Bye bye love...

Twee maanden heb ik bij je mogen wonen. Twee maanden die voelen als één. De weken zijn omgevlogen. En tegelijkertijd voelt het alsof het nooit anders is geweest. 

Ik zou die weken van alles gaan doen. Vooral op het gebied van werk. Grootse plannen had ik. Stoelmassage, tenen lezen. Braderieën en markten aflopen. Dat was blijkbaar allemaal toch niet de bedoeling… Iedere keer als ik iets wilde opstarten kwam er ineens iets tussen. Zo werden bijvoorbeeld alle braderieën in het dorp geannuleerd. Na de zoveelste ‘tegenwerking’ begreep ik dan eindelijk de boodschap. Ik mag hier werken, maar dan wel aan mezelf!

In Volendam had ik nu alle tijd om eens echt goed te voelen. Wat zijn de behoeftes van mijn lichaam? Waar wordt het nu blij van? Ben ik aan het werk dan zit ik teveel in mijn hoofd en vind ik het lastiger om de signalen op te vangen en er vervolgens ook nog naar te handelen.  

Drukke straat

Het werd een periode van veel schrijven (heerlijk aan het water), lezen, wandelen en zelfstudie. Ik heb ontzettend veel mogen leren en waardevolle inzichten gekregen.

Ik woonde op één van de meest drukke locaties van het dorp; een winkelstraat pal achter de dijk. Dat was in het begin heel erg wennen. Waarom ben ik hier in godsnaam gaan zitten?, dacht ik de eerste week geregeld. Is het wel zo slim als je zo gevoelig bent? De hele dag had ik geroezemoes van het winkelend publiek, leveranciers van winkels die af en aan reden, groepen toeristen die door de straat kwamen. In het weekend was er dan nog als extraatje de kroeggangers die je vaak van verre al hoorde aankomen. De laatste week van de bouwvak was het iedere avond en nacht raak. Mijn buurman de slager begon nog geen twee uur nadat de laatste persoon zijn barkruk had verlaten. De nachten waren dus erg kort die week. En toch... Ik vond het er heerlijk! Daarmee heb ik niet alleen anderen, maar vooral ook mezelf verbaasd. Werd het me teveel dan ging ik gewoon naar een rustig plekje aan het water. Mijn ultieme oplaadplek.

Blijf in je centrum

Deze woonsituatie is een heel mooi leerproces geweest. Normaal zorg ik dat drukke momenten worden afgewisseld met rustigere momenten. Dat is in een straat waar nagenoeg altijd activiteit is even een 'dingetje'. Nú kon ik niet weg en moest ik wel handelen met de situatie. Het ‘dwong’ me om goed bij mezelf te blijven. Om naar mijn eigen centrum terug te keren. En dat is me gelukt! Sterker nog, stiekem mis ik de reuring in de straat nu al.

De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik vorig jaar schreef over lichamelijke- en geestelijke klachten vanwege straling, afkomstig van een zendmast in de buurt van mijn huidige woning. In Volendam had ik amper straling en ik merk nu pas goed voor effect dat heeft op mijn zenuwstelsel. Ongelofelijk! Daar kan ik nog wel eens een aparte blog over schrijven. Fijn om dat verschil te ervaren en dat het nu meer dan duidelijk is hoe mijn huidige woonomgeving me verzwakt.

Een zomer die ik nooit meer vergeet

Deze kans kwam heel plots om mijn pad. Ik werd getipt en binnen anderhalve week was ik verhuisd. Weg uit mijn vertrouwde omgeving. Weg uit mijn veilige haven. …En wat is dat goed voor me geweest! Uit je comfortzone stappen is misschien even ontzettend eng maar kan ik iedereen aanraden. Je bekijkt de dingen daarna met een heldere blik. Zo heb ik bepaalde vastgeroeste overtuigingen kunnen laten varen, weet ik welke koers ik wil gaan nemen met mijn praktijk en kom ik (nog) een stuk beter voor mezelf op. De gemiddelde Volendammer is namelijk een pittig en heel direct persoon. Wilde ik niet over me heen laten lopen, was het verstandig om een stuk van dat gedrag te kopiëren. Ook zijn ze heel kort maar wel duidelijk in hun communicatie. Dat deel heb ik ook in mijn rugzak gestopt. Op die manier communiceren kost minder energie, heb ik ervaren. En die energieke ondernemersgeest hoop ik ook meegenomen te hebben.

Ik ben heel dankbaar voor alle mensen die mij geholpen hebben deze droom waar te kunnen maken en voor de mooie en soms ook zeer ontroerende ontmoetingen die ik in Volendam heb gehad. Een zomer om nooit meer te vergeten.

Eén van de laatste avonden daar liep een man, in een zo goed als lege straat, bijna tegen me aan en begon spontaan te zingen:

Bye bye love,

Bye bye happiness,

Hello loneliness,

I think i’m gonna cry.

Bye bye my love goodbye...

Ik mis je nu al. Het helende water. De ruimtelijkheid. De mensen die me inspireerden.

Was je een vakantieliefde of een liefde waar ik niet meer zonder kan? De tijd zal het leren…