Zomeractie

Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er dan fijner om heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek?

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van 'Het stille verdriet' bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90).

Deze aanbieding is geldig tot en met 31 augustus 2016 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

#hooggevoeligheid #ontdekkingstocht #Volendam

'Ook rot dat je dat hebt'

Vorige week zei een cliënt dat tegen me. Ik keek haar verbaasd aan. 'Dat ik wat heb?' 
'Nou, die hooggevoeligheid. Dat lijkt me hartstikke vervelend.'

Het is niet voor het eerst dat ik dat hoor. Een andere variant is dat men het zielig voor me vindt. Veel mensen denken dat hooggevoeligheid een vervelende ziekte is. Dat wil ik meteen rechtzetten. Hooggevoeligheid is geen ziekte maar juist een prachtige eigenschap. Ok, als je er nog niet bewust van bent dan kun je er flink last van hebben. Een eerste stap is het erkennen dat je nu eenmaal een gevoeliger zenuwstelsel hebt. Ik houd helemaal niet van hokjes, maar toen ik eenmaal wist dat mijn extreme vermoeidheid werd veroorzaakt door de hooggevoeligheid en ik als een spons emoties van anderen bleek op te zuigen, kon ik daar wel mijn leefstijl op aanpassen, waardoor mijn energieniveau verbeterde. Dus meer balans tussen in- en ontspanning, voldoende bewegen om zo bewust te zijn van mijn eigen lichaam, goede voeding en doen wat mijn hart me ingeeft en niet wat mijn hoofd wil.

Als je mocht kiezen

Vaak leggen mensen mij de volgende vraag voor als ze mijn boek hebben gelezen: wat als je opnieuw geboren kan worden. Kies je dan voor een leven met of zonder hooggevoeligheid? Zonder twijfel zeg ik dan: met! Dat geeft meestal een hoop verbazing, ze verwachten het andere antwoord. Je hebt zo'n zwaar pad, je bent sneller moe, moet continu dingen afwegen. Dat moet je toch niet willen? Maar deze eigenschap heeft me zoveel gebracht. Ja, het was (en is regelmatig nog) pittig. Ook ik ben nog zoekende, al slaat de weegschaal inmiddels wel de positieve kant op. Maar ik heb het gevoel dat ik daardoor wel echt leef.  

Bewust leven

Dagelijks moet ik heel bewust met mijn energie omgaan. Waar wil ik mijn energie aan besteden? Dat maakt dat ik effectief werk/leef. Ik wil mijn kostbare energie natuurlijk niet aan nutteloze dingen kwijtraken. Als ik de deur uitloop, zonder eerst heel bewust mijn eigen lijf te voelen, dan zit ik zo bij een ander en kan mijn stemming ineens omslaan. Van blij naar boos of juist heel verdrietig. Net wat ik dan oppik. Dat vreet natuurlijk energie. Ook moet ik opletten wat ik in mijn mond stop, omdat mijn lichaam nu eenmaal gevoeliger reageert.

Natuurlijk snak ik zo nu en dan ook wel eens naar een dag waar ik daar geen rekening mee hoef te houden, en zou ik willen dat ik gewoon zonder problemen fulltime kan werken en vervolgens nog een heel weekend kan feesten.

Intens genieten

Maar juist dankzij die gevoeligheid maak ik ook zulke mooie dingen mee. Ik beleef alles veel intenser. Bijvoorbeeld een avond theater, dat raakt mij echt in het hart en als ik daar een week later aan terugdenk kan ik het gevoel zo weer oproepen. Van mooie dingen in de natuur, die een ander misschien minder snel opmerkt, kan ik heel erg genieten.

Ook heb ik vaak diepe en openhartige gesprekken met mensen op de meest bijzondere locaties zoals bij een bushalte of een pashokje. Iets wat veel hooggevoeligen zullen herkennen. Wildvreemde personen leggen hun hele ziel en zaligheid bij je bloot. Daardoor heb ik op jonge leeftijd al veel mogen leren over het leven. En wanneer ik werk in mijn eigen praktijk is mijn hooggevoeligheid ook een grote pre. Ik voel al snel aan waar de oorzaak van een probleem zit, kan tussen de regels door luisteren en weet wat ik mag doen om mensen op hun gemak te laten voelen. Iets waar ik allemaal geen moeite voor hoef te doen, maar dankzij mijn eigenschap van nature bezit.

"Het is hoe jij het ziet, hoe mooi kan het leven zijn..."

Hoera, ik ben hooggevoelig!

‘Je bent niet ziek, maar hooggevoelig.’ Deze week is het precies tien jaar geleden dat ik dat te horen kreeg. Mijn leven draaide hierna 180 graden de andere kant op, de goede kant. De zoektocht naar de oorzaak van mijn extreme vermoeidheid kwam na bijna elf jaar tot een eind.

Ik ging veel over hooggevoeligheid lezen, kon oude ervaringen een plekje gaan geven, begreep ineens waarom ik anders dan anderen reageerde op bepaalde situaties. Ik was niet gek of raar, ik had nu eenmaal een gevoeliger zenuwstelsel en ben daarom wat ontvankelijker voor allerlei prikkels. Dat maakt me sneller moe en heb daarom wat meer tijd nodig voor mezelf.

Diepste angst onder ogen komen

De reis ging verder. Naast mijn hooggevoeligheid bleek ik ook te beschikken over een paranormale gave. Jarenlang heb ik dat stuk – onbewust – weggestopt. Door het erkennen van mijn hooggevoeligheid kreeg dat deel ook weer de kans zich te laten zien. Nadat ik in 2007 Volendam had bezocht, kwam ik een rollercoaster terecht. Ik zag, hoorde, voelde ‘dingen’ van de bewuste nacht in 2001, waar in Café De Hemel 14 jongeren zijn omgekomen. Ik had een taak te doen in dat dorp. Jarenlang probeerde ik het af te doen als complete onzin en fantasie. Het kon gewoon niet waar zijn. Dit was te bizar en zag je alleen in films, toch? Mijn Westlandse nuchterheid zat me flink in de weg. Totdat ik najaar 2011 volledig blokkeerde. Al die jaren had ik van alles opgepot, door het niet uiten kon ik letterlijk niet meer slikken. Hele dagen bracht ik thuis door, in gevecht met paniekaanvallen. Kilo’s viel ik af. Mijn eigen praktijk, die ik in 2009 was begonnen, moest ik stilleggen. Mijn emoties verlamden me volledig. Ik kon niets meer, behalve als een angstig vogeltje op de bank zitten. Dit kon niet langer zo, dus ik besloot dat het tijd was om mijn diepste angst onder ogen te gaan komen. Regressietherapie, waarbij je teruggaat naar vorige levens, heeft mij enorm geholpen. Eindelijk zag en voelde ik waar mijn angsten vandaan kwamen, wat mijn band met Volendam is en waarom ik de afgelopen jaren bepaalde mensen op mijn pad ben tegengekomen.

Met een aantal emoties bleef ik nog wel zitten. Ik mocht bepaalde dingen uiten naar mensen maar durfde dat niet. ‘Schrijf een boek,’ zei de therapeute.  

En zo geschiedde. Het schrijven ging als vanzelf en bleek een natuurlijke gave van me te zijn. Wel vroeg het enorm veel van me. Opnieuw door alle emoties heen gaan, was een loodzwaar proces. Ik belandde bijna weer in een depressie. Zomer 2013 was het zover, ‘Het stille verdriet’ zag het levenslicht.

Durf te kiezen voor je eigen unieke weg

Nu bijna drie jaar verder ben ik nog steeds vol verwondering over alles wat ik sindsdien heb mogen meemaken. Nog steeds ontvang ik regelmatig zeer dankbare en ontroerende reacties van mensen die mijn boek hebben gelezen. Andere hooggevoeligen vinden er zoveel herkenning in.

Mijn hooggevoeligheid zie ik als een prachtige eigenschap. Natuurlijk zijn er ook momenten, al zijn die op één hand te tellen, dat ik het even beu ben, dat ik ook ‘gewoon’ wil zijn. Dat ik denk: ik wil ook 40 uur kunnen werken, ’s avonds nog sporten en in het weekend flink op stap met vriendinnen. Maar ik weet ook dat zo’n leven eigenlijk helemaal niet bij me past en dat er genoeg mensen zijn die maar meedoen met de meute omdat ze niet dat buitenbeentje willen zijn. Ik zie het dan maar als mijn geluk dat mijn lijf en hoofd dat niet bij konden houden. Hierdoor werd ik wel ‘gedwongen’ het roer om te gooien. Ik probeer nu anderen te motiveren om ook hun eigen pad te kiezen. Waarom wachten totdat je die burn-out hebt of een andere vervelende kwaal? We gaan vaak pas veranderen als er een noodzaak is. Doordat ik tot mijn 26^e toch geprobeerd heb het leven te leiden dat ‘hoort’, kamp ik nu met een bijnieruitputting. Mijn lijf heeft teveel stress moeten verdragen. Ik voel dat ik nog steeds wel iets te veel wil meedoen met de massa, dus mijn grote uitdaging voor dit jaar is of ik nu écht durf te gaan kiezen voor mezelf.

Het stille meisje is niet meer

Tien jaar geleden gaf ik nog de voorkeur aan veel alleen zijn. Veel mensen om me heen vond ik vreselijk. Het putte me uit. Standaard had ik altijd last van paniekaanvallen. Genieten kon ik dan niet. Nu is dat compleet anders. Ik houd juist van mensen om me heen. Grote festivals of drukke winkelstraten zijn geen probleem meer voor mij. Natuurlijk zijn er wel dagen dat ik het liever niet opzoek, omdat ik overprikkeld ben maar ik weet inmiddels hoe ik ermee kan omgaan.

Van een verlegen meisje, dat vroeger totaal niet opviel, ben ik inmiddels veranderd in een vrouw die op de voorgrond durft te treden en zegt – ik moet nu zelfs regelmatig mijn tong afbijten om niet te direct te zijn - wat ze werkelijk voelt en denkt. Haar verhaal zonder gêne doet voor volle zalen en in de media.

Wie had dat kunnen denken?

Ik hoop nog vele mensen te mogen inspireren, dat ook zij hun hart durven te volgen en hun mooiste leven gaan leven!

Lezing hooggevoeligheid & tenen lezen

Binnenkort geef ik op twee locaties in Zuid-Holland een lezing, deze bestaat uit twee delen.

"Daniëlle vertelt deze avond over haar jarenlange ontdekkingstocht naar de oorzaak van haar extreme vermoeidheid. Ze blijkt hooggevoelig te zijn. Puzzelstukjes vallen op zijn plek, het roer gaat om, ze begint een eigen praktijk waarin ze anderen kan begeleiden in hun zoektocht en schrijft ook een boek, 'Het stille verdriet', over haar eigen proces. De hooggevoeligheid is nu haar kracht!
Na de pauze geeft ze uitleg over één van de methodes waarmee ze in haar praktijk werkt: tenen lezen. Hiermee brengt ze het gedrag en karakter van een persoon in kaart. Dit kan helpen om iemands zelfkennis te vergroten. Waar zitten de kwaliteiten en wat zijn de valkuilen? Daarnaast kan het ook een hulpmiddel zijn bij de opvoeding en voor hulpverleners die werkzaam zijn met dementerenden en gehandicapten."

Woensdag 27 januari - bibliotheek De Lier, aanvang 19.30 uur. Meer info: http://bibliotheekwestland.com/aanbod/lezingen/lezing-hoogsensitiviteit/


Woensdag 3 februari - Concordia Maasdijk, aanvang 20.00 uur. Meer info: http://www.concordiamaasdijk.nl/cultureel.html

Stilte na de storm (deel 3)

De afgelopen maanden is me veel duidelijk geworden. Het boek waarover ik het had in het vorige blog ging over bijnieruitputting. Hét stresssyndroom van deze eeuw. Iedereen is er vatbaar voor maar als hooggevoelige knak je natuurlijk veel eerder. Ik vergelijk mezelf soms met het kanariepietje dat ze vroeger de mijn instuurden. Als ze zagen dat het beestje knock-out ging, dan wisten de mijnwerkers dat er gevaar dreigde.

Had ik dit boek maar op 15- jarige leeftijd gelezen, dacht ik geregeld als ik weer zo’n ‘aha’ moment had. Had mijn arts het maar geweten... Waarom wist toen niemand het? Aan de andere kant heb ik ook de instelling dat alles loopt zoals het mag lopen. Niets gebeurt zomaar. Maar goed, ik heb wel wat waardevolle adviezen eruit kunnen halen. Voor de geïnteresseerden: ‘Bijnieruitputting’ van James L. Wilson.

Vervolgens ben ik weer naar de therapeut gegaan die in 2006 de hooggevoeligheid vaststelde, voor een doormeting, een bevestiging. En inderdaad, mijn miltenergie bleek compleet uitgeput. Gevolg daarvan is o.a. dat het een ‘chaos’ is in mijn hoofd, ik moeilijk kan studeren en uitgeput ben. (Ik zal ooit nog wel eens een blog aan het onderwerp bijnieruitputting wijden.) Om daarvan te herstellen let ik nog beter op mijn voeding, gebruik ik supplementen, onderga ik voetreflexmassages, waak ik scherp over mijn agenda (juiste balans werk/ontspanning) dus zeg vaker 'nee', zoek zo vaak als mogelijk de natuur op en ga op tijd naar bed. Ook mijn levensstijl heb ik opnieuw onder de loep genomen. Wat past nu werkelijk bij mij? En dus niet: wat verwacht de maatschappij van mij? Lastig om soms heel andere paden te bewandelen dan de 'kudde', maar juist nu voel ik steeds beter dat het ontzettend belangrijk is om te handelen naar wat je gevoel je ingeeft. Waar krijg je energie van? Hoe verder je van je eigen pad af raakt, hoe meer klachten je krijgt...

Intussen was ik rustig weer begonnen met werken, want nietsdoen is niets voor mij, máár de waarschuwing nam ik wel serieus. Ook besloot ik mijn studie op een lager pitje te zetten. Studeren ging nu immers toch lastig. De lat wat minder hoog leggen, dat was belangrijk. Als hooggevoelige ben je vaak perfectionistisch en vraag je dus het uiterste van jezelf. Dat moest ik nu echt niet willen.  

Inmiddels zijn we aanbeland in december. Ik kan terugkijken op een jaar waarin er weer ontzettend veel beweging was. Sterker nog, de laatste weken zit ik weer in een rollercoaster. Het is net alsof alles weer opnieuw begint. Mijn boek begon met een verhuizing, een optreden, dingen ‘voelen’… Ik denk steeds vaker: hé, dat heb ik al eerder meegemaakt.

De vermoeidheid, onrust…het maakt me duidelijk dat ik nog steeds niet volledig vanuit mijn hart leef. Ik heb het gevoel dat ik nu een soort ‘tweede kans’ krijg. Zal ik deze keer wel mijn hart durven te volgen?

Bij deze wil ik je heel fijne en warme feestdagen toewensen!

Volgend jaar zal ik verder gaan met het publiceren van blogs, waarin ik ervaringen deel en tips zal geven.

Stilte na de storm (deel 2)

Ik had me van alles voorgenomen. Eindelijk kon ik de klussen afmaken in mijn nieuwe huisje en zou ik dingen gaan doen die ik me al maanden, misschien zelfs al jaren voornam. Van dat alles kwam niets terecht… Mijn 1 maand sabbatical, werden er 2 en uiteindelijk zelfs 4. Ik sliep veel en het grootste gedeelte van de dag bracht ik door op de bank. Ik ging veel lezen, nadenken, voelen. Oude herinneringen kwamen boven en kon ik een plekje gaan geven. 

Hoe moe ik ook was, ik ging iedere dag wandelen. Heerlijk met mijn hoofd in de wind, even zitten aan het water. Door de ruimte die ik mezelf gaf, kreeg ik veel nieuwe inzichten en zag in dat ik mijn leven echt anders mag gaan indelen. Mijn lichaam gaf me duidelijke signalen dat ik nog niet het juiste pad bewandel. Zo eis ik bijvoorbeeld nog te veel van mezelf. Mijn buren werken fulltime en zijn daarnaast heel actief. Dat moet ik toch ook kunnen? Zelfs mensen die twee keer zo oud zijn als ik, kunnen veel meer doen. Waarom ik dan niet? ...Dit is duidelijk een stukje dat ik nog niet geaccepteerd had (en heb). 

Hoe langer ik thuis zat, hoe vermoeider ik werd. Ik had natuurlijk de gelegenheid om veel in mijn hoofd te kunnen zitten. Dat vreet energie. Maar ik merkte dat er ook iets anders was. Door mijn sabbatical kwam ik dichter bij mijn gevoel en op een dag gaf mijn intuïtie aan dat er iets in mijn huis niet klopte. Het is een heerlijk huis maar ik was al die maanden dat ik er woonde nog geen enkele keer fit opgestaan. Logisch, zei mijn hoofd. Mijn werk, studie en de verhuizing was een uitputtende combinatie geweest. ‘Straling’ plopte in me op. Straling?! Nu ben ik geen voorstander van wifi in huis, dus heb dat ook niet. Onbewust heb ik waarschijnlijk al aangevoeld dat ik daar niet van opknap. Toen ik verjaardagsvisite kreeg en men vroeg om de wificode dacht men dat ik een grap maakte toen ik zei dat ik dat niet had. ‘Ja dag, je wil hem gewoon niet geven,’ zei een nicht. Mijn neefje van twaalf vond het maar ouderwets. ‘Heb jij internet via een kabel?!’ Zijn ogen rolden er bijna uit. Dat dat nog bestond!

Ondanks dat ik zelf dus geen wifi heb, en buiten mijn mobiele telefoon (die ik 's nachts volledig uitzet) geen andere apparaten met straling heb, komen er wel minstens 24 verbindingen van buren mijn huis binnen. Dat gaf mij wel een benauwd gevoel. En ook heb ik zicht op een ‘prachtige’ zendmast. Sinds ik mijn werk had neergelegd was ik veel meer thuis, raakte ik steeds vermoeider, voelde me onrustig, had ik een vervelende druk op mijn hoofd, en zat mijn nek muurvast. Ik weet dat aan de stress dat nu loskwam. Toch volgde ik mijn ingeving en zocht contact met een bedrijf dat gespecialiseerd is in het omgaan met straling. Ze kwamen meten. Mijn ingeving klopte, er werd een hoge straling gemeten in mijn huis, afkomstig van de zendmast. Wat nu? Ik wil niet weer verhuizen. Ik heb nu een speciale energieplaat die de straling ‘afketst’. Sinds ik mijn nieuwe vriend, zoals ik hem gekscherend noem, in huis heb, slaap ik inderdaad weer beter. Echt uitgerust word ik nog niet wakker, maar er spelen ook nog andere dingen wat energie kost. De druk op mijn hoofd en nekpijn zijn in ieder geval weg. Ik heb hem nog te kort om echt duidelijk resultaat te hebben. Dat zal de komende maanden uitwijzen.

Het was een vruchtbare periode want niet veel later kwam het volgende mooie inzicht op mijn pad... ‘Dat is een heftig boek,’ zei de bibliotheekmedewerkster toen ik het gereserveerde boek kwam ophalen. ‘Ja, de titel klinkt niet heel uitnodigend maar ik heb sterk het gevoel dat ik dit moet lezen.’

In de volgende blog deel 3. 

Stilte na de storm (deel 1)

'Je bent toch al wel met een nieuw boek bezig?' Die vraag krijg ik met grote regelmaat.
Het antwoord: nee... Ik zou met gemak een nieuw boek kunnen vullen maar het ontbreekt me helaas aan de energie hiervoor. En tijd. Het schrijven kriebelt wel, dus daarom wil ik hier met regelmaat een blog plaatsen. Op die manier kan ik ook mijn ervaringen delen.

De laatste tijd is het stil geweest vanaf mijn kant. Ik voel me als een beer waarbij iets te vroeg de winterslaap zijn intreden heeft gedaan. Na mijn verhuizing eind vorig jaar merkte ik pas hoe ontzettend moe ik was. Maar ik ging door. Ik wilde door. Er kwamen zoveel leuke dingen op mijn pad. Mijn praktijk groeide, ik kreeg veel mail van lezers die ik natuurlijk ook graag wilde beantwoorden, er kwamen leuke aanbiedingen voor activiteiten. Dan ga ik toch niet achterover leunen? Ik doe alleen maar dingen waar ik me goed bij voel en heb nu een fijn huis, dan zal die vermoeidheid toch wel een keer weggaan?

Eind februari had ik een trainingsweekend van de opleiding VoetreflexPlus. Bij de introductie vertelde ik kort mijn verhaal. Na afloop kwam de assistente, een burn-out specialiste, naar me toe. 'Ga lekker zo door meid, dan zie ik je binnenkort wel op mijn behandeltafel,' zei ze met een vleugje humor maar wel met een strenge ondertoon. ...Boem, dat kwam binnen. Een zachte aanpak werkt niet bij mij, het moet direct. Het hele weekend bleef haar uitspraak door mijn hoofd spoken. Nu ik even geen afleiding had van de dingen thuis en genoeg tijd had om rustig na te denken, zag ik dan ein-de-lijk in dat ik niet goed bezig was. Hoeveel signalen had mijn lijf me al niet gegeven? De laatste maanden heb ik twee flinke ontstekingen in mijn mond gehad, na het masseren van cliënten moest ik zelf ook gaan liggen, het was een chaos in mijn hoofd waardoor ik vaak het overzicht kwijt was en mijn lontje was ontzettend kort. Ik ontplofte om het minste of geringste. Inwendig dan, want ik ben niet het type dat je schreeuwend op straat zult treffen.
Op zondagavond nam ik weer afscheid van de hele groep én de assistente. 'Wat ga je morgen als eerste doen?' was haar slotvraag. 'Ik ga mijn agenda leegmaken. Dankjewel voor dit inzicht.' Met een mooie les keerde ik huiswaarts.

Maar een agenda leegmaken is niet zo gemakkelijk. Ik voel(de) me verantwoordelijk naar mijn cliënten. Ik besloot de lopende trajecten af te ronden en vanaf 1 mei zou het dan 'me-time' zijn. De maanden die nog volgden nam ik geen nieuwe mensen meer aan. En ook op sociaal vlak deed ik alleen wat noodzakelijk was en wat me energie gaf.
En toen was het moment daar...

In de volgende blog deel 2.