Het was heerlijk weer dus ik besloot een stuk te gaan fietsen. Ik genoot van de groene omgeving, de vogels die ik hoorde, de blije mensen die ik onderweg tegenkwam... tot ik stuitte op een tas. Een laptoptas die was neergezet tegen een wegwijspaal en deels opengeritst was. De inhoud was zichtbaar; een lichtblauwe spijkerbroek en een grijs t-shirt.
Alles analyseren Meteen gingen de radertjes draaien. Een heerlijke kwaliteit van hooggevoeligen. Alles willen analyseren. Ik was zojuist langs een bos gefietst waarvan ik weet dat vluchtelingen zich daar schuil houden. Als het juiste moment daar is komen ze eruit en hopen ze op illegale wijze met de boot, die op steenworp afstand van die plek vertrekt, richting Engeland te kunnen varen, met de hoop op een betere toekomst.
Zoveel vragen Was deze tas van één van hen? Moest degene plots vluchten en besloot hij het waarschijnlijk kleine beetje bagage wat hij had achter te laten? Heeft hij nog snel iets, wat voor hem van waarde was, eruit gehaald? Waar was de eigenaar nu? Ik voelde veel verdriet en kreeg een brok in mijn keel. Het verhaal kon ik 'zien'. Beelddenken is ook typisch iets voor hooggevoeligen. Net als emoties van anderen voelen, zelfs dus via een voorwerp. Ik had zoveel vragen, kon de tas maar praten... Dankbaar zijn Deze confrontatie deed me weer even beseffen dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik in Nederland geboren ben. Dat ik hier gewoon vrij rond kan fietsen. De middelen heb om eten te kunnen kopen. Een dak boven mijn hoofd heb. Kleding bezit die me warm houdt. Gezond ben. Lieve mensen om me heen heb waarbij ik altijd kan aankloppen. Allemaal dingen die we vaak vanzelfsprekend vinden maar voor sommigen niet zo hoeven te zijn. Ik mag heel dankbaar zijn voor alles wat ik in mijn leven heb. Dankjewel tas voor deze waardevolle boodschap.
Sta jij ook regelmatig even stil bij de dingen waarvoor je dankbaar bent? #bewustwording
In een intieme setting (max. 10 personen) vertelt Daniëlle deze avond over de zoektocht naar haar hooggevoeligheid.
Welke obstakels kwam ze onderweg tegen? Hoe kwam ze erachter dat ze hooggevoelig is? En hoe veranderde ze van een ernstig vermoeid meisje in een energieke en krachtige vrouw?
Ze deelt haar kennis en geeft tips zodat ook jij je hooggevoeligheid als een positieve eigenschap kunt gaan inzetten.
Daniëlle had bijna elf jaar lang last van chronische vermoeidheidsklachten, totdat in 2006 werd vastgesteld dat deze werden veroorzaakt door een gevoelig zenuwstelsel. De puzzelstukjes vielen op hun plek, ze kreeg handvatten om ermee om te kunnen gaan en haar leven veranderde rigoureus. Nu inspireert en motiveert ze andere hooggevoelige vrouwen tijdens hun zoektocht.
Haar indrukwekkende ontdekkingstocht over het (h)erkennen van hooggevoeligheid beschreef ze in het autobiografische boek 'Het stille verdriet'. Voor meer informatie: http://bit.ly/2uZDGii.
Volgende lezing staat gepland op donderdag 8 februari 2018. Je kunt je hiervoor alvast aanmelden. Mocht je eerder een lezing willen bijwonen. Ik geef ook op locatie lezingen (min. 10 personen). Neem hiervoor contact met me op.
Van een verjaardag kwam Maaike vaak doodmoe thuis. Ze moest dan echt even liggen en had een kort lontje. Iedereen moest haar met rust laten, anders kon ze ontploffen.
Hoe kon zij zo moe zijn? Dat de gastvrouw, die de hele avond de benen onder haar lijf vandaan gerend had moe was, vond ze logisch. Maar zij? Ze had de hele avond op een stoel gezeten. Waarom Maaike zo moe was
Ik legde haar uit dat zodra ze een kamer binnenkomt, zij onbewust de emoties oppikt die daar hangen. Daarnaast kun je als hooggevoelige goed luisteren en voel je de behoeftes van mensen aan. De ander heeft daar een antenne voor en legt zijn hele hebben en houwen bij je neer. 'Je kunt zo goed luisteren, jij begrijpt me tenminste.' Dat herkende ze. Maaike was een soort opvangbak. Ze hoorde altijd vele verhalen aan, leed mee (ipv dat ze meeleefde) en bleek daar dus enorm op leeg te lopen. Ook omdat je als hooggevoelige onuitgesproken gevoelens oppikt. Tante Truus zegt wel dat ze zich goed voelt en dat er niks aan de hand is, maar onbewust merk je dat er iets is. Jij kunt je bv. ineens heel verdrietig voelen en gaat het dan vervolgens op jezelf betrekken. Waarom voel ik me nu zo? Voordat je het weet zit je in een spiraal van malende gedachtes. Maar dat verdriet blijkt dus van je ‘niks aan de hand’ tante te zijn.
Oplossing
Ik leerde Maaike om beter bij zichzelf te blijven o.a. door goed te aarden en om onderscheid te leren maken in welke gevoelens nu van haar waren en welke van de ander. Ook gaat ze nu geregeld even de tuin in of het balkon op als ze op een verjaardag is, om zo even weer op te laden en terug te komen bij zichzelf. Hierdoor gaat ze nu weer met plezier naar verjaardagen en komt ze veel minder moe thuis.
Word ook krachtiger en energieker
Herken je je in bovenstaand verhaal en zou jij ook graag meer energie willen hebben? Via het Sensitive Power Woman Programma leer je allerlei tools om krachtiger en energieker te worden en zul je de voordelen van je hooggevoeligheid gaan ervaren.
Wil je meer weten over het programma of kennismaken met mij, maak dan een afspraak voor een gratis en vrijblijvende sessie.
p.s. Alvast wat tips ontvangen? Vraag het gratis E-book 'Hoera, ik ben hooggevoelig!' aan: http://eepurl.com/cCCtLX
‘Het stille verdriet’ is een autobiografisch verhaal van schrijfster Daniëlle van der Stap over de lange weg die zij heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid en gave te accepteren. Met veel moed, groeiend vertrouwen en de nodige humor bewandelt zij haar pad naar (h)erkenning.
Ontvang gratis het eerste deel van het boek:http://eepurl.com/c0oN6T ‘Pfff, wat een indringende brandlucht ruik ik ineens. Ik word er misselijk
van. Niet veel later trekken vreselijke beelden aan me voorbij. Wat is dit? Het
lijkt wel alsof ik in een nachtmerrie ben beland. Ik zie jonge mensen vechten
voor hun leven in een donkere ruimte. Mijn keel wordt dichtgeknepen; ik voel
letterlijk wat zij voelen. Tranen rollen over mijn wangen. Dit bedoelde hij
dus, maar dit kan ik toch niet dragen?
En zeg nu zelf, het is toch te ongelofelijk om waar te zijn dat je als
buitenstaander een levenstaak in Volendam te volbrengen hebt? Laat staan dat je
daar vervolgens allerlei dingen meemaakt die je laten zien welk pad voor jou is
uitgestippeld.’
Toch is dit precies wat Marie overkomt. Zodra zij voet aan wal zet in het
vissersdorp, komt haar ontwikkeling in een stroomversnelling. Ze komt oog in
oog te staan met personen uit het verleden en krijgt te maken met de nasleep
van tragische gebeurtenissen. Marie belandt hierdoor in een doolhof van emoties
en kan haar talent niet langer ontkennen.
Waarschijnlijk ken je het wel. Je hebt een geniaal idee waar je
reuze enthousiast over bent maar als je het deelt met de buitenwereld wordt het
direct afgewezen. 'Onmogelijk. Kom eens van je roze wolk af.' Misschien word je zelfs uitgelachen.
Ook ik heb daar geregeld mee te maken.
Denk niet in beperkingen
Een paar maanden terug. 'Ja Daan, droom maar fijn verder. Een
vrijstaand huis met een heerlijke tuin dichtbij zee zou ik ook wel willen, maar
dat is gewoon onbetaalbaar.’
Vroeger zou ik hebben gedacht: Je hebt gelijk. Dat is ook alleen
weggelegd voor mensen met een vette bankrekening. Dag enthousiasme, dag idee…
NU denk ik: prima, dat is jouw gedachte, maar ik weet wel beter.
Als ik het écht wil, is het haalbaar!
Denk niet in beperkingen. Denk buiten de gebaande paden.Wanneer iets bijdraagt aan jouw
groei zal je wens gehoord worden. Dat geloof heb ik.
Het is maar goed dat ik in 'sprookjes' geloof en af en toe rete
eigenwijs ben (volgens anderen ;-)). Deze blog schrijf ik terwijl ik in de tuin
zit van 'mijn' vrijstaande huis, aan zee. …Ja, het is dus niet bij een wens
gebleven.
Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Ik had een brandend verlangen
naar een andere (tijdelijke) woonplek omdat het woonklimaat in mijn eigen huis
me ziek maakt. Ik snakte naar een prikkelarme plek. Er was dus ook een noodzaak. Is dat er niet dan blijven we vaak
zitten waar we zitten. Buiten je comfort zone treden is nu eenmaal onprettig.
Wensen worden gehoord
Iedereen die ik sprak vertelde ik over mijn wens. Dagelijks was ik
ermee bezig. Waar wilde ik verblijven? Waar moest het aan voldoen? Hoe zag het
eruit?
Op een dag kwam ik met iemand in contact die mij spontaan haar
huis aanbood. Gewoon tijdens een pauze op mijn werkplek. ‘Jouw verhaal raakt
me.’ Ik had haar nooit eerder gezien en dan zo’n aanbieding krijgen, beide
stonden we met tranen in onze ogen.
Toen ik vervolgens hoorde waar het huis stond, was ik stomverbaasd. Als ik
daar ooit mag verblijven, dacht ik een tijd terug. ...En nu kreeg ik het
aangeboden. Hoe ‘toevallig’.
'Wij gaan op vakantie. Zou je onze tuin willen verzorgen en op de kat
willen passen?' Zo
simpel kan het zijn. Ik hoef dus helemaal niet te beschikken over een vette
bankrekening. Er zijn ook andere mogelijkheden. We denken vaak te beperkt,
binnen bepaalde kaders. Vinden we daarbinnen geen oplossing, dan is het niet
haalbaar en schrijven we het hele idee af. Dat hoeft dus niet! Als je anders kunt/durft te denken is er van alles mogelijk. Inmiddels heb ik zelfs al meerdere oppaswoningen aangeboden gekregen.
Wat is jouw wens?
Dus heb jij ook een wens, schrijf dan eens op hoe deze eruit ziet.
VOEL alsof het al werkelijkheid is. Wat doe je, wat voor kleding heb je aan,
met wie ben je? Maak een visionboard. Daarmee maak je het nog tastbaarder. Hang
het op een zichtbare plek op en kijk er iedere dag naar. Heb geloof en
vertrouwen. Op een gegeven moment zal het zich in de fysieke werkelijkheid
openbaren.
En oja, voor degenen die denken dat je na het doen van je '
bestelling’ heerlijk achterover kan leunen en alleen maar hoeft te wachten totdat de postbode met jouw
pakketje voor de deur staat, forget it. Zonder actie geen resultaat. Het komt
niet ‘vanzelf’ naar je toe. Dus kom in beweging en ga kijken wat je moet doen
om je wens/doel te vervullen.
Meerdere malen heb ik mogen ervaren dat niets onmogelijk is, hoe onrealistisch sommige wensen ook leken. Zelf ben ik altijd geweest van 'eerst zien dan geloven'. Nu draai ik dat om. ;-)
Ik hoop je met dit verhaal te inspireren én het vertrouwen te geven dat je wensen écht waarheid kunnen worden. Laat je niet tegenhouden door wat anderen ervan vinden!
Wij vinden het heel normaal dat onze meisjes in vrijheid leven. Helaas is dit vaak niet het geval in arme landen en belanden velen gedwongen in de prostitutie. Free a Girl zet zich in om deze jonge meisjes te bevrijden. Daarnaast investeert de stichting in opvang, traumaverwerking, medische zorg, onderwijs en beroepsopleidingen en re-integratie van de slachtoffers. De afgelopen 8 jaar hebben zij bijgedragen aan de bevrijding van meer dan 3.800 meisjes uit bordelen in Azië. Ook werken ze samen met politie en justitie om mensenhandelaren op te pakken en veroordeeld te krijgen. Samen met collega's voer ik deze maand ACTIE en schenken wij een deel van onze inkomsten aan deze organisatie.
Wanneer je een boek bestelt, doneer ik € 3.50 aan Free a Girl. Wil je ook een DONATIE doen en dit goede doel steunen, dan kan dat hier. Laten we met z’n allen zorgen dat er nog meer meisjes bevrijdt kunnen worden en een betere toekomst krijgen! Voor het bestellen van een boek, stuur een e-mail naar Praktijk De Vlindertuin. #freeagirl#kominactie
Eigenlijk weet ik niet beter. Ik ben gewend om dingen zelf
op te lossen. Hulp vragen kwam niet in mijn woordenboek voor. In mijn leven heb
ik veel alleen gedaan omdat anderen mij niet begrepen. Zij voelden niet wat ik
voelde. Zij zagen niet wat ik zag. Noem het eigenwijs. Of ik zeg liever:
eigen-wijs. Maar ook ik kan niet alles alleen. Dat mag ik nu echt gaan erkennen…
Hooggevoelig
en vragen om hulp
Deze kreeg ik afgelopen weekend in mijn
handen gedrukt. Een mooie reminder!
Hulp vragen
is zo lastig. Het voelt als een soort zwakte, lijkt wel. Veel mensen zullen dit
herkennen. Voor hooggevoeligen lijkt het vragen om hulp nog wel een stukje
lastiger te zijn. Als hsp’er voel je zelf namelijk heel goed wat een ander
nodig heeft. Wanneer je daarin nog niet goed je grenzen kunt aangeven, ben je
geneigd om jezelf op de tweede plek te zetten. Het ‘hulpverlenerssyndroom’ is niet
onbekend in deze doelgroep. Zelf heb ik jaren terug al geleerd om daarin
duidelijk te zijn. Dat ging niet van de een of de andere dag. Als je altijd
maar gewend bent om voor een ander klaar te staan, voelt het ineens heel egoïstisch
als je zo nu en dan ‘nee’ zegt. Maar het is verre van dat. Als jij goed voor
jezelf zorgt, kun je er ook beter voor een ander zijn.
Mijn huidige
obstakel is: ‘Een ander heeft zelf al genoeg sores aan zijn hoofd en ga ik niet
lastig vallen. Dit ga ik zelf oplossen.’ …En dan blijf je dus zelf tobben,
totdat het echt niet meer gaat.
De ballen
gaan vallen
De afgelopen
maanden merkte ik dat ik het steeds moeilijker kreeg om alle ballen in de lucht
te houden. Ieder moment kon er één naar beneden donderen. Ik rende me rot om
dat te voorkomen. In mijn mind
ben ik ontzettend sterk en kan ik alles aan. Mijn enorme wilskracht en
doorzettingsvermogen zorgden ervoor dat ik altijd weer een manier vond om door
te gaan, maar mijn lichaam gaf steeds vaker signalen dat het niet meer ging. Compleet
overprikkeld is de conclusie. Het voelt natuurlijk
dubbel omdat ik mijn cliënten nota bene leer hoe ze dit kunnen voorkomen. Al weet
ik ook wel, en dat geef ik ze ook mee, dat je soms in bepaalde situaties
belandt waardoor het niet te voorkomen is dat de emmer overloopt. Het enige wat
je dan kunt doen is zo goed als mogelijk voor jezelf zorgen. En om hulp te
durven vragen… Nu is het
genoeg geweest
Dit weekend
kon het gewoon niet langer. Mijn lichaam gaf het meer dan duidelijk aan. Ik heb
hulp aangeboden gekregen, die ik met open armen heb ontvangen, en daarnaast heb
ik vandaag ook bij instanties een hulpvraag neergelegd. Vanaf nu ga ik het niet
langer meer alleen doen. En weet je, dat voelt heel erg fijn. Ik vind niet dat
ik zwak ben of heb gefaald. Nee, ik ben te lang sterk geweest. En daar ‘boet’
ik nu voor.
Laat dit verhaal je iets leren. Wacht niet totdat je net zo
ver bent als ik. Voorkom dat. Durf hulp te vragen. Jij vindt het fijn om een
ander te helpen. Ontneem de ander dan niet de kans om eens iets terug te mogen
doen. (also a note to myself ;-))
Mijn oma zei het al en het werd ooit ook in een lied
bezongen: ‘We benne op de wereld om mekaar om mekaar te helpen, niet waar?’ En
zo is het.
P.s. Laat ik bij deze dus het goede voorbeeld geven door een
hulpvraag te plaatsen. Zelf heb ik nu enorm de behoefte aan een plek in de
natuur om even tot rust te komen. Ik denk aan een ruildienst. Bv. ergens logeren
in ruil voor het geven van een massage of het doen van een karakteranalyse.
Zoiets. Mocht je iets weten, dan hoor ik het graag.
Je bent hooggevoelig en ervaart vooral de lasten ervan?
Wil je krachtiger en energieker worden?
Vraag dan nu het E-book aan: http://eepurl.com/cCCtLX
+ BONUS: deel boek 'Het stille verdriet'... Een autobiografisch verhaal over de lange weg die Daniëlle - eigenares Praktijk De Vlindertuin - heeft afgelegd om haar hooggevoeligheid te accepteren.
Doe het nu, niet morgen, want dit is het moment,' hoor ik op de
autoradio.
De tekst raakt mij tot in iedere vezel van mijn lijf. Kijk mij nu zitten,
hier, in de auto. Zojuist heb ik een babycursus gegeven bij twee jonge moeders
en ik heb mezelf ernaartoe gereden. IK HEB GEREDEN. In een onbekende stad. Zonder
TomTom, want die was ik vergeten… En ik bleef gewoon super relaxt. Geen
spoortje angstzweet. Ik kan dit nu gewoon. Voor een ander misschien heel
gewoon, maar voor mij een life changing moment, nadat ik dertien jaar niet zelf achter het stuur heb durven zitten. Wat een vrijheid.
Zo lang heb ik niet geleefd, sterker nog, ik heb tot mijn 26e in de
overlevingsstand gestaan. Niet wetende wat ik nu 'mankeerde', waarom ik me
anders voelde en waarom ik de dingen vaak anders deed dan de meeste mensen. De laatste
tien jaar ben ik mezelf aan het ont-wikkelen. Ik kom steeds dichter bij mijn
eigen kern.
Roer compleet om
Na mijn terugkeer uit Volendam - waar ik afgelopen zomer twee maanden
mocht wonen en vele inzichten heb gekregen - is het roer compleet omgegaan. Het
vuur in mij is nog meer aangewakkerd. Eén van mijn inspiratiebronnen - Michael Pilarczyk - zegt altijd: 'iedere dag wordt je leven een stuk korter'. Dat
komt dagelijks even in mijn bewustzijn voorbij. Ik wil niet langer meer
afwachten totdat ik er klaar voor ben om bepaalde stappen te gaan zetten. Het leven kan immers zo voorbij zijn en dan heb ik mijn dromen niet waargemaakt.
Wellicht ben jij iemand die ook een kei is in
uitstellen. Dit is gelijk even een mooi moment om je wakker te schudden.Dat juiste moment komt er namelijk nooit! Er is altijd iets wat ontbreekt,
waardoor je de stap niet neemt. Dus, hop, zet gewoon die eerste stap! Move before your ready… Kijk naar wat je
droom is. Wat is ervoor nodig
om dat te bereiken? Deel het op in hapbare stukjes.
Ik besloot een life&businesscoach in handen te nemen om zo een goede stok achter de deur te hebben. Iemand die je een spiegel voorhoudt en je motiveert om uit je bekende cirkeltje te stappen. Nu een paar maanden verder is er al zoveel
veranderd.
Out of my comfort zone
Jarenlang verschool ik me achter allerlei excuses. 'Te moe, geen geld, nog niet voldoende kennis, geen tijd, men zit niet op me te wachten, etc. ' Liever bleef ik in
mijn comfort zone. Daar is het lekker 'veilig'. Schijnveiligheid…
Ik vond het gewoon
zo ontzettend eng om zelf de touwtjes in handen te nemen. Ook al kom ik voor de
buitenwereld vaak over als een stoere dame die alles durft, er waren nog genoeg
dingen die ik echt niet durfde.
Wanneer je gaat staan voor wie je bent, komt er
ook een stuk verantwoordelijkheid bij kijken. Mensen gaan dan ook een mening
over me hebben, was mijn gedachte. En dan kan ik gekwetst worden. En oeh, dát
vind ik natuurlijk niet fijn. Maar heeft men niet altijd een mening over je,
ongeacht wat je doet? Dus dat was gewoon het zoveelste excuus.
Ik leef
Ik ben naar het puntje van de duikplank gelopen. Na een paar keer diep
adem te hebben gehaald, ben ik gesprongen… En weet je, ik ben niet verzopen. Ik
leef!
Mijn leven is nu zoveel mooier. Waarom ben ik zo bang geweest en heb ik alles keer op keer uitgesteld? Er zijn de
afgelopen tijd zulke bijzondere dingen op mijn pad gekomen. Kansen waarvan ik niet eens durfde te dromen, waardevolle
ontmoetingen. En het gaat maar door. Ik volg nu mijn hart, heb dat stemmetje in mijn hoofd - die mij het liefste houdt zoals ik was - in een hoekje kunnen parkeren. Alles gaat nu zoveel makkelijker. Tuurlijk krijg ik ook minder leuke dingen op mijn weg, maar
that’s life. Ik kan er alleen veel beter mee omgaan en haal er mijn lessen uit.
Ik gun jou dat ook. Wat is jouw droom? Welke angst staat jou nog in de
weg? Wellicht kan ik je daarbij helpen. Stuur me gerust een bericht voor
een vrijblijvend gesprek.
Het was heerlijk weer dus ik besloot een stuk te gaan fietsen. Ik genoot van de groene omgeving, de vogels die ik hoorde, de blije mensen die ik onderweg tegenkwam... tot ik stuitte op een tas. Een laptoptas die was neergezet tegen een wegwijspaal en deels opengeritst was. De inhoud was zichtbaar; een lichtblauwe spijkerbroek en een grijs t-shirt. 
Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er fijner dan heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek?
Het is maar goed dat ik in 'sprookjes' geloof en af en toe rete
eigenwijs ben (volgens anderen ;-)). Deze blog schrijf ik terwijl ik in de tuin
zit van 'mijn' vrijstaande huis, aan zee. …Ja, het is dus niet bij een wens
gebleven. 
Dit weekend
kon het gewoon niet langer. Mijn lichaam gaf het meer dan duidelijk aan. Ik heb
hulp aangeboden gekregen, die ik met open armen heb ontvangen, en daarnaast heb
ik vandaag ook bij instanties een hulpvraag neergelegd. Vanaf nu ga ik het niet
langer meer alleen doen. En weet je, dat voelt heel erg fijn. Ik vind niet dat
ik zwak ben of heb gefaald. Nee, ik ben te lang sterk geweest. En daar ‘boet’
ik nu voor. 
Jarenlang verschool ik me achter allerlei excuses. 'Te moe, geen geld, nog niet voldoende kennis, geen tijd, men zit niet op me te wachten, etc. ' Liever bleef ik in
mijn comfort zone. Daar is het lekker 'veilig'. Schijnveiligheid… 