Je leeft vandaag

'Stel niet uit, wat je hart je zegt te doen.

Stel niet uit, te doen wat je voelt.

Wees niet bang voor de frisse tegenwind.

En wees niet bang voor jezelf.

Doe het nu, niet morgen, want dit is het moment,' hoor ik op de autoradio.

De tekst raakt mij tot in iedere vezel van mijn lijf. Kijk mij nu zitten, hier, in de auto. Zojuist heb ik een babycursus gegeven bij twee jonge moeders en ik heb mezelf ernaartoe gereden. IK HEB GEREDEN. In een onbekende stad. Zonder TomTom, want die was ik vergeten… En ik bleef gewoon super relaxt. Geen spoortje angstzweet. Ik kan dit nu gewoon. Voor een ander misschien heel gewoon, maar voor mij een life changing moment, nadat ik dertien jaar niet zelf achter het stuur heb durven zitten. Wat een vrijheid.

Zo lang heb ik niet geleefd, sterker nog, ik heb tot mijn 26e in de overlevingsstand gestaan. Niet wetende wat ik nu 'mankeerde', waarom ik me anders voelde en waarom ik de dingen vaak anders deed dan de meeste mensen. De laatste tien jaar ben ik mezelf aan het ont-wikkelen. Ik kom steeds dichter bij mijn eigen kern.

Roer compleet om

Na mijn terugkeer uit Volendam - waar ik afgelopen zomer twee maanden mocht wonen en vele inzichten heb gekregen - is het roer compleet omgegaan. Het vuur in mij is nog meer aangewakkerd. Eén van mijn inspiratiebronnen - Michael Pilarczyk - zegt altijd: 'iedere dag wordt je leven een stuk korter'. Dat komt dagelijks even in mijn bewustzijn voorbij. Ik wil niet langer meer afwachten totdat ik er klaar voor ben om bepaalde stappen te gaan zetten. Het leven kan immers zo voorbij zijn en dan heb ik mijn dromen niet waargemaakt. 

Wellicht ben jij iemand die ook een kei is in uitstellen. Dit is gelijk even een mooi moment om je wakker te schudden. Dat juiste moment komt er namelijk nooit! Er is altijd iets wat ontbreekt, waardoor je de stap niet neemt. Dus, hop, zet gewoon die eerste stap! Move before your ready… Kijk naar wat je droom is. Wat is ervoor nodig om dat te bereiken? Deel het op in hapbare stukjes.

Ik besloot een life&businesscoach in handen te nemen om zo een goede stok achter de deur te hebben. Iemand die je een spiegel voorhoudt en je motiveert om uit je bekende cirkeltje te stappen. Nu een paar maanden verder is er al zoveel veranderd. 

Out of my comfort zone

Jarenlang verschool ik me achter allerlei excuses. 'Te moe, geen geld, nog niet voldoende kennis, geen tijd, men zit niet op me te wachten, etc. ' Liever bleef ik in mijn comfort zone. Daar is het lekker 'veilig'. Schijnveiligheid… 

Ik vond het gewoon zo ontzettend eng om zelf de touwtjes in handen te nemen. Ook al kom ik voor de buitenwereld vaak over als een stoere dame die alles durft, er waren nog genoeg dingen die ik echt niet durfde. 

Wanneer je gaat staan voor wie je bent, komt er ook een stuk verantwoordelijkheid bij kijken. Mensen gaan dan ook een mening over me hebben, was mijn gedachte. En dan kan ik gekwetst worden. En oeh, dát vind ik natuurlijk niet fijn. Maar heeft men niet altijd een mening over je, ongeacht wat je doet? Dus dat was gewoon het zoveelste excuus.

Ik leef

Ik ben naar het puntje van de duikplank gelopen. Na een paar keer diep adem te hebben gehaald, ben ik gesprongen… En weet je, ik ben niet verzopen. Ik leef! 

Mijn leven is nu zoveel mooier. Waarom ben ik zo bang geweest en heb ik alles keer op keer uitgesteld? Er zijn de afgelopen tijd zulke bijzondere dingen op mijn pad gekomen. Kansen waarvan ik niet eens durfde te dromen, waardevolle ontmoetingen. En het gaat maar door. Ik volg nu mijn hart, heb dat stemmetje in mijn hoofd - die mij het liefste houdt zoals ik was - in een hoekje kunnen parkeren. Alles gaat nu zoveel makkelijker. Tuurlijk krijg ik ook minder leuke dingen op mijn weg, maar that’s life. Ik kan er alleen veel beter mee omgaan en haal er mijn lessen uit.

Ik gun jou dat ook. Wat is jouw droom? Welke angst staat jou nog in de weg? Wellicht kan ik je daarbij helpen. Stuur me gerust een bericht voor een vrijblijvend gesprek.

'Maak je los van wat je tegenhoudt

Kom maak je los en kijk vooruit

Neem de weg die je hart je zegt te gaan

Kom neem die weg en doe het nu'

- Jeroen van der Boom

Je leeft vandaag!!

Sensitive Power Woman Programma

Het programma voor hooggevoelige vrouwen die kiezen voor een krachtig en energiek leven!

Herken jij je hierin:

•        Ben je snel moe?
•        Vermijd je drukke plekken?
•        Ben je gevoelig voor sferen?
•        Kun je niet goed tegen lawaai?
•        Ben je snel geraakt of gekwetst?
•        Vind je het lastig om je grenzen aan te geven?
•        Voel je je vaak niet begrepen?
•        Ervaar jij je gevoeligheid vooral als een last?

Hooggevoelig

Eén op de vijf personen is hooggevoelig. Iemand die hooggevoelig is ‒ ook wel aangeduid als ‘Highly Sensitive Person’ (HSP) ‒ heeft een sterker ontwikkeld centraal zenuwstelsel dan gemiddeld. Dat betekent concreet dat zo iemand subtieler waarneemt en gevoeliger is voor indrukken en prikkels (zowel van buitenaf als binnenuit).

"Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om hooggevoelig te zijn en welke strubbelingen je tegen kan komen. Na een lange ontdekkingstocht is mijn hooggevoeligheid nu mijn grootste kracht geworden. Ik loop graag een stukje mee tijdens jouw reis. Het is mijn missie om je te laten inzien wat voor prachtige eigenschap je bezit, zodat het ook jouw meest krachtige instrument wordt!"

Wat kan dit programma jou opleveren:

•       Je bent energieker
•        Meer zelfvertrouwen
•        Beter aangeven van grenzen
•        Emoties kun je makkelijker hanteren
•        Beter omgaan met prikkels
•        Je erkent en accepteert je hooggevoeligheid

Daniëlle van der Stap

Gratis sessie

Ben je er klaar voor om de power woman in jou wakker te laten worden? Zou je meer willen weten over dit programma? Ik nodig je graag uit voor een gratis sessie. 

Vraag hier je gratis sessie aan. 

Daniëlle van der Stap

www.praktijkdevlindertuin.nl

Decemberactie

Nu tijdelijk voor € 15 
(inclusief verzending binnen Nederland)

Bestel vóór 20 december een gesigneerd exemplaar bij Praktijk De Vlindertuin en ontvang een gratis Sensitive Power Woman sessie.

Maak van hooggevoeligheid ook jouw kracht!

De vreemde eend in de bijt...

Het sprookje 'Het lelijke eendje' maakte als kind altijd veel indruk op me. Ik voelde me, net als het eendje, anders dan anderen en leek ook geen echte aansluiting te vinden bij mijn leeftijdgenoten. Op verjaardagen vond ik het vaak interessanter om bij de volwassenen te zitten dan bij de kinderen. De laatste jaren is dat omgekeerd en vind je me eerder in de speelhoek dan zittend in zo'n kringetje waar ik nu behoorlijk allergisch voor ben, maar dat even terzijde. ;-)

Waarom zijn we hier?

Op jonge leeftijd hield ik me al met allerlei levensvragen bezig. Waarom zijn we hier? Als je dood bent waar ga je dan heen? En wat als de aarde ‘ontploft’? Dan is er niets meer. Alle mensen, alle gebouwen, infrastructuur, alles wat is opgebouwd is dan weg. Of is er toch nog iets anders? Een andere wereld? Over dat laatste vraagstuk kon ik samen met een buurjongen altijd urenlang brainstormen. Terwijl de overige buurtkinderen zich in de tussentijd drukker maakten over de bal die, voor de zoveelste keer, door een boze buurman was afgepakt. Ik was elf jaar oud…

Toen ik tien jaar geleden te horen kreeg dat ik hooggevoelig ben, viel er veel op zijn plek. Ik ging veel boeken en artikelen erover lezen en snapte nu waarom ik me altijd anders voelde, en vaak ook gedraag, dan de meeste mensen. Dat ontzettend diep na kunnen denken over allerlei zaken is bijvoorbeeld één van de kenmerken van een hooggevoelig persoon. 

Ongeveer 20% van de mensen is hooggevoelig, dat ‘soort’ is dus in de minderheid. Als de meesten linksaf slaan en jij gaat rechtsaf, ja, dat valt nu eenmaal meer op.

Kuddedieren

Onbewust heb ik het er toch wel moeilijk mee gehad dat ik ‘anders’ ben. Als mens ben je nu eenmaal een kuddedier en is het moeilijk te verdragen als je buiten de groep dreigt te vallen. Al was ik wel altijd omringd met mensen, toch voelde ik me een soort van eenzaam. Men leek me wel niet te begrijpen.

Lange tijd heb ik (onbewust) het leven geprobeerd te leiden dat men van mij verwachtte. Dat ging uiteindelijk niet goed… Ik heb nu eenmaal meer tijd nodig om prikkels te verwerken dan een niet-hooggevoelig persoon. Een week compleet vol plannen werkt dus niet voor mij. Ik heb ook ‘me-time’ nodig; tijd die ik alleen doorbreng en waarin ik me kan opladen.

Het echt accepteren van mijn gevoeligheid heeft nog heel lang geduurd. Ik wilde ‘normaal’ zijn, wat dat ook mag betekenen. Hoe frustrerend is het immers als je ziet dat je buurvrouw fulltime werkt en vervolgens zonder problemen de avonden en weekenden op stap kan, terwijl jij na vijf uur werken al geen pap meer kunt zeggen. Ik kreeg er een minderwaardigheidsgevoel van. Zelfs mijn buurman die veel ouder is dan ik, kon nog meer. Ik vergeleek me continu met anderen en dat moet je nooit doen. Ik mocht gaan kijken naar wat ik allemaal wel kan én al heb neergezet.

Vanuit de schaduw in het licht
En dan had het universum ook nog een leuk grapje voor me in petto, door me een carrière als tenenlezer te geven… Het is superleuk maar er moest zeker geen bordje bij mijn voordeur komt te hangen. Want wat zou men wel niet van me denken? Dan ben ik echt die rare.
En juist die niet alledaagse baan heeft me geholpen om te gaan staan voor wie ik daadwerkelijk ben. 

Nu, anno 2016, heb ik mezelf en mijn ‘eigenaardigheden’ volledig geaccepteerd. En ja, zelfs mijn job als tenenlezer draag ik vol trots uit. Sterker nog, inmiddels ben ik er zelfs trots op dat ik niet dertien in een dozijn bent. Juist door mijn ‘anders zijn’, kan ik anderen inspireren. Ik open de ogen (en harten) bij mensen, geef ze inzichten waardoor ze weer stappen kunnen zetten op hun pad, mag andere hooggevoelige mensen een steun in de rug geven. Kortom, anders zijn is nog niet zo verkeerd. ;-)

Word ook een Sensitive Super Woman

Worstel jij nog met je hooggevoeligheid? Vind je het lastig om ‘anders’  te zijn? Wil jij ook die krachtige power woman in jou wakker laten worden? Ik help je graag daarbij. Het is mijn missie om andere gevoelige vrouwen in te laten zien dat ze goed zijn zoals ze zijn en welke voordelen hun prachtige eigenschap hen kan bieden.

Doe mee met de Sensitive Power Woman 90 Day Challenge en leer hoe je gevoelig maar toch superkrachtig kunt zijn! Vraag een gratis sensitive sessie aan om te ervaren wat het voor jou kan betekenen.

Bye bye love...

Twee maanden heb ik bij je mogen wonen. Twee maanden die voelen als één. De weken zijn omgevlogen. En tegelijkertijd voelt het alsof het nooit anders is geweest. 

Ik zou die weken van alles gaan doen. Vooral op het gebied van werk. Grootse plannen had ik. Stoelmassage, tenen lezen. Braderieën en markten aflopen. Dat was blijkbaar allemaal toch niet de bedoeling… Iedere keer als ik iets wilde opstarten kwam er ineens iets tussen. Zo werden bijvoorbeeld alle braderieën in het dorp geannuleerd. Na de zoveelste ‘tegenwerking’ begreep ik dan eindelijk de boodschap. Ik mag hier werken, maar dan wel aan mezelf!

In Volendam had ik nu alle tijd om eens echt goed te voelen. Wat zijn de behoeftes van mijn lichaam? Waar wordt het nu blij van? Ben ik aan het werk dan zit ik teveel in mijn hoofd en vind ik het lastiger om de signalen op te vangen en er vervolgens ook nog naar te handelen.  

Drukke straat

Het werd een periode van veel schrijven (heerlijk aan het water), lezen, wandelen en zelfstudie. Ik heb ontzettend veel mogen leren en waardevolle inzichten gekregen.

Ik woonde op één van de meest drukke locaties van het dorp; een winkelstraat pal achter de dijk. Dat was in het begin heel erg wennen. Waarom ben ik hier in godsnaam gaan zitten?, dacht ik de eerste week geregeld. Is het wel zo slim als je zo gevoelig bent? De hele dag had ik geroezemoes van het winkelend publiek, leveranciers van winkels die af en aan reden, groepen toeristen die door de straat kwamen. In het weekend was er dan nog als extraatje de kroeggangers die je vaak van verre al hoorde aankomen. De laatste week van de bouwvak was het iedere avond en nacht raak. Mijn buurman de slager begon nog geen twee uur nadat de laatste persoon zijn barkruk had verlaten. De nachten waren dus erg kort die week. En toch... Ik vond het er heerlijk! Daarmee heb ik niet alleen anderen, maar vooral ook mezelf verbaasd. Werd het me teveel dan ging ik gewoon naar een rustig plekje aan het water. Mijn ultieme oplaadplek.

Blijf in je centrum

Deze woonsituatie is een heel mooi leerproces geweest. Normaal zorg ik dat drukke momenten worden afgewisseld met rustigere momenten. Dat is in een straat waar nagenoeg altijd activiteit is even een 'dingetje'. Nú kon ik niet weg en moest ik wel handelen met de situatie. Het ‘dwong’ me om goed bij mezelf te blijven. Om naar mijn eigen centrum terug te keren. En dat is me gelukt! Sterker nog, stiekem mis ik de reuring in de straat nu al.

De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik vorig jaar schreef over lichamelijke- en geestelijke klachten vanwege straling, afkomstig van een zendmast in de buurt van mijn huidige woning. In Volendam had ik amper straling en ik merk nu pas goed voor effect dat heeft op mijn zenuwstelsel. Ongelofelijk! Daar kan ik nog wel eens een aparte blog over schrijven. Fijn om dat verschil te ervaren en dat het nu meer dan duidelijk is hoe mijn huidige woonomgeving me verzwakt.

Een zomer die ik nooit meer vergeet

Deze kans kwam heel plots om mijn pad. Ik werd getipt en binnen anderhalve week was ik verhuisd. Weg uit mijn vertrouwde omgeving. Weg uit mijn veilige haven. …En wat is dat goed voor me geweest! Uit je comfortzone stappen is misschien even ontzettend eng maar kan ik iedereen aanraden. Je bekijkt de dingen daarna met een heldere blik. Zo heb ik bepaalde vastgeroeste overtuigingen kunnen laten varen, weet ik welke koers ik wil gaan nemen met mijn praktijk en kom ik (nog) een stuk beter voor mezelf op. De gemiddelde Volendammer is namelijk een pittig en heel direct persoon. Wilde ik niet over me heen laten lopen, was het verstandig om een stuk van dat gedrag te kopiëren. Ook zijn ze heel kort maar wel duidelijk in hun communicatie. Dat deel heb ik ook in mijn rugzak gestopt. Op die manier communiceren kost minder energie, heb ik ervaren. En die energieke ondernemersgeest hoop ik ook meegenomen te hebben.

Ik ben heel dankbaar voor alle mensen die mij geholpen hebben deze droom waar te kunnen maken en voor de mooie en soms ook zeer ontroerende ontmoetingen die ik in Volendam heb gehad. Een zomer om nooit meer te vergeten.

Eén van de laatste avonden daar liep een man, in een zo goed als lege straat, bijna tegen me aan en begon spontaan te zingen:

Bye bye love,

Bye bye happiness,

Hello loneliness,

I think i’m gonna cry.

Bye bye my love goodbye...

Ik mis je nu al. Het helende water. De ruimtelijkheid. De mensen die me inspireerden.

Was je een vakantieliefde of een liefde waar ik niet meer zonder kan? De tijd zal het leren…

Geland

‘Zijn het je ogen, is het je stem...’ Het is half vijf in de morgen. De overbuurman brengt me een serenade, pal onder mijn slaapkamerraam. Met een glimlach word ik wakker. Het begint al te wennen. Al die geluiden, het geroezemoes de hele dag.

Ik woon nu vijf weken in Volendam. In het centrum wonen van een toeristisch dorp, middenin het hoogseizoen, dat betekent een woonomgeving waarin vele uitdagingen voor me liggen. Overdag het winkelend publiek en de busladingen toeristen, en in de avond - en in het weekend ook in de nacht - de schreeuwende en lallende kroeggangers. Ik zou hier vakantieweken voor hooggevoeligen moeten organiseren. Als je ergens kunt leren hoe je in de drukte goed bij jezelf blijft, is het hier wel. Voor niet-hooggevoeligen is het soms al een flinke beproeving, zeker op de zondagen, dan kun je bijna over de hoofden lopen op de dijk.

Gek op gezelligheid

Het klinkt misschien tegenstrijdig - ik merk ook dat sommigen verwachten dat je als hooggevoelige als een kluizenaar leeft en alleen maar met oordoppen in diep weggestopt onder je dekbed ligt - maar ik vind het ook ontzettend leuk dat hier altijd wel iets te zien of te doen is. Iets in mij heeft dat ook nodig. 

Iedere zaterdag staat bijvoorbeeld de markt bij mij voor de deur. Gezellig en daarnaast ook ideaal; mijn boodschappen heb ik zo binnen. Vanuit mijn luie stoel zie ik mensen uit alle werelddelen voorbij komen. Leuk om te zien wat voor ons heel normaal is maar wat door andere culturen als heel bijzonder wordt gezien. Je gaat daardoor met andere ogen naar iets kijken, wat soms heel verhelderend kan werken. De haven met iedere dag weer andere prachtige boten en soms ook van die enorme jachten, waardoor je je in St. Tropez waant, ligt om de hoek. Geweldig om daar even een rondje te lopen. En de muziekliefhebber in mij wordt ook gevoed. Zo belandde ik laatst nog bij een heel intiem akoestisch optreden in de visafslag. Het was ontzettend mooi en met een bijzondere ervaring rijker sloot ik de avond af.

Het is alleen wel prettig dat als ik te veel prikkels heb gehad, wat ik probeer te voorkomen maar niet altijd haalbaar is, dat ik dan wel de rust kan opzoeken. En dat lukt dus soms niet in zo’n woonomgeving als dit. Daarvoor moet ik dan mijn huis uit.

Het water

De geluiden van het winkelende publiek, de toeristen en het langsrijdende verkeer kan ik inmiddels aardig buiten me houden. Bewust dan. Onbewust pik ik het allemaal op en ik merk regelmatig dat het me erg moe maakt. 

De lezers van mijn boek zullen weten dat in dit dorp ook een stukje van mijn verleden ligt. Dat deel wordt getriggerd nu ik hier weer woon. Soms is dat erg heftig. Ik kan er niet meer voor weglopen. Oude stukjes willen gehoord en geheeld worden.

Gelukkig is daar dan het water. Iedere avond, rond zonsondergang, maak ik een ommetje en plof ik even neer op een bankje aan het IJsselmeer dat net iets buiten het toeristische gebied staat. Het is dan compleet uitgestorven op de dijk. Op een enkele wandelaar of kroegganger na, is er helemaal niemand. Zo heerlijk. Dan gooi ik alle herrie van de dag in het water. Even mijn 'harde schijf' defragmenteren, zodat ik daarna weer het overzicht en de rust heb. 

Meer dan thuis

Mijn draai heb ik hier aardig gevonden en ik voel me er meer dan thuis. Zo thuis, dat toen ik een paar weken geleden vanwege een examen even in mijn eigen huis in het Westland verbleef, het voelde alsof ik daar op vakantie was. Toen ik de dag erna terugkeerde in Volendam, was ik weer thuis. Mijn brein kon dat niet verwerken. Een heel rare ervaring. Het is gewoon alsof ik hier al maanden woon.

Natuurlijk heb ik soms moeilijke momenten. Dan mis ik even dat ik op iedere straathoek een bekende tegenkom of zomaar bij een oude vriendin of mijn ouders kan aanwaaien. Al heb ik hier ook nieuwe leuke en lieve kennissen erbij gekregen waar ik een goede klik mee heb en volledig mezelf bij kan zijn. Ik hoef het niet alleen te doen, zij helpen me ook verder op mijn pad. Ze hebben hier zelfs een hsp-café (bijeenkomst voor hooggevoeligen). Als we het dan toch over thuiskomen hebben... Een avond gezellig samenzijn met mensen die op dezelfde manier in het leven staan als ik, dat is zo fijn.

Deze periode hier zie ik als proefwonen. Voelt het zo goed dat ik straks echt definitief de overstap zal maken? Ik heb nog drie weken te gaan hier… 

I can't live with or without you

Ik kijk naar de dvd van Gooische vrouwen 2. 'Ik hoor niet hier en niet daar,' zegt Claire na haar terugkeer uit Afrika.

Nou Claire, denk ik, we kunnen elkaar de handen schudden. Ik weet ook even niet meer waar ik nu thuishoor.

Aantrekkingskracht

Vanaf 2008 kom ik met regelmaat in Volendam. Het dorp heeft een enorme aantrekkingskracht op me. Ik voel me er thuis, het geeft me energie en inspiratie.

Waarom ga je er niet wonen? Hoe vaak ik die vraag al niet gehad heb…

Twee jaar terug stond ik op het punt om de stap te wagen. Ik voelde me niet goed in mijn eigen huis, dus wie weet was dit het moment om ervoor te gaan. Meerdere malen kreeg ik er een huisje aangeboden en toch deed ik het niet. Alles achterlaten wat je hebt opgebouwd, terecht komen in een dorp waar je veel voelt. Nee, ik koos voor de veilige weg en besloot binnen mijn eigen dorp te verhuizen. Nadat ik het universum om een huisje in De Lier had gevraagd, kreeg ik die binnen een week al aangereikt. Ja, zie je wel, dit was het! Vrij uitzicht, ruim huis, leuke wijk en een aparte werkkamer.

Nu anderhalf jaar verder kan ik zeggen dat ik me daar nog geen moment thuis heb gevoeld. Rationeel gezien is dat niet te verklaren, want alles zit op en aan het huis en heb ik dus niets om over te klagen. Sinds vorig jaar zomer weet ik dat ik last heb van de zendmast die iets verderop staat. Daar is wat aan te doen, middels hulpmiddelen.

Vanaf november luisterde ik iets beter naar het fluisteren van mijn hart. Volendam, hoorde ik. Oh nee, niet weer! Ik had toch de keus gemaakt om in De Lier te blijven? Die knoop was nou wel doorgehakt.

Kruispunt

De afgelopen maanden werd ik steeds zieker en zieker in mijn eigen huis. Mijn hart fluisterde allang niet meer, maar begon zelfs tegen me te schreeuwen. Ik stond op een kruispunt. Linksaf voor blijven zitten waar je zit en dus geen meter vooruit komen of rechtsaf voor onzekerheid en avontuur.

Je zou zeggen dat de keuze dan heel simpel is. Maar dat betekent dat je uit je comfortzone moet komen en daar is je hoofd het vaak niet mee eens. Die kan 1001 excuses bedenken om iets niet te doen. 'Het kost geld, je bent daar wel heel alleen, hoe denk je werk te gaan vinden, zorg dat je eerst wat meer energie hebt.' Blablabla... En zo ratelt ons hoofd maar door. Het duurde 'even' maar uiteindelijk lukte het me om mr. Mind te negeren en koos ik ervoor om rechtsaf te slaan. Ik voel al tijden dat in Volendam vele kansen voor me liggen. Daar kan ik groeien, mezelf verder ontwikkelen.

Nog geen 48 uur nadat ik hardop had uitgesproken een tijdelijke woning in Volendam te willen, om te gaan proefwonen, kreeg ik een bericht van een vriendin daar. Deze zomer was er een leuk huisje, middenin het centrum beschikbaar. Twee dagen later vond de bezichtiging plaats. Het voelde goed, van alle kanten werd me hulp aangeboden. Het klopt gewoon. Dit ging helemaal goed komen. Anderhalve week na mijn uitspraak woonde ik al in Volendam. Een turboverhuizing.

En toen… De eerste nacht sliep ik bij elkaar maar drie uur. Veel te weinig voor mij. Zeker na zo’n intensieve regelweek en een weekend waarin ik twee keer naar Volendam ben gereden en druk aan het sjouwen ben geweest. Ik sliep niet vanwege de vele geluiden om me heen. Zo wordt de slager aan de overkant ’s nachts bevoorraad. En dat gaat natuurlijk, op zijn Volendams, niet geheel zachtjes. Ook pikte ik er energetisch veel op. De meest vreselijke dingen zag en hoorde ik weer. Alsof al mijn antennes ineens open waren geschoten. Om die reden heb ik al die jaren al een haat-liefdeverhouding met het dorp. Het brengt me dingen op mijn pad die ik liever (nog) niet onder ogen kom.

Huilend zat ik de dag erna in de kappersstoel. Gelukkig waren er verder geen klanten. Ook weer typisch, thuis kan ik niet huilen, hier gaat altijd de kraan zonder problemen open. Ik voel me hier blijkbaar veilig genoeg om mijn emotie te kunnen tonen.

‘Ik ga terug. Ik trek het hier niet.’ Opgeven komt in mijn woordenboek niet voor, maar dit kwam met een oerkracht eruit. Dit was gewoon niet goed, ik zou kapot gaan hier. Normaal moeten ze me aan mijn haren het dorp uitslepen, wil ik niet weg, nu moesten ze me juist eraan vasthouden wilde ik niet vluchten.

Dit was toch mijn volgende station?

Ik gaf het een kans. De dagen erna waren loodzwaar. Ik kreeg meer op mijn bordje dan mijn lief was. Slapen deed ik nog steeds slecht en ik was doodop. Hallucinerend vanwege het slaapgebrek liep ik tollend op mijn benen richting de supermarkt om vervolgens weer een paar uur op bed te moeten bijkomen. Ik snapte er niets van. Dit zou toch mijn bestemming zijn, mijn volgende station? Waarom gebeurt dit dan? Ik had allerlei plannen. Zou hier gaan schrijven, werk zoeken, nieuwe mensen ontmoeten. Nu lig ik grotendeels alleen maar plat. Ik word ook niet goed van de hele dag omringd zijn met mensen en geluiden. Dat geeft zoveel onrust in mijn hoofd. Soms voelt het net alsof ik in Artis zit. Al die mensen voor mijn raam, gewapend met een camera, en dan zit ik gelukkig nog op één hoog. Mijn tijdelijke huis en ik zullen straks vast in vele plakboeken voorkomen. Al levert het zien van al die toeristische taferelen ook wel heel vermakelijke situaties op. Sommigen doen de meest idiote dingen om foto’s te kunnen maken. Zo had ik gister in 5 seconden tijd, drie verschillende Japanners die even naast me kwamen zitten op het bankje bij het water. Even leuk zitten, foto, en dan nam de volgende snel plaats. Bijna struikelend over hun eigen voeten renden ze dan weer naar het volgende huis met dat leuke geveltje en herhaalt het hele tafereel zich opnieuw. Daar kan ik gelukkig weer even om lachen. Maar heb ik het wonen in een toeristisch centrum niet wat onderschat?

Een goede spiegel
Dag 3 kon ik me neerleggen bij de situatie. Ik ben hier niet voor niets terecht gekomen. Dagelijks krijg ik allerlei signalen dat ik nog steeds op de juiste weg zit. Ik ga mee met de flow en vertoef veel aan het water. Ik krijg daar letterlijk lucht, geniet van de ruimte en vind er mijn rust. De vermoeidheid kan ik nu accepteren. Mijn plannen heb ik even in de ijskast gezet. Misschien wilde ik ook te veel en te snel. Was het naïef om te kunnen denken dat ik hier direct mijn ding kon neerzetten.

Ik heb heel lieve vriendinnen en familie die me erdoorheen slepen. Dagelijks krijg ik peptalks, ‘controle’ en goede adviezen. Bij deze, enorme dank voor jullie hulp! Dankzij jullie ben ik nog niet gillend het dorp uitgerend.

Eén van de afscheidscadeautjes vanwege mijn tijdelijke verhuizing, een cd van André Hazes junior, heeft ook een mooie boodschap:

‘Leef, alsof het je laatste dag is, pak alles wat je kan en ga!’

De Volendammers houden me een goede spiegel voor. Ze zijn net als ik heerlijk eigenwijs, enorm veeleisend naar zichzelf en anderen en vinden het ook erg belangrijk wat een ander van ze vindt. Vooral niet willen afwijken, maar het liefst met de kudde mee.  

Ik zie deze periode hier als één grote Summer School. Vele lessen zal ik op mijn pad gaan krijgen. En wie weet, wil ik hier straks wel helemaal niet meer weg.

Volendam, ik kan niet met en niet zonder jou!