Stilte na de storm (deel 3)

De afgelopen maanden is me veel duidelijk geworden. Het boek waarover ik het had in het vorige blog ging over bijnieruitputting. Hét stresssyndroom van deze eeuw. Iedereen is er vatbaar voor maar als hooggevoelige knak je natuurlijk veel eerder. Ik vergelijk mezelf soms met het kanariepietje dat ze vroeger de mijn instuurden. Als ze zagen dat het beestje knock-out ging, dan wisten de mijnwerkers dat er gevaar dreigde.

Had ik dit boek maar op 15- jarige leeftijd gelezen, dacht ik geregeld als ik weer zo’n ‘aha’ moment had. Had mijn arts het maar geweten... Waarom wist toen niemand het? Aan de andere kant heb ik ook de instelling dat alles loopt zoals het mag lopen. Niets gebeurt zomaar. Maar goed, ik heb wel wat waardevolle adviezen eruit kunnen halen. Voor de geïnteresseerden: ‘Bijnieruitputting’ van James L. Wilson.

Vervolgens ben ik weer naar de therapeut gegaan die in 2006 de hooggevoeligheid vaststelde, voor een doormeting, een bevestiging. En inderdaad, mijn miltenergie bleek compleet uitgeput. Gevolg daarvan is o.a. dat het een ‘chaos’ is in mijn hoofd, ik moeilijk kan studeren en uitgeput ben. (Ik zal ooit nog wel eens een blog aan het onderwerp bijnieruitputting wijden.) Om daarvan te herstellen let ik nog beter op mijn voeding, gebruik ik supplementen, onderga ik voetreflexmassages, waak ik scherp over mijn agenda (juiste balans werk/ontspanning) dus zeg vaker 'nee', zoek zo vaak als mogelijk de natuur op en ga op tijd naar bed. Ook mijn levensstijl heb ik opnieuw onder de loep genomen. Wat past nu werkelijk bij mij? En dus niet: wat verwacht de maatschappij van mij? Lastig om soms heel andere paden te bewandelen dan de 'kudde', maar juist nu voel ik steeds beter dat het ontzettend belangrijk is om te handelen naar wat je gevoel je ingeeft. Waar krijg je energie van? Hoe verder je van je eigen pad af raakt, hoe meer klachten je krijgt...

Intussen was ik rustig weer begonnen met werken, want nietsdoen is niets voor mij, máár de waarschuwing nam ik wel serieus. Ook besloot ik mijn studie op een lager pitje te zetten. Studeren ging nu immers toch lastig. De lat wat minder hoog leggen, dat was belangrijk. Als hooggevoelige ben je vaak perfectionistisch en vraag je dus het uiterste van jezelf. Dat moest ik nu echt niet willen.  

Inmiddels zijn we aanbeland in december. Ik kan terugkijken op een jaar waarin er weer ontzettend veel beweging was. Sterker nog, de laatste weken zit ik weer in een rollercoaster. Het is net alsof alles weer opnieuw begint. Mijn boek begon met een verhuizing, een optreden, dingen ‘voelen’… Ik denk steeds vaker: hé, dat heb ik al eerder meegemaakt.

De vermoeidheid, onrust…het maakt me duidelijk dat ik nog steeds niet volledig vanuit mijn hart leef. Ik heb het gevoel dat ik nu een soort ‘tweede kans’ krijg. Zal ik deze keer wel mijn hart durven te volgen?

Bij deze wil ik je heel fijne en warme feestdagen toewensen!

Volgend jaar zal ik verder gaan met het publiceren van blogs, waarin ik ervaringen deel en tips zal geven.

Stilte na de storm (deel 2)

Ik had me van alles voorgenomen. Eindelijk kon ik de klussen afmaken in mijn nieuwe huisje en zou ik dingen gaan doen die ik me al maanden, misschien zelfs al jaren voornam. Van dat alles kwam niets terecht… Mijn 1 maand sabbatical, werden er 2 en uiteindelijk zelfs 4. Ik sliep veel en het grootste gedeelte van de dag bracht ik door op de bank. Ik ging veel lezen, nadenken, voelen. Oude herinneringen kwamen boven en kon ik een plekje gaan geven. 

Hoe moe ik ook was, ik ging iedere dag wandelen. Heerlijk met mijn hoofd in de wind, even zitten aan het water. Door de ruimte die ik mezelf gaf, kreeg ik veel nieuwe inzichten en zag in dat ik mijn leven echt anders mag gaan indelen. Mijn lichaam gaf me duidelijke signalen dat ik nog niet het juiste pad bewandel. Zo eis ik bijvoorbeeld nog te veel van mezelf. Mijn buren werken fulltime en zijn daarnaast heel actief. Dat moet ik toch ook kunnen? Zelfs mensen die twee keer zo oud zijn als ik, kunnen veel meer doen. Waarom ik dan niet? ...Dit is duidelijk een stukje dat ik nog niet geaccepteerd had (en heb). 

Hoe langer ik thuis zat, hoe vermoeider ik werd. Ik had natuurlijk de gelegenheid om veel in mijn hoofd te kunnen zitten. Dat vreet energie. Maar ik merkte dat er ook iets anders was. Door mijn sabbatical kwam ik dichter bij mijn gevoel en op een dag gaf mijn intuïtie aan dat er iets in mijn huis niet klopte. Het is een heerlijk huis maar ik was al die maanden dat ik er woonde nog geen enkele keer fit opgestaan. Logisch, zei mijn hoofd. Mijn werk, studie en de verhuizing was een uitputtende combinatie geweest. ‘Straling’ plopte in me op. Straling?! Nu ben ik geen voorstander van wifi in huis, dus heb dat ook niet. Onbewust heb ik waarschijnlijk al aangevoeld dat ik daar niet van opknap. Toen ik verjaardagsvisite kreeg en men vroeg om de wificode dacht men dat ik een grap maakte toen ik zei dat ik dat niet had. ‘Ja dag, je wil hem gewoon niet geven,’ zei een nicht. Mijn neefje van twaalf vond het maar ouderwets. ‘Heb jij internet via een kabel?!’ Zijn ogen rolden er bijna uit. Dat dat nog bestond!

Ondanks dat ik zelf dus geen wifi heb, en buiten mijn mobiele telefoon (die ik 's nachts volledig uitzet) geen andere apparaten met straling heb, komen er wel minstens 24 verbindingen van buren mijn huis binnen. Dat gaf mij wel een benauwd gevoel. En ook heb ik zicht op een ‘prachtige’ zendmast. Sinds ik mijn werk had neergelegd was ik veel meer thuis, raakte ik steeds vermoeider, voelde me onrustig, had ik een vervelende druk op mijn hoofd, en zat mijn nek muurvast. Ik weet dat aan de stress dat nu loskwam. Toch volgde ik mijn ingeving en zocht contact met een bedrijf dat gespecialiseerd is in het omgaan met straling. Ze kwamen meten. Mijn ingeving klopte, er werd een hoge straling gemeten in mijn huis, afkomstig van de zendmast. Wat nu? Ik wil niet weer verhuizen. Ik heb nu een speciale energieplaat die de straling ‘afketst’. Sinds ik mijn nieuwe vriend, zoals ik hem gekscherend noem, in huis heb, slaap ik inderdaad weer beter. Echt uitgerust word ik nog niet wakker, maar er spelen ook nog andere dingen wat energie kost. De druk op mijn hoofd en nekpijn zijn in ieder geval weg. Ik heb hem nog te kort om echt duidelijk resultaat te hebben. Dat zal de komende maanden uitwijzen.

Het was een vruchtbare periode want niet veel later kwam het volgende mooie inzicht op mijn pad... ‘Dat is een heftig boek,’ zei de bibliotheekmedewerkster toen ik het gereserveerde boek kwam ophalen. ‘Ja, de titel klinkt niet heel uitnodigend maar ik heb sterk het gevoel dat ik dit moet lezen.’

In de volgende blog deel 3. 

Stilte na de storm (deel 1)

'Je bent toch al wel met een nieuw boek bezig?' Die vraag krijg ik met grote regelmaat.
Het antwoord: nee... Ik zou met gemak een nieuw boek kunnen vullen maar het ontbreekt me helaas aan de energie hiervoor. En tijd. Het schrijven kriebelt wel, dus daarom wil ik hier met regelmaat een blog plaatsen. Op die manier kan ik ook mijn ervaringen delen.

De laatste tijd is het stil geweest vanaf mijn kant. Ik voel me als een beer waarbij iets te vroeg de winterslaap zijn intreden heeft gedaan. Na mijn verhuizing eind vorig jaar merkte ik pas hoe ontzettend moe ik was. Maar ik ging door. Ik wilde door. Er kwamen zoveel leuke dingen op mijn pad. Mijn praktijk groeide, ik kreeg veel mail van lezers die ik natuurlijk ook graag wilde beantwoorden, er kwamen leuke aanbiedingen voor activiteiten. Dan ga ik toch niet achterover leunen? Ik doe alleen maar dingen waar ik me goed bij voel en heb nu een fijn huis, dan zal die vermoeidheid toch wel een keer weggaan?

Eind februari had ik een trainingsweekend van de opleiding VoetreflexPlus. Bij de introductie vertelde ik kort mijn verhaal. Na afloop kwam de assistente, een burn-out specialiste, naar me toe. 'Ga lekker zo door meid, dan zie ik je binnenkort wel op mijn behandeltafel,' zei ze met een vleugje humor maar wel met een strenge ondertoon. ...Boem, dat kwam binnen. Een zachte aanpak werkt niet bij mij, het moet direct. Het hele weekend bleef haar uitspraak door mijn hoofd spoken. Nu ik even geen afleiding had van de dingen thuis en genoeg tijd had om rustig na te denken, zag ik dan ein-de-lijk in dat ik niet goed bezig was. Hoeveel signalen had mijn lijf me al niet gegeven? De laatste maanden heb ik twee flinke ontstekingen in mijn mond gehad, na het masseren van cliënten moest ik zelf ook gaan liggen, het was een chaos in mijn hoofd waardoor ik vaak het overzicht kwijt was en mijn lontje was ontzettend kort. Ik ontplofte om het minste of geringste. Inwendig dan, want ik ben niet het type dat je schreeuwend op straat zult treffen.
Op zondagavond nam ik weer afscheid van de hele groep én de assistente. 'Wat ga je morgen als eerste doen?' was haar slotvraag. 'Ik ga mijn agenda leegmaken. Dankjewel voor dit inzicht.' Met een mooie les keerde ik huiswaarts.

Maar een agenda leegmaken is niet zo gemakkelijk. Ik voel(de) me verantwoordelijk naar mijn cliënten. Ik besloot de lopende trajecten af te ronden en vanaf 1 mei zou het dan 'me-time' zijn. De maanden die nog volgden nam ik geen nieuwe mensen meer aan. En ook op sociaal vlak deed ik alleen wat noodzakelijk was en wat me energie gaf.
En toen was het moment daar...

In de volgende blog deel 2.

Zomeractie!

Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er dan fijner om heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek? ...Daarom een speciale zomeractie!

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van Het stille verdriet bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90). Deze aanbieding is geldig tot en met 30 augustus 2015 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

Fijne zomer!

Korte impressie lezing Zieuwent

Gisteravond een lezing mogen geven voor ruim 100 geïnteresseerden in Zieuwent. Het was een mooie avond. Vele mensen mogen inspireren, dankbare reacties en veel herkenning. 

Er is duidelijk veel behoefte aan informatie over hooggevoeligheid. Bij iedere lezing zit de zaal meer dan vol. Mocht je ook graag een lezing willen bijwonen/organiseren, neem dan contact met me op. Dit kan voor zowel grote groepen/instanties zijn, als kleine groepjes voor huiskamerlezingen.

Je kunt me bereiken via: info(at)praktijkdevlindertuin.nl 

Lezing donderdag 23 april in de Achterhoek

Donderdag 23 april a.s. geef ik een lezing in Het Witte Paard in Zieuwent (Achterhoek).
Die avond zal ik dieper ingaan op mijn verhaal en mijn bevindingen delen.

Adres: Dorpsstraat 49, Zieuwent (de Achterhoek)
Tijd: 19.30-21.30 uur (zaal open 19.00 uur)
Entree: € 4 inclusief koffie/thee
Aanmelden verplicht: info@bloemenop51.nl

Lezing woensdag 21 januari is VOL!

De lezing 'Hooggevoeligheid: Van rups tot vlinder' van woensdag a.s. in de bibliotheek van 's-Gravenzande is VOL!

Binnen zeer korte tijd waren alle kaartjes weg.... Ook het verhogen van het aantal plaatsen bleek niet voldoende om aan de vraag te kunnen voldoen. Dit heeft me doen besluiten om vaker lezingen te gaan geven. Binnenkort wil ik gaan starten met zgn. huiskamerlezingen. In kleine groepjes zal ik dan mijn verhaal delen. Wanneer en hoe is bij mij de hooggevoeligheid ontdekt? Welke obstakels kwam ik tegen op mijn weg? Hoe gingen de artsen ermee om? Welke tips en adviezen kan ik meegeven? En wat doe ik nu met deze mooie eigenschap? 

Wil je meer informatie over een huiskamerlezing, stuur me dan een e-mail. 

Lezing hooggevoeligheid; van rups tot vlinder

Woensdag 21 januari geef ik een lezing in de bibliotheek van 's-Gravenzande. Deze avond zal ik dieper ingaan op mijn verhaal. Waar liep ik tegenaan tijdens mijn zoektocht? Wat heeft mij verder gebracht? En wat doe ik nu met mijn talent?


Aanmelden is noodzakelijk. De kaartjes gaan hard, dus heb je interesse, wees dan snel!
http://bibliotheekwestland.com/aanbod/lezingen/lezing-hooggevoeligheid/