Stilte na de storm (deel 1)

'Je bent toch al wel met een nieuw boek bezig?' Die vraag krijg ik met grote regelmaat.
Het antwoord: nee... Ik zou met gemak een nieuw boek kunnen vullen maar het ontbreekt me helaas aan de energie hiervoor. En tijd. Het schrijven kriebelt wel, dus daarom wil ik hier met regelmaat een blog plaatsen. Op die manier kan ik ook mijn ervaringen delen.

De laatste tijd is het stil geweest vanaf mijn kant. Ik voel me als een beer waarbij iets te vroeg de winterslaap zijn intreden heeft gedaan. Na mijn verhuizing eind vorig jaar merkte ik pas hoe ontzettend moe ik was. Maar ik ging door. Ik wilde door. Er kwamen zoveel leuke dingen op mijn pad. Mijn praktijk groeide, ik kreeg veel mail van lezers die ik natuurlijk ook graag wilde beantwoorden, er kwamen leuke aanbiedingen voor activiteiten. Dan ga ik toch niet achterover leunen? Ik doe alleen maar dingen waar ik me goed bij voel en heb nu een fijn huis, dan zal die vermoeidheid toch wel een keer weggaan?

Eind februari had ik een trainingsweekend van de opleiding VoetreflexPlus. Bij de introductie vertelde ik kort mijn verhaal. Na afloop kwam de assistente, een burn-out specialiste, naar me toe. 'Ga lekker zo door meid, dan zie ik je binnenkort wel op mijn behandeltafel,' zei ze met een vleugje humor maar wel met een strenge ondertoon. ...Boem, dat kwam binnen. Een zachte aanpak werkt niet bij mij, het moet direct. Het hele weekend bleef haar uitspraak door mijn hoofd spoken. Nu ik even geen afleiding had van de dingen thuis en genoeg tijd had om rustig na te denken, zag ik dan ein-de-lijk in dat ik niet goed bezig was. Hoeveel signalen had mijn lijf me al niet gegeven? De laatste maanden heb ik twee flinke ontstekingen in mijn mond gehad, na het masseren van cliënten moest ik zelf ook gaan liggen, het was een chaos in mijn hoofd waardoor ik vaak het overzicht kwijt was en mijn lontje was ontzettend kort. Ik ontplofte om het minste of geringste. Inwendig dan, want ik ben niet het type dat je schreeuwend op straat zult treffen.
Op zondagavond nam ik weer afscheid van de hele groep én de assistente. 'Wat ga je morgen als eerste doen?' was haar slotvraag. 'Ik ga mijn agenda leegmaken. Dankjewel voor dit inzicht.' Met een mooie les keerde ik huiswaarts.

Maar een agenda leegmaken is niet zo gemakkelijk. Ik voel(de) me verantwoordelijk naar mijn cliënten. Ik besloot de lopende trajecten af te ronden en vanaf 1 mei zou het dan 'me-time' zijn. De maanden die nog volgden nam ik geen nieuwe mensen meer aan. En ook op sociaal vlak deed ik alleen wat noodzakelijk was en wat me energie gaf.
En toen was het moment daar...

In de volgende blog deel 2.