zondag 7 augustus 2016

Geland

‘Zijn het je ogen, is het je stem...’ Het is half vijf in de morgen. De overbuurman brengt me een serenade, pal onder mijn slaapkamerraam. Met een glimlach word ik wakker. Het begint al te wennen. Al die geluiden, het geroezemoes de hele dag.
Ik woon nu vijf weken in Volendam. In het centrum wonen van een toeristisch dorp, middenin het hoogseizoen, dat betekent een woonomgeving waarin vele uitdagingen voor me liggen. Overdag het winkelend publiek en de busladingen toeristen, en in de avond - en in het weekend ook in de nacht - de schreeuwende en lallende kroeggangers. Ik zou hier vakantieweken voor hooggevoeligen moeten organiseren. Als je ergens kunt leren hoe je in de drukte goed bij jezelf blijft, is het hier wel. Voor niet-hooggevoeligen is het soms al een flinke beproeving, zeker op de zondagen, dan kun je bijna over de hoofden lopen op de dijk.

Gek op gezelligheid
Het klinkt misschien tegenstrijdig - ik merk ook dat sommigen verwachten dat je als hooggevoelige als een kluizenaar leeft en alleen maar met oordoppen in diep weggestopt onder je dekbed ligt - maar ik vind het ook ontzettend leuk dat hier altijd wel iets te zien of te doen is. Iets in mij heeft dat ook nodig. 
Iedere zaterdag staat bijvoorbeeld de markt bij mij voor de deur. Gezellig en daarnaast ook ideaal; mijn boodschappen heb ik zo binnen. Vanuit mijn luie stoel zie ik mensen uit alle werelddelen voorbij komen. Leuk om te zien wat voor ons heel normaal is maar wat door andere culturen als heel bijzonder wordt gezien. Je gaat daardoor met andere ogen naar iets kijken, wat soms heel verhelderend kan werken. De haven met iedere dag weer andere prachtige boten en soms ook van die enorme jachten, waardoor je je in St. Tropez waant, ligt om de hoek. Geweldig om daar even een rondje te lopen. En de muziekliefhebber in mij wordt ook gevoed. Zo belandde ik laatst nog bij een heel intiem akoestisch optreden in de visafslag. Het was ontzettend mooi en met een bijzondere ervaring rijker sloot ik de avond af.
Het is alleen wel prettig dat als ik te veel prikkels heb gehad, wat ik probeer te voorkomen maar niet altijd haalbaar is, dat ik dan wel de rust kan opzoeken. En dat lukt dus soms niet in zo’n woonomgeving als dit. Daarvoor moet ik dan mijn huis uit.

Het water
De geluiden van het winkelende publiek, de toeristen en het langsrijdende verkeer kan ik inmiddels aardig buiten me houden. Bewust dan. Onbewust pik ik het allemaal op en ik merk regelmatig dat het me erg moe maakt. 
De lezers van mijn boek zullen weten dat in dit dorp ook een stukje van mijn verleden ligt. Dat deel wordt getriggerd nu ik hier weer woon. Soms is dat erg heftig. Ik kan er niet meer voor weglopen. Oude stukjes willen gehoord en geheeld worden.
Gelukkig is daar dan het water. Iedere avond, rond zonsondergang, maak ik een ommetje en plof ik even neer op een bankje aan het IJsselmeer dat net iets buiten het toeristische gebied staat. Het is dan compleet uitgestorven op de dijk. Op een enkele wandelaar of kroegganger na, is er helemaal niemand. Zo heerlijk. Dan gooi ik alle herrie van de dag in het water. Even mijn 'harde schijf' defragmenteren, zodat ik daarna weer het overzicht en de rust heb. 

Meer dan thuis
Mijn draai heb ik hier aardig gevonden en ik voel me er meer dan thuis. Zo thuis, dat toen ik een paar weken geleden vanwege een examen even in mijn eigen huis in het Westland verbleef, het voelde alsof ik daar op vakantie was. Toen ik de dag erna terugkeerde in Volendam, was ik weer thuis. Mijn brein kon dat niet verwerken. Een heel rare ervaring. Het is gewoon alsof ik hier al maanden woon.
Natuurlijk heb ik soms moeilijke momenten. Dan mis ik even dat ik op iedere straathoek een bekende tegenkom of zomaar bij een oude vriendin of mijn ouders kan aanwaaien. Al heb ik hier ook nieuwe leuke en lieve kennissen erbij gekregen waar ik een goede klik mee heb en volledig mezelf bij kan zijn. Ik hoef het niet alleen te doen, zij helpen me ook verder op mijn pad. Ze hebben hier zelfs een hsp-café (bijeenkomst voor hooggevoeligen). Als we het dan toch over thuiskomen hebben... Een avond gezellig samenzijn met mensen die op dezelfde manier in het leven staan als ik, dat is zo fijn.
Deze periode hier zie ik als proefwonen. Voelt het zo goed dat ik straks echt definitief de overstap zal maken? Ik heb nog drie weken te gaan hier… 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten