het begon allemaal een paar weken geleden. Ik had een afspraak met de ontwerpster van mijn boekomslag. 'Je bent zo openhartig wanneer je over je boek vertelt, waarom noem je Volendam niet bij naam in je boek?' Ook mijn redacteur gaf aan dat ze al eerder haar twijfels hierover had.

   'Ja, maar...' Ik zag echt overal beren. Wat zou men wel niet van me denken? Kon ik dit wel maken? Al zette hun reacties me wel aan het denken.

 

Van pseudoniem naar open boek

Vorige week zag ik ineens het licht. Het gesprek met de verslaggever van de Nivo, iemand die de mensen in Volendam goed kent, heeft mij grotendeels de drempel over geholpen. 'Wat kon er gebeuren?' was zijn reactie op de twijfels die ik hem voorlegde. Tja, wat kon er gebeuren?

   Mijn ene voet hing nog achter de drempel.

   Een vriendin gaf de dag erna het allerlaatste zetje dat ik nog nodig had. 'Volendam is jouw verhaal, niet Oosterzee (de pseudoniem die ik had bedacht). Ik voel dat men het daar fijner vindt als je eerlijk bent. Het klopt nu niet.'

   Eerlijkheid staat bij mij hoog in het vaandel, dus waar was ik nu mee bezig?

   Diezelfde dag nog sprak ik een aantal Volendammers waaraan ik mijn dilemma durfde voor te leggen en die bevestigden haar gevoel. 'Anders geloven we je niet', 'Waar ben je bang voor? Maak je niet druk. Alles komt goed!' en 'Wij houden niet van om de hete brij heen draaien' kreeg ik te horen.

   Tja...ik wist wat me te doen stond.

 

Wat een proces is dit geweest vanaf het moment dat ik begonnen ben met schrijven, mei 2011. Ik gaf mezelf toen een pseudoniem, want ik wilde echt niet met mijn eigen naam op de omslag. Afgelopen zomer kwam daarin al de eerste ommekeer. Met dit boek wil ik namelijk ook meegeven dat je mag laten zien wie je daadwerkelijk bent. Dan moet ik me natuurlijk niet gaan 'verstoppen'. Dat rijmt niet.

   Ik ga nu dus compleet open kaart spelen. Alles zal bij naam worden genoemd, alleen vanwege privacyredenen behouden de personen een andere naam en/of geslacht.   

 

De mensen accepteren mij en mijn talent, nu wordt het tijd dat ik mezelf eens ga accepteren!