‘Je bent niet ziek, maar hooggevoelig.’ Deze week is het precies
tien jaar geleden dat ik dat te horen kreeg. Mijn leven draaide hierna 180
graden de andere kant op, de goede kant. De zoektocht naar de oorzaak van mijn
extreme vermoeidheid kwam na bijna elf jaar tot een eind.
Ik ging veel over hooggevoeligheid lezen, kon oude
ervaringen een plekje gaan geven, begreep ineens waarom ik anders dan anderen
reageerde op bepaalde situaties. Ik was niet gek of raar, ik had nu eenmaal een
gevoeliger zenuwstelsel en ben daarom wat ontvankelijker voor allerlei
prikkels. Dat maakt me sneller moe en heb daarom wat meer tijd nodig voor
mezelf.
Diepste angst onder ogen komen
De reis ging
verder. Naast mijn hooggevoeligheid bleek ik ook te beschikken over een
paranormale gave. Jarenlang heb ik dat stuk – onbewust – weggestopt. Door het
erkennen van mijn hooggevoeligheid kreeg dat deel ook weer de kans zich te
laten zien. Nadat ik in 2007 Volendam had bezocht, kwam ik een rollercoaster terecht.
Ik zag, hoorde, voelde ‘dingen’ van de bewuste nacht in 2001, waar in Café De
Hemel 14 jongeren zijn omgekomen. Ik had een taak te doen in dat dorp.
Jarenlang probeerde ik het af te doen als complete onzin en fantasie. Het kon
gewoon niet waar zijn. Dit was te bizar en zag je alleen in films, toch? Mijn
Westlandse nuchterheid zat me flink in de weg. Totdat ik najaar 2011 volledig
blokkeerde. Al die jaren had ik van alles opgepot, door het niet uiten kon ik
letterlijk niet meer slikken. Hele dagen bracht ik thuis door, in gevecht met
paniekaanvallen. Kilo’s viel ik af. Mijn eigen praktijk, die ik in 2009 was
begonnen, moest ik stilleggen. Mijn emoties verlamden me volledig. Ik kon niets
meer, behalve als een angstig vogeltje op de bank zitten. Dit kon niet langer
zo, dus ik besloot dat het tijd was om mijn diepste angst onder ogen te gaan
komen. Regressietherapie, waarbij je teruggaat naar vorige levens, heeft mij
enorm geholpen. Eindelijk zag en voelde ik waar mijn angsten vandaan kwamen,
wat mijn band met Volendam is en waarom ik de afgelopen jaren bepaalde mensen
op mijn pad ben tegengekomen.
Met een aantal emoties bleef ik nog wel zitten. Ik mocht bepaalde dingen uiten
naar mensen maar durfde dat niet. ‘Schrijf een boek,’ zei de therapeute.
En zo geschiedde. Het schrijven ging als vanzelf en bleek een
natuurlijke gave van me te zijn. Wel vroeg het enorm veel van me. Opnieuw door
alle emoties heen gaan, was een loodzwaar proces. Ik belandde bijna weer in een
depressie. Zomer 2013 was het zover, ‘Het stille verdriet’ zag het levenslicht.
Durf te kiezen voor je eigen unieke weg
Nu bijna drie jaar verder ben ik nog steeds vol verwondering
over alles wat ik sindsdien heb mogen meemaken. Nog steeds ontvang ik
regelmatig zeer dankbare en ontroerende reacties van mensen die mijn boek
hebben gelezen. Andere hooggevoeligen vinden er zoveel herkenning in.
Mijn hooggevoeligheid zie ik als een prachtige eigenschap.
Natuurlijk zijn er ook momenten, al zijn die op één hand te tellen, dat ik het
even beu ben, dat ik ook ‘gewoon’ wil zijn. Dat ik denk: ik wil ook 40 uur
kunnen werken, ’s avonds nog sporten en in het weekend flink op stap met
vriendinnen. Maar ik weet ook dat zo’n leven eigenlijk helemaal niet bij me
past en dat er genoeg mensen zijn die maar meedoen met de meute omdat ze niet
dat buitenbeentje willen zijn. Ik zie het dan maar als mijn geluk dat mijn lijf
en hoofd dat niet bij konden houden. Hierdoor werd ik wel ‘gedwongen’ het roer om te gooien. Ik probeer nu anderen te motiveren om ook hun eigen pad
te kiezen. Waarom wachten totdat je die burn-out hebt of een andere vervelende kwaal?
We gaan vaak pas veranderen als er een noodzaak is. Doordat ik tot mijn 26e
toch geprobeerd heb het leven te leiden dat ‘hoort’, kamp ik nu met een
bijnieruitputting. Mijn lijf heeft teveel stress moeten verdragen. Ik voel dat
ik nog steeds wel iets te veel wil meedoen met de massa, dus mijn grote
uitdaging voor dit jaar is of ik nu écht durf te gaan kiezen voor mezelf.
Het stille meisje is niet meer
Tien jaar geleden gaf ik nog de voorkeur aan veel alleen zijn.
Veel mensen om me heen vond ik vreselijk. Het putte me uit. Standaard had ik
altijd last van paniekaanvallen. Genieten kon ik dan niet. Nu is dat compleet
anders. Ik houd juist van mensen om me heen. Grote festivals of drukke
winkelstraten zijn geen probleem meer voor mij. Natuurlijk zijn er wel dagen
dat ik het liever niet opzoek, omdat ik overprikkeld ben maar ik weet inmiddels
hoe ik ermee kan omgaan.
Van een
verlegen meisje, dat vroeger totaal niet opviel, ben ik inmiddels veranderd in een
vrouw die op de voorgrond durft te treden en zegt – ik moet nu zelfs regelmatig
mijn tong afbijten om niet te direct te zijn - wat ze werkelijk voelt en denkt.
Haar verhaal zonder gêne doet voor volle zalen en in de media.
Wie had dat kunnen denken?
Ik hoop nog vele mensen te mogen inspireren, dat ook zij hun
hart durven te volgen en hun mooiste leven gaan leven!
