Het mag niet te lang zijn, je wilt niet te veel prijsgeven, het moet wel duidelijk weergeven wat men kan verwachten... Afijn, het was best wel even een klus. Na weken schrijven, schrappen, puzzelen en vele malen over en weer mailen met mijn redacteur is dan toch het moment daar. Mijn achterflap is 'geboren'!
‘Pfff, wat een indringende brandlucht ruik ik ineens. Ik word er misselijk van. Niet veel later trekken vreselijke beelden aan me voorbij. Wat is dit? Het lijkt wel alsof ik in een nachtmerrie ben beland. Ik zie jonge mensen vechten voor hun leven in een donkere ruimte. Mijn keel wordt dichtgeknepen; ik voel letterlijk wat zij voelen. Tranen rollen over mijn wangen. Dit bedoelde hij dus, maar dit kan ik toch niet dragen?
En zeg nu zelf, het is toch te ongelofelijk om waar te zijn dat je als buitenstaander een levenstaak in Volendam te volbrengen hebt? Laat staan dat je daar vervolgens allerlei dingen meemaakt die je laten zien welk pad voor jou is uitgestippeld.’
Toch is dit precies wat Marie overkomt. Zodra zij voet aan wal zet in het vissersdorp, komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling. Ze komt oog in oog te staan met personen uit het verleden en krijgt te maken met de nasleep van tragische gebeurtenissen. Marie belandt hierdoor in een doolhof van emoties en kan haar talent niet langer ontkennen.
Een openhartig verhaal van een jonge vrouw over de lange weg die zij heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid en gave te accepteren. Met veel moed, groeiend vertrouwen en de nodige humor bewandelt zij haar pad naar (h)erkenning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten