Stilte na de storm (deel 3)

De afgelopen maanden is me veel duidelijk geworden. Het boek waarover ik het had in het vorige blog ging over bijnieruitputting. Hét stresssyndroom van deze eeuw. Iedereen is er vatbaar voor maar als hooggevoelige knak je natuurlijk veel eerder. Ik vergelijk mezelf soms met het kanariepietje dat ze vroeger de mijn instuurden. Als ze zagen dat het beestje knock-out ging, dan wisten de mijnwerkers dat er gevaar dreigde.

Had ik dit boek maar op 15- jarige leeftijd gelezen, dacht ik geregeld als ik weer zo’n ‘aha’ moment had. Had mijn arts het maar geweten... Waarom wist toen niemand het? Aan de andere kant heb ik ook de instelling dat alles loopt zoals het mag lopen. Niets gebeurt zomaar. Maar goed, ik heb wel wat waardevolle adviezen eruit kunnen halen. Voor de geïnteresseerden: ‘Bijnieruitputting’ van James L. Wilson.

Vervolgens ben ik weer naar de therapeut gegaan die in 2006 de hooggevoeligheid vaststelde, voor een doormeting, een bevestiging. En inderdaad, mijn miltenergie bleek compleet uitgeput. Gevolg daarvan is o.a. dat het een ‘chaos’ is in mijn hoofd, ik moeilijk kan studeren en uitgeput ben. (Ik zal ooit nog wel eens een blog aan het onderwerp bijnieruitputting wijden.) Om daarvan te herstellen let ik nog beter op mijn voeding, gebruik ik supplementen, onderga ik voetreflexmassages, waak ik scherp over mijn agenda (juiste balans werk/ontspanning) dus zeg vaker 'nee', zoek zo vaak als mogelijk de natuur op en ga op tijd naar bed. Ook mijn levensstijl heb ik opnieuw onder de loep genomen. Wat past nu werkelijk bij mij? En dus niet: wat verwacht de maatschappij van mij? Lastig om soms heel andere paden te bewandelen dan de 'kudde', maar juist nu voel ik steeds beter dat het ontzettend belangrijk is om te handelen naar wat je gevoel je ingeeft. Waar krijg je energie van? Hoe verder je van je eigen pad af raakt, hoe meer klachten je krijgt...

Intussen was ik rustig weer begonnen met werken, want nietsdoen is niets voor mij, máár de waarschuwing nam ik wel serieus. Ook besloot ik mijn studie op een lager pitje te zetten. Studeren ging nu immers toch lastig. De lat wat minder hoog leggen, dat was belangrijk. Als hooggevoelige ben je vaak perfectionistisch en vraag je dus het uiterste van jezelf. Dat moest ik nu echt niet willen.  

Inmiddels zijn we aanbeland in december. Ik kan terugkijken op een jaar waarin er weer ontzettend veel beweging was. Sterker nog, de laatste weken zit ik weer in een rollercoaster. Het is net alsof alles weer opnieuw begint. Mijn boek begon met een verhuizing, een optreden, dingen ‘voelen’… Ik denk steeds vaker: hé, dat heb ik al eerder meegemaakt.

De vermoeidheid, onrust…het maakt me duidelijk dat ik nog steeds niet volledig vanuit mijn hart leef. Ik heb het gevoel dat ik nu een soort ‘tweede kans’ krijg. Zal ik deze keer wel mijn hart durven te volgen?

Bij deze wil ik je heel fijne en warme feestdagen toewensen!

Volgend jaar zal ik verder gaan met het publiceren van blogs, waarin ik ervaringen deel en tips zal geven.