Flyer boek 'Het stille verdriet'

De flyer van mijn boek! Helemaal in de stijl van de omslag.

Ontwerp: www.lawine.nl

Noodrem...

De trein denderde de afgelopen tijd flink door, alles verliep voorspoedig. Tot gisteren... Badend in het zweet, met hartkloppingen en een lijf vol spanning werd ik wakker.

 

Ik heb veel te veel van mezelf gevraagd. Al bijna twee jaar ben ik met het boek bezig waarvan het afgelopen half jaar nagenoeg dag- en nacht. Ik kom niet meer aan andere dingen toe. En zeker als hooggevoelig persoon is de balans tussen inspanning en ontspanning ontzettend belangrijk. Ik heb meer tijd nodig om indrukken - waar ik veel ontvankelijker voor ben dan niet-hooggevoelige personen - te verwerken.

Het boek schrijven is emotioneel ook een zwaar proces omdat het mijn eigen verhaal betreft. Ik ben nu compleet overprikkeld. Al weken slaap ik slecht, kom ik amper onder de mensen omdat ik alleen maar aan het schrijven ben, kan zomaar in huilen uitbarsten en gun mezelf geen tijd voor ontspanning. Alle alarmbellen gingen rinkelen. Met mijn verleden in mijn achterhoofd wist ik dat ik nu aan die noodrem moest trekken. En deed ik het zelf niet, dan zou vandaag of morgen mijn lijf die beslissing voor mij maken.

 

Daarom heb ik een heel wijs besluit genomen. Mijn boek zal niet volgende maand, maar op 13 juni verschijnen.

 

Gezondheid is het allerbelangrijkste!

Omslag boek

Mijn 'kindje' heeft nu ineens een gezicht. Helemaal blij met de mooie omslag! Ontworpen door www.lawine.nl.

De haven komt in zicht...

Nog maar een kleine zes weken te gaan en dan zal mijn boek verschijnen. Op 20 april zal het officieel gepresenteerd worden in Volendam, waarna het op 25 april voor iedereen verkrijgbaar zal zijn.
(UPDATE: verschijningsdatum is uitgesteld naar 13 juni!)

Onwerkelijk. Bijna twee jaar lang heb ik nagenoeg dag en nacht aan mijn levensproject gewerkt. Tenminste, zo kan ik het wel noemen.

'Ik wist niet dat er nog zoveel bij komt kijken,' krijg ik de laatste tijd regelmatig te horen. Ja, een boek schrijven is één ding, maar het dan nog in een fysieke vorm gieten en het onder de aandacht brengen bij de mensen kost minstens evenveel tijd en energie.

   Je moet denken aan: redigeren van het boek (vanaf begin januari ben ik bezig samen met mijn redacteur om de teksten bij te schaven, fouten eruit te halen etc.), welke dikte van het papier (wel handig als het boek door de brievenbus past), welke regelafstand, welk lettertype, wat komt er op de voorkant, de achterflap, welke media benaderen, waar vindt de presentatie plaats, flyers moeten gedrukt worden, verkooppunten benaderen, distributie regelen...

Afijn, het is een heel proces. Pittig, maar ook zo enorm leerzaam. Ik heb de afgelopen tijd mogen ervaren dat ik veel meer kan en durf dan ik dacht. Voor mij is het dit hele 'project' nu al geslaagd!

   En alles verloopt voorspoedig, we liggen nog steeds op koers...

Hier kun je een nieuw fragment uit het boek lezen. Voorjaar 2009 gingen we een drankje doen in Café De Dijk. Een bezoek waarbij mij letterlijk de adem werd ontnomen...

p.s. Zit je op Facebook? 'Like' dan Het Stille Verdriet en blijf zo op de hoogte van de laatste nieuwtjes rondom het boek.

De achterflap...

Het mag niet te lang zijn, je wilt niet te veel prijsgeven, het moet wel duidelijk weergeven wat men kan verwachten... Afijn, het was best wel even een klus. Na weken schrijven, schrappen, puzzelen en vele malen over en weer mailen met mijn redacteur is dan toch het moment daar. Mijn achterflap is 'geboren'!



‘Pfff, wat een indringende brandlucht ruik ik ineens. Ik word er misselijk van. Niet veel later trekken vreselijke beelden aan me voorbij. Wat is dit? Het lijkt wel alsof ik in een nachtmerrie ben beland. Ik zie jonge mensen vechten voor hun leven in een donkere ruimte. Mijn keel wordt dichtgeknepen; ik voel letterlijk wat zij voelen. Tranen rollen over mijn wangen. Dit bedoelde hij dus, maar dit kan ik toch niet dragen?
En zeg nu zelf, het is toch te ongelofelijk om waar te zijn dat je als buitenstaander een levenstaak in Volendam te volbrengen hebt? Laat staan dat je daar vervolgens allerlei dingen meemaakt die je laten zien welk pad voor jou is uitgestippeld.’ 

Toch is dit precies wat Marie overkomt. Zodra zij voet aan wal zet in het vissersdorp, komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling. Ze komt oog in oog te staan met personen uit het verleden en krijgt te maken met de nasleep van tragische gebeurtenissen. Marie belandt hierdoor in een doolhof van emoties en kan haar talent niet langer ontkennen.

Een openhartig verhaal van een jonge vrouw over de lange weg die zij heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid en gave te accepteren. Met veel moed, groeiend vertrouwen en de nodige humor bewandelt zij haar pad naar (h)erkenning.

Met de billen bloot

Wat een week heb ik achter de rug... Wat een ontwikkeling.

 

Deze week sta ik met mijn verhaal in de Nivo, de lokale krant van Volendam. Dit is de plaats waar mijn verhaal zich afspeelt. Eindelijk kan ik er open over zijn. Wat een last valt er nu van me af! Het kostte zo ontzettend veel energie om alles 'verstopt' te moeten houden. 

   In eerdere blogs gaf ik aan dat ik, vanwege de gevoeligheid van het onderwerp, alles onder andere namen schrijf. Ik wilde personen beschermen. Was bang voor de reacties daar. Maar er kan dus een  hoop gebeuren in een korte tijd... 

 

Het begon allemaal een paar weken geleden. Ik had een afspraak met de ontwerpster van mijn boekomslag. 'Je bent zo openhartig wanneer je over je boek vertelt, waarom noem je Volendam niet bij naam in je boek?' Ook mijn redacteur gaf aan dat ze al eerder haar twijfels hierover had.

   'Ja, maar...' Ik zag echt overal beren. Wat zou men wel niet van me denken? Kon ik dit wel maken? Al zette hun reacties me wel aan het denken.

 

Van pseudoniem naar open boek

Vorige week zag ik ineens het licht. Het gesprek met de verslaggever van de Nivo, iemand die de mensen in Volendam goed kent, heeft mij grotendeels de drempel over geholpen. 'Wat kon er gebeuren?' was zijn reactie op de twijfels die ik hem voorlegde. Tja, wat kon er gebeuren?

   Mijn ene voet hing nog achter de drempel.

   Een vriendin gaf de dag erna het allerlaatste zetje dat ik nog nodig had. 'Volendam is jouw verhaal, niet Oosterzee (de pseudoniem die ik had bedacht). Ik voel dat men het daar fijner vindt als je eerlijk bent. Het klopt nu niet.'

   Eerlijkheid staat bij mij hoog in het vaandel, dus waar was ik nu mee bezig?

   Diezelfde dag nog sprak ik een aantal Volendammers waaraan ik mijn dilemma durfde voor te leggen en die bevestigden haar gevoel. 'Anders geloven we je niet', 'Waar ben je bang voor? Maak je niet druk. Alles komt goed!' en 'Wij houden niet van om de hete brij heen draaien' kreeg ik te horen.

   Tja...ik wist wat me te doen stond.

 

Wat een proces is dit geweest vanaf het moment dat ik begonnen ben met schrijven, mei 2011. Ik gaf mezelf toen een pseudoniem, want ik wilde echt niet met mijn eigen naam op de omslag. Afgelopen zomer kwam daarin al de eerste ommekeer. Met dit boek wil ik namelijk ook meegeven dat je mag laten zien wie je daadwerkelijk bent. Dan moet ik me natuurlijk niet gaan 'verstoppen'. Dat rijmt niet.

   Ik ga nu dus compleet open kaart spelen. Alles zal bij naam worden genoemd, alleen vanwege privacyredenen behouden de personen een andere naam en/of geslacht.   

 

De mensen accepteren mij en mijn talent, nu wordt het tijd dat ik mezelf eens ga accepteren!

'Zelluf doen'

…Dat zeggen kleine kinderen als ze op een bepaalde leeftijd zijn aanbeland. Ik zit nu in zo’n zelfde fase. Ik wil alles zelf doen wat betreft mijn boek. Waarom ben je niet naar een uitgever gestapt, krijg ik regelmatig te horen. Het stond voor mij eigenlijk meteen al vast dat ik de touwtjes zelf in handen zou houden. Het idee dat een ander dan gaat sleutelen aan jouw verhaal en bepaalde eisen stelt. ...Nee. Het moet verschijnen zoals ik het wil. Ook de gevoeligheid van het onderwerp heeft me doen besluiten om het onder mijn eigen vleugels te willen houden.

   De afgelopen tijd heb ik meerdere malen op het punt gestaan om toch de stap naar een uitgever te overwegen. Het is een verhaal wat voor een groot publiek geschikt is en in je eentje, zonder uitgever met een groot netwerk, is het een stuk lastiger om al die mensen te bereiken. Maar een passende uitgever vinden voor mijn verhaal is niet eenvoudig, omdat vele uitgevers niet beginnen aan autobiografische verhalen van een onbekende schrijver en daarnaast heb ik de tijd niet mee. Men is nu huiverig om investeringen te doen. Ik voel ook gewoon dat de manier zoals ik het op dit moment doe, voor nu de juiste is voor mij. Met het uitbrengen van mijn boek moet ik me kwetsbaar op durven stellen. Zou ik een uitgever vinden, dan kan ik alles uit handen geven en weer verdwijnen in mijn veilige hoekje, waar niemand me ziet. Nu moet ik op de voorgrond treden en alles zelf doen, van het regelen van de redactie, het nadenken over de omslag tot het benaderen van verkooppunten en de media. De weg is dus iets 'omslachtiger', maar dat is ook iets wat helemaal bij me past.  

Samenwerken met professionals

Ik zit er echt bovenop en wil alleen het allerbeste. Ja, perfectionisme is ook een kenmerk van hooggevoeligheid. Daarom heb ik de hulp ingeroepen van een aantal professionals die mij gaan helpen om mijn ‘kindje’ te laten opgroeien tot een sterke volwassen vrouw, die er klaar voor is om de wijde wereld in te trekken. Ik doe het dus niet allemaal ‘zelluf’. Ik doe het samen met geweldige mensen die ook alleen voor het allerbeste gaan.

   Begin januari is Saskia Baardman van Raak Met Woorden aan de slag gegaan met het redactiewerk. De eerste pagina’s heb ik inmiddels retour ontvangen. Ze heeft hier en daar wat kleine verbeteringen aangebracht, zodat mijn verhaal straks nog beter overkomt. Tijdens het lezen van haar aanbevelingen moest ik regelmatig even slikken en werd mijn beeld zo nu en dan wat troebel. Het is op een mooie manier confronterend. Natuurlijk ken ik het hele verhaal van de eerste letter tot aan de laatste punt, maar er is nu een kleine ‘touch’ aan toegevoegd waardoor het nog mooier is, nog meer binnenkomt. Ik kan de rest van het boek dus ook met een gerust hart aan haar overlaten. Mijn ‘levenswerk’ is in goede handen bij haar.

   Binnenkort krijgt mijn ‘kindje’ ook een gezicht. Vorige week heb ik een heel fijn gesprek gehad met Sylvia en Eddy van Lawine. Zij gaan de omslag voor mijn boek ontwerpen. Er werden allerlei mooie ideeën uitgewisseld, ze wisten precies wat er wel of juist niet bij mijn verhaal past en konden niet wachten om ermee aan de slag te gaan. Net zoals ik niet kan wachten om straks het resultaat te mogen zien!

   En volgende week heb ik weer mijlpaal. Dan heb ik mijn eerste interview met een journalist van een lokale krant. Erg spannend, maar ik voel dat ik klaar ben voor deze stap.

Flow

Alles gaat voorspoedig en als een magneet lijk ik de juiste mensen aan te trekken. Mensen die net zo denken als ik, mij ook zonder woorden begrijpen en 'gek genoeg' of zelf hooggevoelig zijn of in de nabije omgeving iemand kennen die in het bezit is van deze eigenschap. Soort zoekt soort, zullen we maar zeggen... 

   Ik wil het dus niet alleen allemaal zelf doen, ik kan het ook! (Oké, eigenwijsheid is ook iets wat mij toebehoort ;)). Daarnaast is het gewoon hartstikke leuk om zelf dit hele proces te doorlopen. Je ziet het boek stapje voor stapje groeien. …Al weet ik eerlijk gezegd niet of ik bij een eventueel volgend boek dit ook weer zou willen én kunnen, want het vergt veel doorzettingsvermogen en er gaat echt ongelofelijk veel tijd en energie in zitten; het is eigenlijk gewoon een fulltime baan. Maar toch, ik had dit niet willen missen. Wat een enorme leerschool is dit!