De achterflap...

Het mag niet te lang zijn, je wilt niet te veel prijsgeven, het moet wel duidelijk weergeven wat men kan verwachten... Afijn, het was best wel even een klus. Na weken schrijven, schrappen, puzzelen en vele malen over en weer mailen met mijn redacteur is dan toch het moment daar. Mijn achterflap is 'geboren'!



‘Pfff, wat een indringende brandlucht ruik ik ineens. Ik word er misselijk van. Niet veel later trekken vreselijke beelden aan me voorbij. Wat is dit? Het lijkt wel alsof ik in een nachtmerrie ben beland. Ik zie jonge mensen vechten voor hun leven in een donkere ruimte. Mijn keel wordt dichtgeknepen; ik voel letterlijk wat zij voelen. Tranen rollen over mijn wangen. Dit bedoelde hij dus, maar dit kan ik toch niet dragen?
En zeg nu zelf, het is toch te ongelofelijk om waar te zijn dat je als buitenstaander een levenstaak in Volendam te volbrengen hebt? Laat staan dat je daar vervolgens allerlei dingen meemaakt die je laten zien welk pad voor jou is uitgestippeld.’ 

Toch is dit precies wat Marie overkomt. Zodra zij voet aan wal zet in het vissersdorp, komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling. Ze komt oog in oog te staan met personen uit het verleden en krijgt te maken met de nasleep van tragische gebeurtenissen. Marie belandt hierdoor in een doolhof van emoties en kan haar talent niet langer ontkennen.

Een openhartig verhaal van een jonge vrouw over de lange weg die zij heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid en gave te accepteren. Met veel moed, groeiend vertrouwen en de nodige humor bewandelt zij haar pad naar (h)erkenning.

Met de billen bloot

Wat een week heb ik achter de rug... Wat een ontwikkeling.

 

Deze week sta ik met mijn verhaal in de Nivo, de lokale krant van Volendam. Dit is de plaats waar mijn verhaal zich afspeelt. Eindelijk kan ik er open over zijn. Wat een last valt er nu van me af! Het kostte zo ontzettend veel energie om alles 'verstopt' te moeten houden. 

   In eerdere blogs gaf ik aan dat ik, vanwege de gevoeligheid van het onderwerp, alles onder andere namen schrijf. Ik wilde personen beschermen. Was bang voor de reacties daar. Maar er kan dus een  hoop gebeuren in een korte tijd... 

 

Het begon allemaal een paar weken geleden. Ik had een afspraak met de ontwerpster van mijn boekomslag. 'Je bent zo openhartig wanneer je over je boek vertelt, waarom noem je Volendam niet bij naam in je boek?' Ook mijn redacteur gaf aan dat ze al eerder haar twijfels hierover had.

   'Ja, maar...' Ik zag echt overal beren. Wat zou men wel niet van me denken? Kon ik dit wel maken? Al zette hun reacties me wel aan het denken.

 

Van pseudoniem naar open boek

Vorige week zag ik ineens het licht. Het gesprek met de verslaggever van de Nivo, iemand die de mensen in Volendam goed kent, heeft mij grotendeels de drempel over geholpen. 'Wat kon er gebeuren?' was zijn reactie op de twijfels die ik hem voorlegde. Tja, wat kon er gebeuren?

   Mijn ene voet hing nog achter de drempel.

   Een vriendin gaf de dag erna het allerlaatste zetje dat ik nog nodig had. 'Volendam is jouw verhaal, niet Oosterzee (de pseudoniem die ik had bedacht). Ik voel dat men het daar fijner vindt als je eerlijk bent. Het klopt nu niet.'

   Eerlijkheid staat bij mij hoog in het vaandel, dus waar was ik nu mee bezig?

   Diezelfde dag nog sprak ik een aantal Volendammers waaraan ik mijn dilemma durfde voor te leggen en die bevestigden haar gevoel. 'Anders geloven we je niet', 'Waar ben je bang voor? Maak je niet druk. Alles komt goed!' en 'Wij houden niet van om de hete brij heen draaien' kreeg ik te horen.

   Tja...ik wist wat me te doen stond.

 

Wat een proces is dit geweest vanaf het moment dat ik begonnen ben met schrijven, mei 2011. Ik gaf mezelf toen een pseudoniem, want ik wilde echt niet met mijn eigen naam op de omslag. Afgelopen zomer kwam daarin al de eerste ommekeer. Met dit boek wil ik namelijk ook meegeven dat je mag laten zien wie je daadwerkelijk bent. Dan moet ik me natuurlijk niet gaan 'verstoppen'. Dat rijmt niet.

   Ik ga nu dus compleet open kaart spelen. Alles zal bij naam worden genoemd, alleen vanwege privacyredenen behouden de personen een andere naam en/of geslacht.   

 

De mensen accepteren mij en mijn talent, nu wordt het tijd dat ik mezelf eens ga accepteren!