December - Bezinning

Deze dagen staan veel mensen stil bij wat ze het afgelopen jaar allemaal hebben gedaan en wat ze in het nieuwe jaar graag anders zouden willen doen of willen bereiken.

   Ook ik sta even stil bij wat 2012 me heeft gebracht. Mijn jaar stond vooral in het teken van mijn boek.

 

Ruim negentien maanden geleden zette ik mijn eerste woorden op papier. Ik heb nooit de ambitie gehad om een boek te schrijven, zoals vele mensen die droom al wel vanaf jongs af aan hebben. Ik was altijd wel gek op lezen, maar naast het bijhouden van een dagboek, heb ik nooit iets op schrijfgebied gedaan. Al kwam ik onlangs tijdens het struinen op de zolder van mijn ouders wel een schriftje tegen, met als titel: allerlei verhalen; waarin ik als 8/9-jarig meisje een kort verhaal over een verdwenen kat had geschreven. Het was bij één verhaaltje gebleven. Maar misschien was dit het begin?

 

Het boek - wat eraan vooraf ging

Op mijn vijftiende kreeg ik te maken met ernstige vermoeidheidsklachten. Ruim tien jaar lang duurde vervolgens mijn zoektocht naar de oorzaak hiervan.

   De oorzaak bleek te liggen in het feit dat ik een heel gevoelig zenuwstelsel heb. Ik ben gevoeliger voor prikkels zoals geluid, geur of sfeer. Ook wel bekend als hooggevoeligheid of hoogsensitiviteit. Het is geen ziekte, zoals vaak onterecht gedacht wordt, maar een ‒ heel mooie ‒ eigenschap; mits je weet hoe ermee om te gaan.

   Na deze ontdekking vielen vele dingen voor mij op zijn plek. De extreme vermoeidheid verdween langzaam. Maar deze bewustwording zette een andere ontwikkeling in gang. Ik bleek namelijk ook te beschikken over wat men een gave noemt. Zelf spreek ik liever over talent. Overigens hoeft niet iedere hooggevoelige, paranormaal begaafd te zijn.

   Ik vond het allemaal maar eng en wilde liever niets te maken hebben met al die ‘rare’ niet‒zichtbare dingen. Ik wilde gewoon zijn, wat dat ook mag betekenen.

Vreselijke beelden

In de zomer van 2008 werd ik overvallen door beelden van een ramp,  die plots op mijn netvlies verschenen. Een ramp die jaren geleden heeft plaatsgevonden. Ik zag en voelde letterlijk wat zich daar heeft afgespeeld; alsof ik zelf onderdeel was van die ‘film’ die zich voor mij onttrok. Het waren vreselijke beelden.

   Deze ervaring heeft een behoorlijke impact op me gehad, al heb ik het vervolgens wel jarenlang afgedaan als grote onzin. Ik had waarschijnlijk iets te veel fantasie. Ook al had ik keer op keer onverwachte ontmoetingen met mensen die direct en indirect bij de ramp betrokken zijn geweest en bevestigden zij, zonder dat ze het wisten, dingen voor mij; dingen die ik eigenlijk niet kon weten, maar eerder had ‘gehoord’ of ‘gevoeld’. Nee, ik schoof dat gewoon allemaal af op toeval.

   Diep van binnen wist ik dat ik er iets mee moest, maar ik wilde het niet. Ik wilde niets met mijn talent. Ik was ook veel te bang dat mensen mij voor gek zouden verklaren of dat ik anderen zou kwetsen met mijn verhaal of hun verdriet zou aandoen. Dus ik stopte alles diep weg, deed oogkleppen op en ging door. Ik werd – weer ‒ steeds zieker. Eten en drinken ging heel moeizaam; mijn keel was volledig geblokkeerd door de vele emoties die ik niet uitte. Ik kon op een gegeven moment letterlijk niets meer slikken. Ook mijn werk en sociale leven raakten hierdoor – opnieuw ‒ op een steeds lager pitje.

 

Op aanraden van een therapeute ben ik in 2011 begonnen met het schrijven van een boek. Dit zou de manier zijn om mijn boodschap te kunnen delen met de mensen, want erover praten kon ik toen nog steeds niet. Dat daar inmiddels een verandering is in gekomen, heb je in één van de eerdere blogs kunnen lezen. Een aantal maanden geleden heb ik plots mijn verhaal gedeeld met een aantal inwoners van het dorp, dat een hoofdrol speelt in mijn boek. Dit alles heeft mij al heel veel lucht gegeven, maar spannend blijft het allemaal wel.

 

Moed wordt beloond

Ik ben trots op de stappen die ik het afgelopen jaar heb durven nemen. Veel grotere stappen dan ik ooit van mezelf had verwacht; ik luisterde daarbij telkens naar mijn gevoel, ook al kwam mijn verstand met kreten zoals: denk je nu echt dat men op jouw boek zit te wachten? Wat kun jij een ander nu meegeven? Waarom ga je weer oud zeer naar boven halen? Ik durfde naar mijn intuïtie te luisteren ‒ die vertelde me dat ik het goed is wat ik deed en gewoon over die drempels heen mocht stappen ‒ en stuurde Mr. Mind een tijdje met vakantie. Dat had ik jaren eerder moeten doen…

   Ik hoop voor het nieuwe jaar, dat jij ook durft te doen wat je hart je ingeeft. Ook al lijkt het onmogelijk of vind je het hartstikke eng. Gewoon doen! Moed wordt beloond, kan ik nu uit ervaring zeggen.

 

De eerste helft van dit jaar ben ik mezelf behoorlijk tegengekomen. De emoties die door het schrijven naar boven waren gekomen, werden me te veel. Ik had mezelf geen tijd gegund om alles rustig een plekje te geven en moest dat dit voorjaar bekopen met complete lichamelijke‒ en geestelijke uitputting. Ik gaf het boek de schuld van dit alles en wilde er niets meer mee te maken hebben. Wekenlang heeft het in de hoek gelegen. Toch vond ik de kracht om weer op te staan en door te gaan, met wat ik mijn ‘levensproject’ noem. 

   Daarna leek alles wel ‘vanzelf’ te gaan. Dingen kwamen me ‘zomaar’ aanwaaien. Ik ontmoette mensen die me op allerlei manieren verder wilden helpen om mijn verhaal de wereld in te brengen, zoals: het zijn van een verkooppunt, het schrijven van een persbericht, financieel bijstaan, contacten in de media, ruimte voor het geven van een presentatie etc. Ik hoefde nooit ergens om te vragen, het kwam me gewoon allemaal toe. Ook heb ik al vele toezeggingen gekregen van mensen die het boek gaan kopen. Het meest bijzondere vond ik toch wel de uitspraak van iemand die zei: ‘Ik heb geen idee waar je boek over gaat, maar ik krijg kippenvel, dat is voor mij een signaal dat het goed zit. Ik wil graag een exemplaar reserveren.’

   Dit alles geeft mij wel de bevestiging dat het goed is waar ik mee bezig ben en geeft mij de energie en kracht om de rest te volbrengen.

 

‘Wanneer komt je boek uit? Je maakt me steeds nieuwsgieriger.’ Die vraag heb ik dit jaar ontelbaar keren gehoord. Ik kan nu eindelijk een antwoord daarop geven. Voorjaar 2013!

   ...Maar eerst ga ik nog even in alle rust genieten van de laatste dagen van dit jaar.

Ik wens je een fijne jaarwisseling

en een gezond, gelukkig en liefdevol 2013!

Maak je dromen waar!

November - Ik ging alleen even naar de kapper...

De lange lok voor mijn ogen begon mijn zicht te belemmeren; ’s morgens had ik steeds meer tijd nodig om mijn krullenbos een beetje toonbaar te maken. Tijd dus voor een bezoekje aan de kapper. 

   Alleen zit mijn kapper niet echt naast de deur, om precies te zijn op zo’n tweeënhalf uur reisafstand. Daarom besloot ik er gelijk een dag en nacht aan vast te plakken. Doordat ik vanuit huis werk, kom ik nooit helemaal los van mijn praktijk. Op deze manier was ik er meteen even uit. Twee dagen niet met werk bezig zijn, maar heerlijk relaxen op een locatie aan het water en nieuwe energie opdoen. Zo sloeg ik meteen twee vliegen in één klap.

   Nu had ik natuurlijk kunnen weten dat het nooit helemaal 'relaxt' zou kunnen worden. Mijn kapper zit namelijk in het dorp waar mijn verhaal zich afspeelt. Toch voelde ik me deze keer, in tegenstelling tot de vorige keren, heel rustig op de dag van vertrek. Voor het eerst, reisde ik zonder zenuwen of angsten ernaartoe.

   Wat ik vervolgens die twee dagen meemaakte, had ik van te voren niet kunnen bedenken...

 

Waar gaat je boek over?

De dag van aankomst kwam ik terecht in een winkel, waar ik direct werd uitgenodigd voor een kopje thee. Ik raakte daar met een dorpsbewoner, die ook even was komen aanwaaien, in gesprek over mijn boek. ‘Waar gaat je boek over?’ Zonder moeite begon ik te vertellen dat de geschiedenis van haar dorp een grote rol speelt in mijn boek. …Wacht even. Wat was er met mij gebeurd? Ik, die het al die jaren zo angstvallig stil hield, gaf nu ineens zonder moeite haar grote ‘geheim’ prijs?

   De vrouw bleek erg geïnteresseerd en vertelde vervolgens haar eigen ervaringen met de ramp waarover ik schrijf. Mijn tranen kon ik met moeite verbergen; dit kwam blijkbaar even allemaal heel dichtbij. ‘Ik ben de eerste die hier je boek koopt,' gaf ze me bij het afscheid mee.

   Een dag later ‘biechtte’ ik bij de kapper op, waar ik al die jaren al mee rondliep en dat er spoedig een boek over zou verschijnen. Waarom ik het niet eerder had verteld, werd me gevraagd. Ze hadden me dingen kunnen vertellen. Maar ik denk dat het juist goed is zoals het is gegaan. Nu is het verhaal volledig vanuit mijn perspectief geschreven. Dit is hoe ik het als buitenstaander ervaar. Ik ben nu niet beïnvloed door de verhalen van de direct en indirecte betrokkenen.

   Met een hernieuwde coupe en waardevolle adviezen om aandacht voor mijn boek te kunnen vragen, stapte ik de deur weer uit.

   Ik wist even niet wat me overkwam. Al die tijd was ik zo ontzettend bang geweest voor de reacties van de mensen uit het dorp. Wat zouden ze wel niet van me denken? En kon ik dit wel maken als buitenstaander? De ramp is immers nog steeds een heel gevoelig onderwerp. Maar ik weet ook dat mijn verhaal verteld mag gaan worden en hoop dat men inziet dat ik het met alle respect en voorzichtigheid behandel. Ik kom niet als een olifant een porseleinkast binnenvallen, maar ga met fluwelen handschoentjes aan te werk. Misschien ben ik zelfs wel té voorzichtig, zoals ik die dagen ook meerdere keren teruggekoppeld kreeg.

   Op de laatste dag dacht ik nog even snel een boodschap te doen. Twee uur later en een emotioneel gesprek rijker, stapte ik de winkel weer uit. Ook hier had ik mijn verhaal ‘plotseling’ gedeeld en kreeg ik opnieuw verhalen te horen, ditmaal van een direct betrokkene.

   Mijn boek kwam deze dagen ineens tot leven. Ik heb het verhaal niet verzonnen, zoals ik al die jaren regelmatig heb gedacht; het is allemaal daadwerkelijk gebeurd.

 

Verbondenheid

Vechtend tegen mijn tranen verliet ik nog geen uur later het dorp weer. In 48 uur tijd had ik zulke mooie en ontroerende ontmoetingen gehad; dingen waren bevestigd, puzzelstukjes waren op hun plek gevallen. Eindelijk heb ik, na bijna vier jaar, mijn verhaal kunnen delen met de mensen waarvoor het in eerste instantie bestemd is.

   De dagen daar hebben me veel energie en kracht gegeven. Ik voel me niet meer alleen staan in mijn verhaal. Ik heb mensen mogen ontmoeten die de dingen van dichtbij hebben ervaren en dus kunnen begrijpen wat ik met me meedraag. Ik voelde na jarenlange eenzaamheid, ineens verbondenheid. Het deed me denken aan het sprookje Het lelijke eendje, waarin de zwaan zich na jaren alleen en anders te hebben gevoeld, ineens aansluiting vond bij een groep gelijken.

   Ik kwam zowel letterlijk als figuurlijk een stukje lichter thuis. Waar een kappersbezoekje al niet goed voor is…

 

 

Voortgang boek

Momenteel ben ik bezig met de allerlaatste herschrijfronde. Dat is geen eenvoudige klus. Niet dat het taaltechnisch veel van me vraagt. Nee, het emotionele aspect is hetgeen wat het zwaar maakt. Ik kan niet 'even' snel er doorheen vliegen. Nog steeds word ik het verhaal ingezogen en beleef alles weer opnieuw. De hele dag loop ik rond met een brok in mijn keel, vanwege de vele emoties die ik met me meedraag. Afspraken, leuke feestjes; keer op keer moet ik mensen afzeggen. Te veel drukte om me heen kan ik nu even niet aan, omdat er innerlijk bij mij een enorme storm woedt. Ik kan het accepteren ‒ hoe moeilijk het soms ook is ‒ en houd maar voor ogen dat dit die bekende laatste loodjes zijn.

   Vorige maand schreef ik al dat het tijd wordt om mezelf te laten zien...volgens mij heb ik daar deze maand een goed begin mee gemaakt!

Oktober - Een grote stap

Vorige week maandag was een behoorlijk spannende dag voor mij. Die dag presenteerde ik mijn ‘kindje’ aan de pers tijdens de Bijzondere Verhalen Beurs. Deze beurs werd dit jaar voor het eerst georganiseerd en is bedoeld als ontmoetingsplek voor mensen met bijzondere verhalen en platforms zoals uitgevers, sprekersbureaus en journalisten.

 

Twijfels

Lange tijd heb ik getwijfeld of ik moest gaan. Was dit wel de juiste weg voor mij? Wil ik wel direct zo groots met mijn verhaal naar buiten treden? Al die jaren heb ik het tenslotte angstvallig bij me gehouden. Veel mensen in mijn nabije omgeving weten nog steeds niet wat zich werkelijk heeft afgespeeld. Ik kon en wilde er gewoon niet over praten; ook omdat er veel mensen bij betrokken zijn, van wie ik de privacy wil respecteren. Vooral dat laatste zorgt voor hoofdbrekens. Ik ben er nu klaar voor om met mijn verhaal naar buiten te treden, maar zijn zij ook klaar? Ben ik bevoegd om die keuze voor hen te maken? De ‘hoofdrolspelers’ en ‘figuranten’ zijn nagenoeg onherkenbaar doordat namen, plaatsnamen en bepaalde feiten zijn veranderd. Maar toch… Men is niet van gisteren en kan waarschijnlijk heel gemakkelijk achterhalen over welke ramp ik schrijf. Hoe ga ik dat doen met de pers? Wat als ze me daarmee confronteren? De dag kwam steeds dichterbij en nog steeds wist ik niet hoe ik het zou gaan aanpakken.

   ‘Jij houdt altijd veel te veel rekening met anderen, denk nu eens aan jezelf. Dit is geen leven zo. Je hebt periodes waarin je helemaal niets kunt omdat al die emoties jou te veel worden. Het wordt nu echt tijd dat jij vertelt waar je al die jaren al mee rondloopt.’ Dit krijg ik de laatste tijd steeds vaker te horen. En het is waar. Misschien is het goed dat ik die knoop nu eindelijk eens doorhak en mijn verhaal ga delen met de wereld. Het is niet niks wat ik te vertellen heb, maar uiteindelijk zal het een hoop mensen verder gaan brengen. Sommige dingen mogen nu wel eens uitgesproken worden. Iemand moet daarin het voortouw nemen. Aan mij de grote ‘eer’. Bijzondere Verhalen Beurs, here I come!

Presentatie

   's Morgens werkte ik samen met coaches en sprekers, zoals Esther Jacobs. Maanwilla van der Horst, Daniëla Postma en Peter Ros aan het krachtiger maken van mijn pitch en achterflap. Daar heb ik echt heel veel van geleerd. Ook aan hen legde ik mijn angst voor over het eventuele bekendmaken van de plaats waar mijn verhaal zich afspeelt. 'Treedt er alleen mee naar buiten als het voor jou veilig voelt, houd het anders gewoon voor je,' kreeg ik mee. Dat hield ik in mijn achterhoofd toen ik die middag aan de speeddates begon. 

   Ontelbaar keren heb ik mijn verhaal verteld aan de aanwezige journalisten. Hoe goed ik ook mijn best deed om bepaalde dingen geheim te houden,  men prikte er toch doorheen. Ze zijn niet voor niets journalist ;) En zeg nu zelf, vissersdorp + ramp…1+1=2. Maar ja, dat is nu eenmaal waar mijn verhaal zich afspeelt en waar ik dus niet omheen kan. Het is ook niet erg dat men weet over welke plaats en ramp het gaat, maar het gaat om de manier waarop ze ermee omgaan. Zo voelde ik dat er een aantal mensen tussen zaten die mijn verhaal op een manier zouden beschrijven, die niet bij me past. Ik heb het boek geschreven vanuit mijn hart en ga op een respectvolle manier met de betrokken mensen om. Dat laatste eis ik ook van de journalisten.   

  

Dit komt té dichtbij... 

Net op het moment dat ik even helemaal klaar was met het vertellen van mijn verhaal, zag ik een journalist zitten die ik nog niet had gesproken. Iets in mij zei dat ik eens met hem moest gaan praten. Met wat tegenzin liep ik zijn kant op. De middag liep tegen het einde, het was een heel intensieve dag geweest en ik wilde eigenlijk niet meer praten. Nu moest ik nog een keer mijn verhaal vertellen… Wachtend in de rij voelde ik ineens iets gebeuren in mijn onderbuik. Een kriebel die ik de afgelopen jaren vaker heb mogen ervaren en inmiddels kan interpreteren als: nu gaat er iets gebeuren wat je heel eng vindt, maar wat je wel verder gaat helpen op de weg naar de acceptatie van je talent.

   ‘Wil je me vertellen over welke plek het gaat?’ vroeg hij me op een prettige, niet dwingende toon. Ik zag aan zijn gezicht dat hij het zelf wel wist, maar dat hij het voor de zekerheid ook nog even uit mijn mond wilde horen. Ik noemde zonder enige terughoudendheid de plaatsnaam. Bij hem is het veilig, voelde ik. Deze man was niet uit op sensatie. ‘Jouw verhaal moet integer worden gebracht.’ Hij bleek ‘toevallig’ mensen te kennen - dat was de reden dat hij om de plaatsnaam vroeg - die zelf een rol hebben gespeeld in mijn verhaal. ‘Een collega van mij was toentertijd verslaggever en als eerste ter plaatse. Hij beschikt nog over de allereerste geluidsopnames. Je zou eens met hem moeten praten.’ Bam! Dat kwam even té dichtbij. Een rilling ging door mijn lichaam. Binnen één seconde was ik terug in de tijd en verschenen de beelden weer op mijn netvlies. De tranen brandden achter mijn ogen en het duurde niet lang voordat ze zichtbaar werden.  

   De sympathieke journalist moedigde me aan om lezingen te gaan geven over mijn boek. Op die manier kan ik de mensen bereiken en dieper op de materie ingaan. Dankbaar en ietwat geëmotioneerd nam ik afscheid van hem. De hele dag had ik zonder problemen mijn verhaal kunnen delen, maar tijdens het gesprek met hem deed ik de titel van mijn boek dus even geen eer aan; ik had het verdriet tegenover hem niet stil kunnen houden.

     Moe maar voldaan stapte ik die avond mijn bed in. Wat een grote sprong had ik die dag gemaakt. Ik heb een begin gemaakt met de wereld laten zien wie ik nu werkelijk ben en wat ik te vertellen heb!

Heb jij ook een bijzonder verhaal dat gehoord dient te worden? Geef je dan nu al op voor de Bijzondere Verhalen Beurs 2013! Ik kan het je aanraden!

Deze keer een fragment over een bijzonder huwelijksaanzoek…

Fijne maand allemaal!

Augustus - Een wijs besluit...

Wat een mooie en ontroerende reacties heb ik gehad op het eerste fragment dat ik op deze blog plaatste. ‘Kippenvel’, ‘Ik zit met tranen in mijn ogen achter de pc’, ‘Ik kan niet wachten om de rest te lezen’, zijn een aantal daarvan. Dit geeft mij de nodige moed en energie om door te gaan met het publiceren van mijn verhaal. Dank daarvoor!

Vermoeiend

Sinds de start van het schrijven van mijn boek - mei 2011 - ben ik er bijna dag en nacht mee bezig geweest. Nu het volledig op papier staat, kan ik het tijdelijk iets rustiger aan doen en me weer meer met andere dingen bezig gaan houden. Ik heb er tenslotte ook nog een praktijk naast die ik graag draaiende wil houden.

    De afgelopen weken is het laatste deel van het manuscript richting de proeflezers gegaan en heb ik me beziggehouden met de tekst voor de achterflap. Ook heb ik voor de zoveelste keer mijn boek herlezen. Ik blijf telkens op zoek naar verbeterpunten. Vermoeiend hoor, om zo perfectionistisch te zijn.

    Dit hele proces is sowieso vermoeiend. Al vanaf de start van het schrijven van mijn verhaal kwamen er veel emoties los. In het begin schreef ik eens in de twee weken een stuk. Maar ja, op die manier zou het een tienjarenplan worden. Vanaf oktober besloot ik dan ook vier versnellingen harder te gaan werken. Dagelijks schreef ik een paar uur. Zelfs na het kerstdiner en voordat de klok ons naar het nieuwe jaar bracht, kroop ik ’s avonds nog even achter de pc. Ik ging vaak tot diep in de nacht door. Begin dit jaar begon dat zijn tol te eisen. Ik was helemaal op en in mijn hoofd was het een grote wirwar van gedachten. Een stapje terugdoen lukte me niet. Hoe eerder mijn verhaal op papier stond, hoe beter. Dan kon ik het afsluiten en weer verder.

Boeklancering uitgesteld

Nu ik voor de derde keer dit jaar tegen een complete uitputting aan zit, heb ik uiteindelijk toch het enige wijze besluit genomen; de boeklancering wordt uitgesteld naar voorjaar 2013!

   Ik moet toegeven dat ik het schrijven ietwat heb onderschat. Ik zou mijn verhaal ‘even’ op papier zetten, dan zorgen dat het bij de juiste personen terechtkwam en hop, weer door met mijn eigen leven. Maar het is meer dan zomaar een verhaal schrijven. Het is - onverwacht - een compleet therapeutisch proces geworden. Laatst las ik een artikel over een onderzoek waaruit is gebleken dat twee minuten schrijven per dag al goed is voor je mentale gezondheid. Ik heb het duidelijk wat overdreven met die paar uur per dag en zo een overdosis opgewekt ;) Maar zonder gekheid, ze zeggen niet voor niets: ‘de dingen van je afschrijven’. Het helpt echt. Ondanks dat het een heel zwaar jaar was, ben ik door het schrijven enorm gegroeid. Dingen zijn op hun plek gevallen en dat heeft voor rust gezorgd.

Andere mensen bij betrokken

Nog een reden om dingen niet overhaast te doen, is het feit dat er veel mensen bij het verhaal betrokken zijn. Niet alleen ik moet er klaar voor zijn als het naar buiten wordt gebracht, ook zij moeten er klaar voor zijn. Door de reacties van de proeflezers ben ik me ervan bewust geworden dat mijn verhaal veel teweeg kan gaan brengen. Ik wil er dus niet voor 100% maar voor 200% achter staan wanneer ik het ga delen met de buitenwereld. Ik heb inmiddels ook leren luisteren naar mijn gevoel, dat al eerder aangaf dat dit najaar te snel zou zijn. Echter mijn verstand was al die tijd de sterke overheerser.

   Onlangs kreeg ik de zoveelste waarschuwing van iemand die ik lang niet had gezien. Deze keer kwam de boodschap gelukkig wel binnen. ‘Neem je rust, want je ziet er doodmoe uit, luister naar me!’. Ze had gelijk, dit ga ik niet volhouden. En had mijn gevoel dat niet al veel eerder aangegeven…? Ik heb al bijna één jaar lang last van chronische hyperventilatie, voel bijna continu spanning in mijn lichaam en de bodem van mijn tonnetje energie is (opnieuw) in zicht. Dat zijn heel duidelijke signalen. Het wordt tijd om bij te gaan tanken. Even een pas op de plaats. Mijn achternaam heb ik vast ook niet voor niets meegekregen... Doe de dingen 'Stap voor Stap’. Dan maar uitstellen naar volgend jaar. Maar ach, wat zijn nu vier maanden op een heel mensenleven?

Nieuw fragment – ‘Het bezoek’

Je kunt een nieuw fragment lezen op deze blog. Dit stuk komt uit het hoofdstuk ‘Het bezoek’ en dateert uit de zomer van 2008. Een bezoek dat grote gevolgen zou hebben…

Tot de volgende maand!