Hoera, ik ben hooggevoelig!

‘Je bent niet ziek, maar hooggevoelig.’ Deze week is het precies tien jaar geleden dat ik dat te horen kreeg. Mijn leven draaide hierna 180 graden de andere kant op, de goede kant. De zoektocht naar de oorzaak van mijn extreme vermoeidheid kwam na bijna elf jaar tot een eind.

Ik ging veel over hooggevoeligheid lezen, kon oude ervaringen een plekje gaan geven, begreep ineens waarom ik anders dan anderen reageerde op bepaalde situaties. Ik was niet gek of raar, ik had nu eenmaal een gevoeliger zenuwstelsel en ben daarom wat ontvankelijker voor allerlei prikkels. Dat maakt me sneller moe en heb daarom wat meer tijd nodig voor mezelf.

Diepste angst onder ogen komen

De reis ging verder. Naast mijn hooggevoeligheid bleek ik ook te beschikken over een paranormale gave. Jarenlang heb ik dat stuk – onbewust – weggestopt. Door het erkennen van mijn hooggevoeligheid kreeg dat deel ook weer de kans zich te laten zien. Nadat ik in 2007 Volendam had bezocht, kwam ik een rollercoaster terecht. Ik zag, hoorde, voelde ‘dingen’ van de bewuste nacht in 2001, waar in Café De Hemel 14 jongeren zijn omgekomen. Ik had een taak te doen in dat dorp. Jarenlang probeerde ik het af te doen als complete onzin en fantasie. Het kon gewoon niet waar zijn. Dit was te bizar en zag je alleen in films, toch? Mijn Westlandse nuchterheid zat me flink in de weg. Totdat ik najaar 2011 volledig blokkeerde. Al die jaren had ik van alles opgepot, door het niet uiten kon ik letterlijk niet meer slikken. Hele dagen bracht ik thuis door, in gevecht met paniekaanvallen. Kilo’s viel ik af. Mijn eigen praktijk, die ik in 2009 was begonnen, moest ik stilleggen. Mijn emoties verlamden me volledig. Ik kon niets meer, behalve als een angstig vogeltje op de bank zitten. Dit kon niet langer zo, dus ik besloot dat het tijd was om mijn diepste angst onder ogen te gaan komen. Regressietherapie, waarbij je teruggaat naar vorige levens, heeft mij enorm geholpen. Eindelijk zag en voelde ik waar mijn angsten vandaan kwamen, wat mijn band met Volendam is en waarom ik de afgelopen jaren bepaalde mensen op mijn pad ben tegengekomen.

Met een aantal emoties bleef ik nog wel zitten. Ik mocht bepaalde dingen uiten naar mensen maar durfde dat niet. ‘Schrijf een boek,’ zei de therapeute.  

En zo geschiedde. Het schrijven ging als vanzelf en bleek een natuurlijke gave van me te zijn. Wel vroeg het enorm veel van me. Opnieuw door alle emoties heen gaan, was een loodzwaar proces. Ik belandde bijna weer in een depressie. Zomer 2013 was het zover, ‘Het stille verdriet’ zag het levenslicht.

Durf te kiezen voor je eigen unieke weg

Nu bijna drie jaar verder ben ik nog steeds vol verwondering over alles wat ik sindsdien heb mogen meemaken. Nog steeds ontvang ik regelmatig zeer dankbare en ontroerende reacties van mensen die mijn boek hebben gelezen. Andere hooggevoeligen vinden er zoveel herkenning in.

Mijn hooggevoeligheid zie ik als een prachtige eigenschap. Natuurlijk zijn er ook momenten, al zijn die op één hand te tellen, dat ik het even beu ben, dat ik ook ‘gewoon’ wil zijn. Dat ik denk: ik wil ook 40 uur kunnen werken, ’s avonds nog sporten en in het weekend flink op stap met vriendinnen. Maar ik weet ook dat zo’n leven eigenlijk helemaal niet bij me past en dat er genoeg mensen zijn die maar meedoen met de meute omdat ze niet dat buitenbeentje willen zijn. Ik zie het dan maar als mijn geluk dat mijn lijf en hoofd dat niet bij konden houden. Hierdoor werd ik wel ‘gedwongen’ het roer om te gooien. Ik probeer nu anderen te motiveren om ook hun eigen pad te kiezen. Waarom wachten totdat je die burn-out hebt of een andere vervelende kwaal? We gaan vaak pas veranderen als er een noodzaak is. Doordat ik tot mijn 26^e toch geprobeerd heb het leven te leiden dat ‘hoort’, kamp ik nu met een bijnieruitputting. Mijn lijf heeft teveel stress moeten verdragen. Ik voel dat ik nog steeds wel iets te veel wil meedoen met de massa, dus mijn grote uitdaging voor dit jaar is of ik nu écht durf te gaan kiezen voor mezelf.

Het stille meisje is niet meer

Tien jaar geleden gaf ik nog de voorkeur aan veel alleen zijn. Veel mensen om me heen vond ik vreselijk. Het putte me uit. Standaard had ik altijd last van paniekaanvallen. Genieten kon ik dan niet. Nu is dat compleet anders. Ik houd juist van mensen om me heen. Grote festivals of drukke winkelstraten zijn geen probleem meer voor mij. Natuurlijk zijn er wel dagen dat ik het liever niet opzoek, omdat ik overprikkeld ben maar ik weet inmiddels hoe ik ermee kan omgaan.

Van een verlegen meisje, dat vroeger totaal niet opviel, ben ik inmiddels veranderd in een vrouw die op de voorgrond durft te treden en zegt – ik moet nu zelfs regelmatig mijn tong afbijten om niet te direct te zijn - wat ze werkelijk voelt en denkt. Haar verhaal zonder gêne doet voor volle zalen en in de media.

Wie had dat kunnen denken?

Ik hoop nog vele mensen te mogen inspireren, dat ook zij hun hart durven te volgen en hun mooiste leven gaan leven!

Stilte na de storm (deel 3)

De afgelopen maanden is me veel duidelijk geworden. Het boek waarover ik het had in het vorige blog ging over bijnieruitputting. Hét stresssyndroom van deze eeuw. Iedereen is er vatbaar voor maar als hooggevoelige knak je natuurlijk veel eerder. Ik vergelijk mezelf soms met het kanariepietje dat ze vroeger de mijn instuurden. Als ze zagen dat het beestje knock-out ging, dan wisten de mijnwerkers dat er gevaar dreigde.

Had ik dit boek maar op 15- jarige leeftijd gelezen, dacht ik geregeld als ik weer zo’n ‘aha’ moment had. Had mijn arts het maar geweten... Waarom wist toen niemand het? Aan de andere kant heb ik ook de instelling dat alles loopt zoals het mag lopen. Niets gebeurt zomaar. Maar goed, ik heb wel wat waardevolle adviezen eruit kunnen halen. Voor de geïnteresseerden: ‘Bijnieruitputting’ van James L. Wilson.

Vervolgens ben ik weer naar de therapeut gegaan die in 2006 de hooggevoeligheid vaststelde, voor een doormeting, een bevestiging. En inderdaad, mijn miltenergie bleek compleet uitgeput. Gevolg daarvan is o.a. dat het een ‘chaos’ is in mijn hoofd, ik moeilijk kan studeren en uitgeput ben. (Ik zal ooit nog wel eens een blog aan het onderwerp bijnieruitputting wijden.) Om daarvan te herstellen let ik nog beter op mijn voeding, gebruik ik supplementen, onderga ik voetreflexmassages, waak ik scherp over mijn agenda (juiste balans werk/ontspanning) dus zeg vaker 'nee', zoek zo vaak als mogelijk de natuur op en ga op tijd naar bed. Ook mijn levensstijl heb ik opnieuw onder de loep genomen. Wat past nu werkelijk bij mij? En dus niet: wat verwacht de maatschappij van mij? Lastig om soms heel andere paden te bewandelen dan de 'kudde', maar juist nu voel ik steeds beter dat het ontzettend belangrijk is om te handelen naar wat je gevoel je ingeeft. Waar krijg je energie van? Hoe verder je van je eigen pad af raakt, hoe meer klachten je krijgt...

Intussen was ik rustig weer begonnen met werken, want nietsdoen is niets voor mij, máár de waarschuwing nam ik wel serieus. Ook besloot ik mijn studie op een lager pitje te zetten. Studeren ging nu immers toch lastig. De lat wat minder hoog leggen, dat was belangrijk. Als hooggevoelige ben je vaak perfectionistisch en vraag je dus het uiterste van jezelf. Dat moest ik nu echt niet willen.  

Inmiddels zijn we aanbeland in december. Ik kan terugkijken op een jaar waarin er weer ontzettend veel beweging was. Sterker nog, de laatste weken zit ik weer in een rollercoaster. Het is net alsof alles weer opnieuw begint. Mijn boek begon met een verhuizing, een optreden, dingen ‘voelen’… Ik denk steeds vaker: hé, dat heb ik al eerder meegemaakt.

De vermoeidheid, onrust…het maakt me duidelijk dat ik nog steeds niet volledig vanuit mijn hart leef. Ik heb het gevoel dat ik nu een soort ‘tweede kans’ krijg. Zal ik deze keer wel mijn hart durven te volgen?

Bij deze wil ik je heel fijne en warme feestdagen toewensen!

Volgend jaar zal ik verder gaan met het publiceren van blogs, waarin ik ervaringen deel en tips zal geven.