Feestmaandactie!

Decembermaand, cadeaumaand. Verras iemand - of jezelf - met een mooi boek.

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van 'Het stille verdriet' bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90).

Deze aanbieding is geldig tot en met 22 december 2017 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

#hooggevoeligheid #ontdekkingstocht #Volendam

Wil je een inkijkje in het boek? Vraag het gratis E-book aan en lees alvast het eerste deel.

Ontvang gratis het eerste deel van 'Het stille verdriet'

‘Het stille verdriet’ is een autobiografisch verhaal van schrijfster Daniëlle van der Stap over de lange weg die zij heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid en gave te accepteren. Met veel moed, groeiend vertrouwen en de nodige humor bewandelt zij haar pad naar (h)erkenning.

Ontvang gratis het eerste deel van het boek: http://eepurl.com/c0oN6T

‘Pfff, wat een indringende brandlucht ruik ik ineens. Ik word er misselijk van. Niet veel later trekken vreselijke beelden aan me voorbij. Wat is dit? Het lijkt wel alsof ik in een nachtmerrie ben beland. Ik zie jonge mensen vechten voor hun leven in een donkere ruimte. Mijn keel wordt dichtgeknepen; ik voel letterlijk wat zij voelen. Tranen rollen over mijn wangen. Dit bedoelde hij dus, maar dit kan ik toch niet dragen?

En zeg nu zelf, het is toch te ongelofelijk om waar te zijn dat je als buitenstaander een levenstaak in Volendam te volbrengen hebt? Laat staan dat je daar vervolgens allerlei dingen meemaakt die je laten zien welk pad voor jou is uitgestippeld.’

Toch is dit precies wat Marie overkomt. Zodra zij voet aan wal zet in het vissersdorp, komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling. Ze komt oog in oog te staan met personen uit het verleden en krijgt te maken met de nasleep van tragische gebeurtenissen. Marie belandt hierdoor in een doolhof van emoties en kan haar talent niet langer ontkennen. 

Zomeractie

Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er fijner dan heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek?

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van 'Het stille verdriet' bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90).

Deze aanbieding is geldig tot en met 31 augustus 2017 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

#hooggevoeligheid #ontdekkingstocht #Volendam

Laat jij je tegenhouden door de mening van een ander?

Waarschijnlijk ken je het wel. Je hebt een geniaal idee waar je reuze enthousiast over bent maar als je het deelt met de buitenwereld wordt het direct afgewezen. 'Onmogelijk. Kom eens van je roze wolk af.' Misschien word je zelfs uitgelachen.

Ook ik heb daar geregeld mee te maken. 

Denk niet in beperkingen

Een paar maanden terug. 'Ja Daan, droom maar fijn verder. Een vrijstaand huis met een heerlijke tuin dichtbij zee zou ik ook wel willen, maar dat is gewoon onbetaalbaar.’

Vroeger zou ik hebben gedacht: Je hebt gelijk. Dat is ook alleen weggelegd voor mensen met een vette bankrekening. Dag enthousiasme, dag idee…

NU denk ik: prima, dat is jouw gedachte, maar ik weet wel beter. Als ik het écht wil, is het haalbaar!

Denk niet in beperkingen. Denk buiten de gebaande paden. Wanneer iets bijdraagt aan jouw groei zal je wens gehoord worden. Dat geloof heb ik.  

Het is maar goed dat ik in 'sprookjes' geloof en af en toe rete eigenwijs ben (volgens anderen ;-)). Deze blog schrijf ik terwijl ik in de tuin zit van 'mijn' vrijstaande huis, aan zee. …Ja, het is dus niet bij een wens gebleven. 

Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Ik had een brandend verlangen naar een andere (tijdelijke) woonplek omdat het woonklimaat in mijn eigen huis me ziek maakt. Ik snakte naar een prikkelarme plek. Er was dus ook een noodzaak. Is dat er niet dan blijven we vaak zitten waar we zitten. Buiten je comfort zone treden is nu eenmaal onprettig.

Wensen worden gehoord

Iedereen die ik sprak vertelde ik over mijn wens. Dagelijks was ik ermee bezig. Waar wilde ik verblijven? Waar moest het aan voldoen? Hoe zag het eruit?

Op een dag kwam ik met iemand in contact die mij spontaan haar huis aanbood. Gewoon tijdens een pauze op mijn werkplek. ‘Jouw verhaal raakt me.’ Ik had haar nooit eerder gezien en dan zo’n aanbieding krijgen, beide stonden we met tranen in onze ogen.

Toen ik vervolgens hoorde waar het huis stond, was ik stomverbaasd. Als ik daar ooit mag verblijven, dacht ik een tijd terug. ...En nu kreeg ik het aangeboden. Hoe ‘toevallig’.

'Wij gaan op vakantie. Zou je onze tuin willen verzorgen en op de kat willen passen?' 
Zo simpel kan het zijn. Ik hoef dus helemaal niet te beschikken over een vette bankrekening. Er zijn ook andere mogelijkheden. We denken vaak te beperkt, binnen bepaalde kaders. Vinden we daarbinnen geen oplossing, dan is het niet haalbaar en schrijven we het hele idee af. Dat hoeft dus niet! Als je anders kunt/durft te denken is er van alles mogelijk. Inmiddels heb ik zelfs al meerdere oppaswoningen aangeboden gekregen. 

Wat is jouw wens?

Dus heb jij ook een wens, schrijf dan eens op hoe deze eruit ziet. VOEL alsof het al werkelijkheid is. Wat doe je, wat voor kleding heb je aan, met wie ben je? Maak een visionboard. Daarmee maak je het nog tastbaarder. Hang het op een zichtbare plek op en kijk er iedere dag naar. Heb geloof en vertrouwen. Op een gegeven moment zal het zich in de fysieke werkelijkheid openbaren.

En oja, voor degenen die denken dat je na het doen van je ' bestelling’  heerlijk achterover kan leunen en alleen maar hoeft te wachten totdat de postbode met jouw pakketje voor de deur staat, forget it. Zonder actie geen resultaat. Het komt niet ‘vanzelf’ naar je toe. Dus kom in beweging en ga kijken wat je moet doen om je wens/doel te vervullen.   

Meerdere malen heb ik mogen ervaren dat niets onmogelijk is, hoe onrealistisch sommige wensen ook leken. Zelf ben ik altijd geweest van 'eerst zien dan geloven'. Nu draai ik dat om. ;-)

Ik hoop je met dit verhaal te inspireren én het vertrouwen  te geven dat je wensen écht waarheid kunnen worden. Laat je niet tegenhouden door wat anderen ervan vinden!

Bestel een boek en steun daarmee Free a Girl!

Wij vinden het heel normaal dat onze meisjes in vrijheid leven. Helaas is dit vaak niet het geval in arme landen en belanden velen gedwongen in de prostitutie.

Free a Girl zet zich in om deze jonge meisjes te bevrijden. Daarnaast investeert de stichting in opvang, traumaverwerking, medische zorg, onderwijs en beroepsopleidingen en re-integratie van de slachtoffers. De afgelopen 8 jaar hebben zij bijgedragen aan de bevrijding van meer dan 3.800 meisjes uit bordelen in Azië. Ook werken ze samen met politie en justitie om mensenhandelaren op te pakken en veroordeeld te krijgen.

Samen met collega's voer ik deze maand ACTIE en schenken wij een deel van onze inkomsten aan deze organisatie.
Wanneer je een boek bestelt, doneer ik € 3.50 aan Free a Girl.

Wil je ook een DONATIE doen en dit goede doel steunen, dan kan dat hier.

Laten we met z’n allen zorgen dat er nog meer meisjes bevrijdt kunnen worden en een betere toekomst krijgen!

Voor het bestellen van een boek, stuur een e-mail naar Praktijk De Vlindertuin.

#freeagirl #kominactie

GRATIS E-book 'Hoera, ik ben hooggevoelig!'

Je bent hooggevoelig en ervaart vooral de lasten ervan?
Wil je krachtiger en energieker worden?
Vraag dan nu het E-book aan: http://eepurl.com/cCCtLX

+ BONUS: deel boek 'Het stille verdriet'...
Een autobiografisch verhaal over de lange weg die Daniëlle - eigenares Praktijk De Vlindertuin - heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid te accepteren.

Bye bye love...

Twee maanden heb ik bij je mogen wonen. Twee maanden die voelen als één. De weken zijn omgevlogen. En tegelijkertijd voelt het alsof het nooit anders is geweest. 

Ik zou die weken van alles gaan doen. Vooral op het gebied van werk. Grootse plannen had ik. Stoelmassage, tenen lezen. Braderieën en markten aflopen. Dat was blijkbaar allemaal toch niet de bedoeling… Iedere keer als ik iets wilde opstarten kwam er ineens iets tussen. Zo werden bijvoorbeeld alle braderieën in het dorp geannuleerd. Na de zoveelste ‘tegenwerking’ begreep ik dan eindelijk de boodschap. Ik mag hier werken, maar dan wel aan mezelf!

In Volendam had ik nu alle tijd om eens echt goed te voelen. Wat zijn de behoeftes van mijn lichaam? Waar wordt het nu blij van? Ben ik aan het werk dan zit ik teveel in mijn hoofd en vind ik het lastiger om de signalen op te vangen en er vervolgens ook nog naar te handelen.  

Drukke straat

Het werd een periode van veel schrijven (heerlijk aan het water), lezen, wandelen en zelfstudie. Ik heb ontzettend veel mogen leren en waardevolle inzichten gekregen.

Ik woonde op één van de meest drukke locaties van het dorp; een winkelstraat pal achter de dijk. Dat was in het begin heel erg wennen. Waarom ben ik hier in godsnaam gaan zitten?, dacht ik de eerste week geregeld. Is het wel zo slim als je zo gevoelig bent? De hele dag had ik geroezemoes van het winkelend publiek, leveranciers van winkels die af en aan reden, groepen toeristen die door de straat kwamen. In het weekend was er dan nog als extraatje de kroeggangers die je vaak van verre al hoorde aankomen. De laatste week van de bouwvak was het iedere avond en nacht raak. Mijn buurman de slager begon nog geen twee uur nadat de laatste persoon zijn barkruk had verlaten. De nachten waren dus erg kort die week. En toch... Ik vond het er heerlijk! Daarmee heb ik niet alleen anderen, maar vooral ook mezelf verbaasd. Werd het me teveel dan ging ik gewoon naar een rustig plekje aan het water. Mijn ultieme oplaadplek.

Blijf in je centrum

Deze woonsituatie is een heel mooi leerproces geweest. Normaal zorg ik dat drukke momenten worden afgewisseld met rustigere momenten. Dat is in een straat waar nagenoeg altijd activiteit is even een 'dingetje'. Nú kon ik niet weg en moest ik wel handelen met de situatie. Het ‘dwong’ me om goed bij mezelf te blijven. Om naar mijn eigen centrum terug te keren. En dat is me gelukt! Sterker nog, stiekem mis ik de reuring in de straat nu al.

De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik vorig jaar schreef over lichamelijke- en geestelijke klachten vanwege straling, afkomstig van een zendmast in de buurt van mijn huidige woning. In Volendam had ik amper straling en ik merk nu pas goed voor effect dat heeft op mijn zenuwstelsel. Ongelofelijk! Daar kan ik nog wel eens een aparte blog over schrijven. Fijn om dat verschil te ervaren en dat het nu meer dan duidelijk is hoe mijn huidige woonomgeving me verzwakt.

Een zomer die ik nooit meer vergeet

Deze kans kwam heel plots om mijn pad. Ik werd getipt en binnen anderhalve week was ik verhuisd. Weg uit mijn vertrouwde omgeving. Weg uit mijn veilige haven. …En wat is dat goed voor me geweest! Uit je comfortzone stappen is misschien even ontzettend eng maar kan ik iedereen aanraden. Je bekijkt de dingen daarna met een heldere blik. Zo heb ik bepaalde vastgeroeste overtuigingen kunnen laten varen, weet ik welke koers ik wil gaan nemen met mijn praktijk en kom ik (nog) een stuk beter voor mezelf op. De gemiddelde Volendammer is namelijk een pittig en heel direct persoon. Wilde ik niet over me heen laten lopen, was het verstandig om een stuk van dat gedrag te kopiëren. Ook zijn ze heel kort maar wel duidelijk in hun communicatie. Dat deel heb ik ook in mijn rugzak gestopt. Op die manier communiceren kost minder energie, heb ik ervaren. En die energieke ondernemersgeest hoop ik ook meegenomen te hebben.

Ik ben heel dankbaar voor alle mensen die mij geholpen hebben deze droom waar te kunnen maken en voor de mooie en soms ook zeer ontroerende ontmoetingen die ik in Volendam heb gehad. Een zomer om nooit meer te vergeten.

Eén van de laatste avonden daar liep een man, in een zo goed als lege straat, bijna tegen me aan en begon spontaan te zingen:

Bye bye love,

Bye bye happiness,

Hello loneliness,

I think i’m gonna cry.

Bye bye my love goodbye...

Ik mis je nu al. Het helende water. De ruimtelijkheid. De mensen die me inspireerden.

Was je een vakantieliefde of een liefde waar ik niet meer zonder kan? De tijd zal het leren…

Zomeractie

Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er dan fijner om heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek?

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van 'Het stille verdriet' bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90).

Deze aanbieding is geldig tot en met 31 augustus 2016 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

#hooggevoeligheid #ontdekkingstocht #Volendam

Hoera, ik ben hooggevoelig!

‘Je bent niet ziek, maar hooggevoelig.’ Deze week is het precies tien jaar geleden dat ik dat te horen kreeg. Mijn leven draaide hierna 180 graden de andere kant op, de goede kant. De zoektocht naar de oorzaak van mijn extreme vermoeidheid kwam na bijna elf jaar tot een eind.

Ik ging veel over hooggevoeligheid lezen, kon oude ervaringen een plekje gaan geven, begreep ineens waarom ik anders dan anderen reageerde op bepaalde situaties. Ik was niet gek of raar, ik had nu eenmaal een gevoeliger zenuwstelsel en ben daarom wat ontvankelijker voor allerlei prikkels. Dat maakt me sneller moe en heb daarom wat meer tijd nodig voor mezelf.

Diepste angst onder ogen komen

De reis ging verder. Naast mijn hooggevoeligheid bleek ik ook te beschikken over een paranormale gave. Jarenlang heb ik dat stuk – onbewust – weggestopt. Door het erkennen van mijn hooggevoeligheid kreeg dat deel ook weer de kans zich te laten zien. Nadat ik in 2007 Volendam had bezocht, kwam ik een rollercoaster terecht. Ik zag, hoorde, voelde ‘dingen’ van de bewuste nacht in 2001, waar in Café De Hemel 14 jongeren zijn omgekomen. Ik had een taak te doen in dat dorp. Jarenlang probeerde ik het af te doen als complete onzin en fantasie. Het kon gewoon niet waar zijn. Dit was te bizar en zag je alleen in films, toch? Mijn Westlandse nuchterheid zat me flink in de weg. Totdat ik najaar 2011 volledig blokkeerde. Al die jaren had ik van alles opgepot, door het niet uiten kon ik letterlijk niet meer slikken. Hele dagen bracht ik thuis door, in gevecht met paniekaanvallen. Kilo’s viel ik af. Mijn eigen praktijk, die ik in 2009 was begonnen, moest ik stilleggen. Mijn emoties verlamden me volledig. Ik kon niets meer, behalve als een angstig vogeltje op de bank zitten. Dit kon niet langer zo, dus ik besloot dat het tijd was om mijn diepste angst onder ogen te gaan komen. Regressietherapie, waarbij je teruggaat naar vorige levens, heeft mij enorm geholpen. Eindelijk zag en voelde ik waar mijn angsten vandaan kwamen, wat mijn band met Volendam is en waarom ik de afgelopen jaren bepaalde mensen op mijn pad ben tegengekomen.

Met een aantal emoties bleef ik nog wel zitten. Ik mocht bepaalde dingen uiten naar mensen maar durfde dat niet. ‘Schrijf een boek,’ zei de therapeute.  

En zo geschiedde. Het schrijven ging als vanzelf en bleek een natuurlijke gave van me te zijn. Wel vroeg het enorm veel van me. Opnieuw door alle emoties heen gaan, was een loodzwaar proces. Ik belandde bijna weer in een depressie. Zomer 2013 was het zover, ‘Het stille verdriet’ zag het levenslicht.

Durf te kiezen voor je eigen unieke weg

Nu bijna drie jaar verder ben ik nog steeds vol verwondering over alles wat ik sindsdien heb mogen meemaken. Nog steeds ontvang ik regelmatig zeer dankbare en ontroerende reacties van mensen die mijn boek hebben gelezen. Andere hooggevoeligen vinden er zoveel herkenning in.

Mijn hooggevoeligheid zie ik als een prachtige eigenschap. Natuurlijk zijn er ook momenten, al zijn die op één hand te tellen, dat ik het even beu ben, dat ik ook ‘gewoon’ wil zijn. Dat ik denk: ik wil ook 40 uur kunnen werken, ’s avonds nog sporten en in het weekend flink op stap met vriendinnen. Maar ik weet ook dat zo’n leven eigenlijk helemaal niet bij me past en dat er genoeg mensen zijn die maar meedoen met de meute omdat ze niet dat buitenbeentje willen zijn. Ik zie het dan maar als mijn geluk dat mijn lijf en hoofd dat niet bij konden houden. Hierdoor werd ik wel ‘gedwongen’ het roer om te gooien. Ik probeer nu anderen te motiveren om ook hun eigen pad te kiezen. Waarom wachten totdat je die burn-out hebt of een andere vervelende kwaal? We gaan vaak pas veranderen als er een noodzaak is. Doordat ik tot mijn 26^e toch geprobeerd heb het leven te leiden dat ‘hoort’, kamp ik nu met een bijnieruitputting. Mijn lijf heeft teveel stress moeten verdragen. Ik voel dat ik nog steeds wel iets te veel wil meedoen met de massa, dus mijn grote uitdaging voor dit jaar is of ik nu écht durf te gaan kiezen voor mezelf.

Het stille meisje is niet meer

Tien jaar geleden gaf ik nog de voorkeur aan veel alleen zijn. Veel mensen om me heen vond ik vreselijk. Het putte me uit. Standaard had ik altijd last van paniekaanvallen. Genieten kon ik dan niet. Nu is dat compleet anders. Ik houd juist van mensen om me heen. Grote festivals of drukke winkelstraten zijn geen probleem meer voor mij. Natuurlijk zijn er wel dagen dat ik het liever niet opzoek, omdat ik overprikkeld ben maar ik weet inmiddels hoe ik ermee kan omgaan.

Van een verlegen meisje, dat vroeger totaal niet opviel, ben ik inmiddels veranderd in een vrouw die op de voorgrond durft te treden en zegt – ik moet nu zelfs regelmatig mijn tong afbijten om niet te direct te zijn - wat ze werkelijk voelt en denkt. Haar verhaal zonder gêne doet voor volle zalen en in de media.

Wie had dat kunnen denken?

Ik hoop nog vele mensen te mogen inspireren, dat ook zij hun hart durven te volgen en hun mooiste leven gaan leven!

Lezing hooggevoeligheid & tenen lezen

Binnenkort geef ik op twee locaties in Zuid-Holland een lezing, deze bestaat uit twee delen.

"Daniëlle vertelt deze avond over haar jarenlange ontdekkingstocht naar de oorzaak van haar extreme vermoeidheid. Ze blijkt hooggevoelig te zijn. Puzzelstukjes vallen op zijn plek, het roer gaat om, ze begint een eigen praktijk waarin ze anderen kan begeleiden in hun zoektocht en schrijft ook een boek, 'Het stille verdriet', over haar eigen proces. De hooggevoeligheid is nu haar kracht!
Na de pauze geeft ze uitleg over één van de methodes waarmee ze in haar praktijk werkt: tenen lezen. Hiermee brengt ze het gedrag en karakter van een persoon in kaart. Dit kan helpen om iemands zelfkennis te vergroten. Waar zitten de kwaliteiten en wat zijn de valkuilen? Daarnaast kan het ook een hulpmiddel zijn bij de opvoeding en voor hulpverleners die werkzaam zijn met dementerenden en gehandicapten."

Woensdag 27 januari - bibliotheek De Lier, aanvang 19.30 uur. Meer info: http://bibliotheekwestland.com/aanbod/lezingen/lezing-hoogsensitiviteit/


Woensdag 3 februari - Concordia Maasdijk, aanvang 20.00 uur. Meer info: http://www.concordiamaasdijk.nl/cultureel.html

Stilte na de storm (deel 2)

Ik had me van alles voorgenomen. Eindelijk kon ik de klussen afmaken in mijn nieuwe huisje en zou ik dingen gaan doen die ik me al maanden, misschien zelfs al jaren voornam. Van dat alles kwam niets terecht… Mijn 1 maand sabbatical, werden er 2 en uiteindelijk zelfs 4. Ik sliep veel en het grootste gedeelte van de dag bracht ik door op de bank. Ik ging veel lezen, nadenken, voelen. Oude herinneringen kwamen boven en kon ik een plekje gaan geven. 

Hoe moe ik ook was, ik ging iedere dag wandelen. Heerlijk met mijn hoofd in de wind, even zitten aan het water. Door de ruimte die ik mezelf gaf, kreeg ik veel nieuwe inzichten en zag in dat ik mijn leven echt anders mag gaan indelen. Mijn lichaam gaf me duidelijke signalen dat ik nog niet het juiste pad bewandel. Zo eis ik bijvoorbeeld nog te veel van mezelf. Mijn buren werken fulltime en zijn daarnaast heel actief. Dat moet ik toch ook kunnen? Zelfs mensen die twee keer zo oud zijn als ik, kunnen veel meer doen. Waarom ik dan niet? ...Dit is duidelijk een stukje dat ik nog niet geaccepteerd had (en heb). 

Hoe langer ik thuis zat, hoe vermoeider ik werd. Ik had natuurlijk de gelegenheid om veel in mijn hoofd te kunnen zitten. Dat vreet energie. Maar ik merkte dat er ook iets anders was. Door mijn sabbatical kwam ik dichter bij mijn gevoel en op een dag gaf mijn intuïtie aan dat er iets in mijn huis niet klopte. Het is een heerlijk huis maar ik was al die maanden dat ik er woonde nog geen enkele keer fit opgestaan. Logisch, zei mijn hoofd. Mijn werk, studie en de verhuizing was een uitputtende combinatie geweest. ‘Straling’ plopte in me op. Straling?! Nu ben ik geen voorstander van wifi in huis, dus heb dat ook niet. Onbewust heb ik waarschijnlijk al aangevoeld dat ik daar niet van opknap. Toen ik verjaardagsvisite kreeg en men vroeg om de wificode dacht men dat ik een grap maakte toen ik zei dat ik dat niet had. ‘Ja dag, je wil hem gewoon niet geven,’ zei een nicht. Mijn neefje van twaalf vond het maar ouderwets. ‘Heb jij internet via een kabel?!’ Zijn ogen rolden er bijna uit. Dat dat nog bestond!

Ondanks dat ik zelf dus geen wifi heb, en buiten mijn mobiele telefoon (die ik 's nachts volledig uitzet) geen andere apparaten met straling heb, komen er wel minstens 24 verbindingen van buren mijn huis binnen. Dat gaf mij wel een benauwd gevoel. En ook heb ik zicht op een ‘prachtige’ zendmast. Sinds ik mijn werk had neergelegd was ik veel meer thuis, raakte ik steeds vermoeider, voelde me onrustig, had ik een vervelende druk op mijn hoofd, en zat mijn nek muurvast. Ik weet dat aan de stress dat nu loskwam. Toch volgde ik mijn ingeving en zocht contact met een bedrijf dat gespecialiseerd is in het omgaan met straling. Ze kwamen meten. Mijn ingeving klopte, er werd een hoge straling gemeten in mijn huis, afkomstig van de zendmast. Wat nu? Ik wil niet weer verhuizen. Ik heb nu een speciale energieplaat die de straling ‘afketst’. Sinds ik mijn nieuwe vriend, zoals ik hem gekscherend noem, in huis heb, slaap ik inderdaad weer beter. Echt uitgerust word ik nog niet wakker, maar er spelen ook nog andere dingen wat energie kost. De druk op mijn hoofd en nekpijn zijn in ieder geval weg. Ik heb hem nog te kort om echt duidelijk resultaat te hebben. Dat zal de komende maanden uitwijzen.

Het was een vruchtbare periode want niet veel later kwam het volgende mooie inzicht op mijn pad... ‘Dat is een heftig boek,’ zei de bibliotheekmedewerkster toen ik het gereserveerde boek kwam ophalen. ‘Ja, de titel klinkt niet heel uitnodigend maar ik heb sterk het gevoel dat ik dit moet lezen.’

In de volgende blog deel 3. 

Stilte na de storm (deel 1)

'Je bent toch al wel met een nieuw boek bezig?' Die vraag krijg ik met grote regelmaat.
Het antwoord: nee... Ik zou met gemak een nieuw boek kunnen vullen maar het ontbreekt me helaas aan de energie hiervoor. En tijd. Het schrijven kriebelt wel, dus daarom wil ik hier met regelmaat een blog plaatsen. Op die manier kan ik ook mijn ervaringen delen.

De laatste tijd is het stil geweest vanaf mijn kant. Ik voel me als een beer waarbij iets te vroeg de winterslaap zijn intreden heeft gedaan. Na mijn verhuizing eind vorig jaar merkte ik pas hoe ontzettend moe ik was. Maar ik ging door. Ik wilde door. Er kwamen zoveel leuke dingen op mijn pad. Mijn praktijk groeide, ik kreeg veel mail van lezers die ik natuurlijk ook graag wilde beantwoorden, er kwamen leuke aanbiedingen voor activiteiten. Dan ga ik toch niet achterover leunen? Ik doe alleen maar dingen waar ik me goed bij voel en heb nu een fijn huis, dan zal die vermoeidheid toch wel een keer weggaan?

Eind februari had ik een trainingsweekend van de opleiding VoetreflexPlus. Bij de introductie vertelde ik kort mijn verhaal. Na afloop kwam de assistente, een burn-out specialiste, naar me toe. 'Ga lekker zo door meid, dan zie ik je binnenkort wel op mijn behandeltafel,' zei ze met een vleugje humor maar wel met een strenge ondertoon. ...Boem, dat kwam binnen. Een zachte aanpak werkt niet bij mij, het moet direct. Het hele weekend bleef haar uitspraak door mijn hoofd spoken. Nu ik even geen afleiding had van de dingen thuis en genoeg tijd had om rustig na te denken, zag ik dan ein-de-lijk in dat ik niet goed bezig was. Hoeveel signalen had mijn lijf me al niet gegeven? De laatste maanden heb ik twee flinke ontstekingen in mijn mond gehad, na het masseren van cliënten moest ik zelf ook gaan liggen, het was een chaos in mijn hoofd waardoor ik vaak het overzicht kwijt was en mijn lontje was ontzettend kort. Ik ontplofte om het minste of geringste. Inwendig dan, want ik ben niet het type dat je schreeuwend op straat zult treffen.
Op zondagavond nam ik weer afscheid van de hele groep én de assistente. 'Wat ga je morgen als eerste doen?' was haar slotvraag. 'Ik ga mijn agenda leegmaken. Dankjewel voor dit inzicht.' Met een mooie les keerde ik huiswaarts.

Maar een agenda leegmaken is niet zo gemakkelijk. Ik voel(de) me verantwoordelijk naar mijn cliënten. Ik besloot de lopende trajecten af te ronden en vanaf 1 mei zou het dan 'me-time' zijn. De maanden die nog volgden nam ik geen nieuwe mensen meer aan. En ook op sociaal vlak deed ik alleen wat noodzakelijk was en wat me energie gaf.
En toen was het moment daar...

In de volgende blog deel 2.

Zomeractie!

Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er dan fijner om heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek? ...Daarom een speciale zomeractie!

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van Het stille verdriet bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90). Deze aanbieding is geldig tot en met 30 augustus 2015 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

Fijne zomer!

Geen verzendkosten tot eind december!

Ben je op zoek naar een leuk sint- of kerstcadeau? Tot eind december betaal je geen verzendkosten!
Bestel hier je (gesigneerde) exemplaar van 'Het stille verdriet'.

Vandaag, precies één jaar geleden...

Toen presenteerde ik mijn boek aan de wereld. Tijdenlang werk je ernaartoe en dan is ineens het moment daar. Ten overstaan van vele familie, vrienden en kennissen deed ik mijn verhaal, in het dorp dat voor mij van zeer grote betekenis is geweest voor mijn ontwikkeling. Het is maar goed dat er foto’s en filmopnames van zijn, want nog steeds denk ik dat het een droom is geweest. Ik, die spreekbeurten vreselijk vond en nooit vrijwillig in een groep haar verhaal deed, vertelde nu – bijna - zonder blikken of blozen haar avontuur van de afgelopen jaren.  En wat was ik moe… Alsof ik een marathon had gelopen (van ruim twee jaar)  en bij de finish nog even uitleg moest geven over hoe de tocht was geweest. Ik kon niet meer, maar ik ‘moest’. Dit was de laatste drempel die ik nog mocht nemen. Daarna zou er een last van me afvallen…

Dankbare reacties

Mijn verhaal heb ik opgeschreven voor de betrokkenen, de mensen in mijn naaste omgeving en achteraf gezien natuurlijk ook voor mezelf. Ik had dus nooit voorzien of überhaupt bij stilgestaan dat mijn boek voor veel mensen een enorme duw in de goede richting zou zijn. Dat men er steun aan zou hebben, veel herkenning erin vindt, dat puzzelstukjes op zijn plek vallen. Ik heb al zulke dankbare en ontroerende reacties mogen ontvangen. Dat mijn woorden zoveel mogen betekenen voor anderen, doet veel met me.

Overhandiging van het eerste exemplaar

"Ik wil je bedanken voor het schrijven van je boek! Ik ben behoorlijk uitgeput momenteel, maar door jouw boek heb ik het gevoel dat ik aan het begin van een nieuwe weg sta, waar ik kan leren beter op mijn energie te passen. Ik had de link tussen hooggevoeligheid en vermoeidheid namelijk nooit gelegd!"

"De herkenning die ik vind in je boek geeft me rust. Rust omdat ik weet dat ik het juiste pad volg, met al zijn enorme hobbels en diepe kuilen. Daarom wil ik je oprecht bedanken voor het schrijven van dit boek."

"Je boek heeft grote indruk op me gemaakt. Bijzonder knap hoe jij je door alle moeilijke en twijfelachtige momenten hebt geworsteld. Ik ben net als jij een HSP-er, veel herkenning dus. Waar ik veel aan heb ik is het stuk: sta voor wie/wat je bent. Ik ben al een tijdje bezig met dit issue en zie het dan ook als een "teken" dat ik via jouw boek hier mee verder mag. Het roer moet en gaat om bij mij...DANK!"

Meer zelfvertrouwen en acceptatie

Het schrijven van mijn boek heeft mijn leven in positieve zin veranderd. Ik was al een goed eind op weg, maar hierdoor is mijn zelfvertrouwen en acceptatie van mijn talenten nog meer gegroeid. Mijn doorzettingsvermogen, moed en kracht zijn flink op de proef gesteld, maar ik heb bewezen dat ik het kan. Ik ging door!

‘Je geeft jezelf enorm bloot in je verhaal. Heb je nooit een moment gedacht: “dit doe ik niet”?’ krijg ik regelmatig te horen. Nee, ik heb daar nooit een seconde over getwijfeld. Dit mocht ik doen, dit is een onderdeel van mijn levenspad en van deze stap heb ik geen moment spijt gehad. Ik heb moeten knokken – en nog steeds zijn mijn talent en ik het niet altijd met elkaar eens – maar het heeft me al ontzettend veel gebracht! En de positieve reacties hebben nogmaals bevestigd dat dit een goede stap is geweest.

Ik hoop dat mijn verhaal nog veel mensen mag bereiken!

p.s. hier nog een filmpje van die memorabele dag: https://www.youtube.com/watch?v=EhW3e7oHQiE

Interview met schrijfcoach Marit van der Meulen

Laagdrempelige uitgeverijen rijzen als paddenstoelen uit de grond en ook wordt het steeds eenvoudiger om in eigen beheer uit te geven. De nieuwe schrijver wint steeds meer terrein. Boeken worden alleen niet zomaar verkocht. Als een nieuwe schrijver zichzelf echt op de kaart wil zetten, zal hij zelf zijn marketing moeten doen. Maar hoe doe je dat en wat kun je leren van schrijvers die je al voorgingen?

Deze week aandacht voor Daniëlle van der Stap. In haar boek Het stille verdriet vertelt ze over de weg die ze heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid te accepteren. Zodra ze voet aan wal zet in Volendam en langs café De Hemel loopt, komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling.  

Hoe lang heb je over het schrijven van je boek gedaan?

“Op 12 mei 2011 zette ik mijn eerste woorden op papier. In september 2012 kon ik de laatste punt noteren. Daarna begon het proces van schrappen, herschrijven en perfectioneren. Uiteindelijk ging april 2013 het manuscript richting de drukker en kon ik op 9 juni ‘mijn kindje’ aan de wereld presenteren.”

Wat is je het meest bijgebleven van het schrijfproces?

“De flow waarin ik terechtkwam. De woorden leken vanzelf op mijn scherm te verschijnen. Het schrijven kon ik met gemak uren per dag doen, waarbij ik alles en iedereen om me heen vergat. Ook de hulp die ik van buitenaf mocht ontvangen, zoals verkooppunten die zich aanboden, kwam spontaan op mijn pad. Op emotioneel vlak hakte het er wel in. Mijn boek betreft een autobiografisch verhaal over het (h)erkennen van mijn hooggevoeligheid en gave. Diep weggestopte ervaringen kwamen weer naar boven. In één jaar tijd heb ik vijf jaren herbeleefd.”

Lees hier de rest van het interview: http://www.zinnazin.nl/non-fictie/de-nieuwe-schrijver-danielle-van-der-stap/#more-725

'Het stille verdriet' ook voor mensen met een leesbeperking

Slechtziend, dyslectisch of een andere leesbeperking? Ook dan is het mogelijk om mijn boek te 'lezen'. Het stille verdriet is namelijk verkrijgbaar op daisy-rom en in braille. Via de Stichting Aangepast Lezen zijn deze te verkrijgen. Hier ben ik natuurlijk ontzettend blij mee!

Donderdag 22 augustus - Braderie De Lier

Op donderdag 22 augustus zal ik van 11.00 tot 21.00 uur aanwezig zijn op de braderie in De Lier (nabij Delft). Je vindt mij in de Hoofdstraat in de stand van mijn eigen praktijk: Praktijk De Vlindertuin.

Naast de mogelijkheid tot het aanschaffen van een gesigneerd exemplaar van 'Het stille verdriet', kun je er ook je tenen laten lezen. Een unieke ervaring! Zie hier voor meer uitleg over tenen lezen.

Boekreview door Marianne Notschaele - Reïncarnatietherapeute

Leest lekker weg

In mijn vrije uren, verdeeld over 3 dagen, las ik dit boek van Daniëlle van der Stap achter elkaar uit.
Het is een heerlijk laagdrempelig boek, eenvoudig van taal maar bijzonder goed geredigeerd door Saskia Baardman, dat uitstekend weergeeft hoe een jonge vrouw - Marie - leert omgaan met haar hooggevoeligheid en haar paranormale talent.

Marie, synoniem voor Daniëlle van der Stap, vertelt over haar persoonlijke belevenissen op het gebied van HSP (hoogsensitiviteit). Zij legde een lange weg af om haar eigen hooggevoeligheid te accepteren. Van een vrouw met vele lichamelijke klachten - benauwdheid keelgebied en extreme oververmoeidheid - veranderde ze langzaamaan in een sterke, krachtige vrouw die een eigen praktijk heeft waarin ze anderen begeleidt.

Over de inhoud

Vanwege privacyredenen zijn de namen van de personen in dit boek 'Het Stille Verdriet' gefingeerd. Ik begrijp de keuze voor anonimisering, heb er zeker respect voor, maar ik vond dit zelf - als HSP-er :D - lastig bij het lezen. Overal waar namen gebruikt werden in de tekst moest ik voortdurend omschakelen, zo van oh nee, dat is niet 'Marie', maar Daniëlle, zo ook bij andere namen. 
Voor wat minder sensitieve lezers zijn de gefingeerde namen geen belemmering bij het lezen, en voor gewone lezers is het juist een prima keuze geweest om namen te kiezen met wat meer afstand tot het onderwerp.

Lees hier de rest van het artikel.

Recensie

Geschreven door Femke de Grijs - Toegepast Psycholoog (gespecialiseerd in hoger opgeleide HSP & vermoeidheid) 

Marie is een jonge, hooggevoelige vrouw en heeft last van vermoeidheid. Zo kan ze, ondanks dat ze het wel graag wil, niet fulltime werken. Daarnaast heeft ze vaak last van haar keel en kan soms geen hap door haar mond krijgen. Omgaan met emoties, zoals verdriet vindt ze lastig en humor zet ze als hulpmiddel in, om om te gaan met situaties. Dit ‘weglachen’ heeft ook nadelen. Marie heeft opgekropt, stil verdriet wat niet is geuit.

Dit boek bestaat uit 3 delen, waarin Marie haar weg naar herstel beschrijft. Iets wat Marie kracht geeft is muziek van Lotte & Joris en Volendam. Deze muzikanten en plek zullen een grote rol spelen bij haar weg naar herstel, net zoals inzichten in vorige levens die hiermee verbonden zijn. Gaandeweg het boek wordt steeds duidelijker waarom dit zo is. Zo krijgt Marie te maken met allerlei paranormale waarnemingen; zo ruikt ze bijvoorbeeld af en toe een indringende brandlucht of ziet ze entiteiten (zoals overleden mensen) die niet iedereen waarneemt.

Lees hier verder.