Sensitive Power Woman Programma

Het programma voor hooggevoelige vrouwen die kiezen voor een krachtig en energiek leven!

Herken jij je hierin:

•        Ben je snel moe?
•        Vermijd je drukke plekken?
•        Ben je gevoelig voor sferen?
•        Kun je niet goed tegen lawaai?
•        Ben je snel geraakt of gekwetst?
•        Vind je het lastig om je grenzen aan te geven?
•        Voel je je vaak niet begrepen?
•        Ervaar jij je gevoeligheid vooral als een last?

Hooggevoelig

Eén op de vijf personen is hooggevoelig. Iemand die hooggevoelig is ‒ ook wel aangeduid als ‘Highly Sensitive Person’ (HSP) ‒ heeft een sterker ontwikkeld centraal zenuwstelsel dan gemiddeld. Dat betekent concreet dat zo iemand subtieler waarneemt en gevoeliger is voor indrukken en prikkels (zowel van buitenaf als binnenuit).

"Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om hooggevoelig te zijn en welke strubbelingen je tegen kan komen. Na een lange ontdekkingstocht is mijn hooggevoeligheid nu mijn grootste kracht geworden. Ik loop graag een stukje mee tijdens jouw reis. Het is mijn missie om je te laten inzien wat voor prachtige eigenschap je bezit, zodat het ook jouw meest krachtige instrument wordt!"

Wat kan dit programma jou opleveren:

•       Je bent energieker
•        Meer zelfvertrouwen
•        Beter aangeven van grenzen
•        Emoties kun je makkelijker hanteren
•        Beter omgaan met prikkels
•        Je erkent en accepteert je hooggevoeligheid

Daniëlle van der Stap

Gratis sessie

Ben je er klaar voor om de power woman in jou wakker te laten worden? Zou je meer willen weten over dit programma? Ik nodig je graag uit voor een gratis sessie. 

Vraag hier je gratis sessie aan. 

Daniëlle van der Stap

www.praktijkdevlindertuin.nl

Decemberactie

Nu tijdelijk voor € 15 
(inclusief verzending binnen Nederland)

Bestel vóór 20 december een gesigneerd exemplaar bij Praktijk De Vlindertuin en ontvang een gratis Sensitive Power Woman sessie.

Maak van hooggevoeligheid ook jouw kracht!

De vreemde eend in de bijt...

Het sprookje 'Het lelijke eendje' maakte als kind altijd veel indruk op me. Ik voelde me, net als het eendje, anders dan anderen en leek ook geen echte aansluiting te vinden bij mijn leeftijdgenoten. Op verjaardagen vond ik het vaak interessanter om bij de volwassenen te zitten dan bij de kinderen. De laatste jaren is dat omgekeerd en vind je me eerder in de speelhoek dan zittend in zo'n kringetje waar ik nu behoorlijk allergisch voor ben, maar dat even terzijde. ;-)

Waarom zijn we hier?

Op jonge leeftijd hield ik me al met allerlei levensvragen bezig. Waarom zijn we hier? Als je dood bent waar ga je dan heen? En wat als de aarde ‘ontploft’? Dan is er niets meer. Alle mensen, alle gebouwen, infrastructuur, alles wat is opgebouwd is dan weg. Of is er toch nog iets anders? Een andere wereld? Over dat laatste vraagstuk kon ik samen met een buurjongen altijd urenlang brainstormen. Terwijl de overige buurtkinderen zich in de tussentijd drukker maakten over de bal die, voor de zoveelste keer, door een boze buurman was afgepakt. Ik was elf jaar oud…

Toen ik tien jaar geleden te horen kreeg dat ik hooggevoelig ben, viel er veel op zijn plek. Ik ging veel boeken en artikelen erover lezen en snapte nu waarom ik me altijd anders voelde, en vaak ook gedraag, dan de meeste mensen. Dat ontzettend diep na kunnen denken over allerlei zaken is bijvoorbeeld één van de kenmerken van een hooggevoelig persoon. 

Ongeveer 20% van de mensen is hooggevoelig, dat ‘soort’ is dus in de minderheid. Als de meesten linksaf slaan en jij gaat rechtsaf, ja, dat valt nu eenmaal meer op.

Kuddedieren

Onbewust heb ik het er toch wel moeilijk mee gehad dat ik ‘anders’ ben. Als mens ben je nu eenmaal een kuddedier en is het moeilijk te verdragen als je buiten de groep dreigt te vallen. Al was ik wel altijd omringd met mensen, toch voelde ik me een soort van eenzaam. Men leek me wel niet te begrijpen.

Lange tijd heb ik (onbewust) het leven geprobeerd te leiden dat men van mij verwachtte. Dat ging uiteindelijk niet goed… Ik heb nu eenmaal meer tijd nodig om prikkels te verwerken dan een niet-hooggevoelig persoon. Een week compleet vol plannen werkt dus niet voor mij. Ik heb ook ‘me-time’ nodig; tijd die ik alleen doorbreng en waarin ik me kan opladen.

Het echt accepteren van mijn gevoeligheid heeft nog heel lang geduurd. Ik wilde ‘normaal’ zijn, wat dat ook mag betekenen. Hoe frustrerend is het immers als je ziet dat je buurvrouw fulltime werkt en vervolgens zonder problemen de avonden en weekenden op stap kan, terwijl jij na vijf uur werken al geen pap meer kunt zeggen. Ik kreeg er een minderwaardigheidsgevoel van. Zelfs mijn buurman die veel ouder is dan ik, kon nog meer. Ik vergeleek me continu met anderen en dat moet je nooit doen. Ik mocht gaan kijken naar wat ik allemaal wel kan én al heb neergezet.

Vanuit de schaduw in het licht
En dan had het universum ook nog een leuk grapje voor me in petto, door me een carrière als tenenlezer te geven… Het is superleuk maar er moest zeker geen bordje bij mijn voordeur komt te hangen. Want wat zou men wel niet van me denken? Dan ben ik echt die rare.
En juist die niet alledaagse baan heeft me geholpen om te gaan staan voor wie ik daadwerkelijk ben. 

Nu, anno 2016, heb ik mezelf en mijn ‘eigenaardigheden’ volledig geaccepteerd. En ja, zelfs mijn job als tenenlezer draag ik vol trots uit. Sterker nog, inmiddels ben ik er zelfs trots op dat ik niet dertien in een dozijn bent. Juist door mijn ‘anders zijn’, kan ik anderen inspireren. Ik open de ogen (en harten) bij mensen, geef ze inzichten waardoor ze weer stappen kunnen zetten op hun pad, mag andere hooggevoelige mensen een steun in de rug geven. Kortom, anders zijn is nog niet zo verkeerd. ;-)

Word ook een Sensitive Super Woman

Worstel jij nog met je hooggevoeligheid? Vind je het lastig om ‘anders’  te zijn? Wil jij ook die krachtige power woman in jou wakker laten worden? Ik help je graag daarbij. Het is mijn missie om andere gevoelige vrouwen in te laten zien dat ze goed zijn zoals ze zijn en welke voordelen hun prachtige eigenschap hen kan bieden.

Doe mee met de Sensitive Power Woman 90 Day Challenge en leer hoe je gevoelig maar toch superkrachtig kunt zijn! Vraag een gratis sensitive sessie aan om te ervaren wat het voor jou kan betekenen.

Bye bye love...

Twee maanden heb ik bij je mogen wonen. Twee maanden die voelen als één. De weken zijn omgevlogen. En tegelijkertijd voelt het alsof het nooit anders is geweest. 

Ik zou die weken van alles gaan doen. Vooral op het gebied van werk. Grootse plannen had ik. Stoelmassage, tenen lezen. Braderieën en markten aflopen. Dat was blijkbaar allemaal toch niet de bedoeling… Iedere keer als ik iets wilde opstarten kwam er ineens iets tussen. Zo werden bijvoorbeeld alle braderieën in het dorp geannuleerd. Na de zoveelste ‘tegenwerking’ begreep ik dan eindelijk de boodschap. Ik mag hier werken, maar dan wel aan mezelf!

In Volendam had ik nu alle tijd om eens echt goed te voelen. Wat zijn de behoeftes van mijn lichaam? Waar wordt het nu blij van? Ben ik aan het werk dan zit ik teveel in mijn hoofd en vind ik het lastiger om de signalen op te vangen en er vervolgens ook nog naar te handelen.  

Drukke straat

Het werd een periode van veel schrijven (heerlijk aan het water), lezen, wandelen en zelfstudie. Ik heb ontzettend veel mogen leren en waardevolle inzichten gekregen.

Ik woonde op één van de meest drukke locaties van het dorp; een winkelstraat pal achter de dijk. Dat was in het begin heel erg wennen. Waarom ben ik hier in godsnaam gaan zitten?, dacht ik de eerste week geregeld. Is het wel zo slim als je zo gevoelig bent? De hele dag had ik geroezemoes van het winkelend publiek, leveranciers van winkels die af en aan reden, groepen toeristen die door de straat kwamen. In het weekend was er dan nog als extraatje de kroeggangers die je vaak van verre al hoorde aankomen. De laatste week van de bouwvak was het iedere avond en nacht raak. Mijn buurman de slager begon nog geen twee uur nadat de laatste persoon zijn barkruk had verlaten. De nachten waren dus erg kort die week. En toch... Ik vond het er heerlijk! Daarmee heb ik niet alleen anderen, maar vooral ook mezelf verbaasd. Werd het me teveel dan ging ik gewoon naar een rustig plekje aan het water. Mijn ultieme oplaadplek.

Blijf in je centrum

Deze woonsituatie is een heel mooi leerproces geweest. Normaal zorg ik dat drukke momenten worden afgewisseld met rustigere momenten. Dat is in een straat waar nagenoeg altijd activiteit is even een 'dingetje'. Nú kon ik niet weg en moest ik wel handelen met de situatie. Het ‘dwong’ me om goed bij mezelf te blijven. Om naar mijn eigen centrum terug te keren. En dat is me gelukt! Sterker nog, stiekem mis ik de reuring in de straat nu al.

De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik vorig jaar schreef over lichamelijke- en geestelijke klachten vanwege straling, afkomstig van een zendmast in de buurt van mijn huidige woning. In Volendam had ik amper straling en ik merk nu pas goed voor effect dat heeft op mijn zenuwstelsel. Ongelofelijk! Daar kan ik nog wel eens een aparte blog over schrijven. Fijn om dat verschil te ervaren en dat het nu meer dan duidelijk is hoe mijn huidige woonomgeving me verzwakt.

Een zomer die ik nooit meer vergeet

Deze kans kwam heel plots om mijn pad. Ik werd getipt en binnen anderhalve week was ik verhuisd. Weg uit mijn vertrouwde omgeving. Weg uit mijn veilige haven. …En wat is dat goed voor me geweest! Uit je comfortzone stappen is misschien even ontzettend eng maar kan ik iedereen aanraden. Je bekijkt de dingen daarna met een heldere blik. Zo heb ik bepaalde vastgeroeste overtuigingen kunnen laten varen, weet ik welke koers ik wil gaan nemen met mijn praktijk en kom ik (nog) een stuk beter voor mezelf op. De gemiddelde Volendammer is namelijk een pittig en heel direct persoon. Wilde ik niet over me heen laten lopen, was het verstandig om een stuk van dat gedrag te kopiëren. Ook zijn ze heel kort maar wel duidelijk in hun communicatie. Dat deel heb ik ook in mijn rugzak gestopt. Op die manier communiceren kost minder energie, heb ik ervaren. En die energieke ondernemersgeest hoop ik ook meegenomen te hebben.

Ik ben heel dankbaar voor alle mensen die mij geholpen hebben deze droom waar te kunnen maken en voor de mooie en soms ook zeer ontroerende ontmoetingen die ik in Volendam heb gehad. Een zomer om nooit meer te vergeten.

Eén van de laatste avonden daar liep een man, in een zo goed als lege straat, bijna tegen me aan en begon spontaan te zingen:

Bye bye love,

Bye bye happiness,

Hello loneliness,

I think i’m gonna cry.

Bye bye my love goodbye...

Ik mis je nu al. Het helende water. De ruimtelijkheid. De mensen die me inspireerden.

Was je een vakantieliefde of een liefde waar ik niet meer zonder kan? De tijd zal het leren…

Geland

‘Zijn het je ogen, is het je stem...’ Het is half vijf in de morgen. De overbuurman brengt me een serenade, pal onder mijn slaapkamerraam. Met een glimlach word ik wakker. Het begint al te wennen. Al die geluiden, het geroezemoes de hele dag.

Ik woon nu vijf weken in Volendam. In het centrum wonen van een toeristisch dorp, middenin het hoogseizoen, dat betekent een woonomgeving waarin vele uitdagingen voor me liggen. Overdag het winkelend publiek en de busladingen toeristen, en in de avond - en in het weekend ook in de nacht - de schreeuwende en lallende kroeggangers. Ik zou hier vakantieweken voor hooggevoeligen moeten organiseren. Als je ergens kunt leren hoe je in de drukte goed bij jezelf blijft, is het hier wel. Voor niet-hooggevoeligen is het soms al een flinke beproeving, zeker op de zondagen, dan kun je bijna over de hoofden lopen op de dijk.

Gek op gezelligheid

Het klinkt misschien tegenstrijdig - ik merk ook dat sommigen verwachten dat je als hooggevoelige als een kluizenaar leeft en alleen maar met oordoppen in diep weggestopt onder je dekbed ligt - maar ik vind het ook ontzettend leuk dat hier altijd wel iets te zien of te doen is. Iets in mij heeft dat ook nodig. 

Iedere zaterdag staat bijvoorbeeld de markt bij mij voor de deur. Gezellig en daarnaast ook ideaal; mijn boodschappen heb ik zo binnen. Vanuit mijn luie stoel zie ik mensen uit alle werelddelen voorbij komen. Leuk om te zien wat voor ons heel normaal is maar wat door andere culturen als heel bijzonder wordt gezien. Je gaat daardoor met andere ogen naar iets kijken, wat soms heel verhelderend kan werken. De haven met iedere dag weer andere prachtige boten en soms ook van die enorme jachten, waardoor je je in St. Tropez waant, ligt om de hoek. Geweldig om daar even een rondje te lopen. En de muziekliefhebber in mij wordt ook gevoed. Zo belandde ik laatst nog bij een heel intiem akoestisch optreden in de visafslag. Het was ontzettend mooi en met een bijzondere ervaring rijker sloot ik de avond af.

Het is alleen wel prettig dat als ik te veel prikkels heb gehad, wat ik probeer te voorkomen maar niet altijd haalbaar is, dat ik dan wel de rust kan opzoeken. En dat lukt dus soms niet in zo’n woonomgeving als dit. Daarvoor moet ik dan mijn huis uit.

Het water

De geluiden van het winkelende publiek, de toeristen en het langsrijdende verkeer kan ik inmiddels aardig buiten me houden. Bewust dan. Onbewust pik ik het allemaal op en ik merk regelmatig dat het me erg moe maakt. 

De lezers van mijn boek zullen weten dat in dit dorp ook een stukje van mijn verleden ligt. Dat deel wordt getriggerd nu ik hier weer woon. Soms is dat erg heftig. Ik kan er niet meer voor weglopen. Oude stukjes willen gehoord en geheeld worden.

Gelukkig is daar dan het water. Iedere avond, rond zonsondergang, maak ik een ommetje en plof ik even neer op een bankje aan het IJsselmeer dat net iets buiten het toeristische gebied staat. Het is dan compleet uitgestorven op de dijk. Op een enkele wandelaar of kroegganger na, is er helemaal niemand. Zo heerlijk. Dan gooi ik alle herrie van de dag in het water. Even mijn 'harde schijf' defragmenteren, zodat ik daarna weer het overzicht en de rust heb. 

Meer dan thuis

Mijn draai heb ik hier aardig gevonden en ik voel me er meer dan thuis. Zo thuis, dat toen ik een paar weken geleden vanwege een examen even in mijn eigen huis in het Westland verbleef, het voelde alsof ik daar op vakantie was. Toen ik de dag erna terugkeerde in Volendam, was ik weer thuis. Mijn brein kon dat niet verwerken. Een heel rare ervaring. Het is gewoon alsof ik hier al maanden woon.

Natuurlijk heb ik soms moeilijke momenten. Dan mis ik even dat ik op iedere straathoek een bekende tegenkom of zomaar bij een oude vriendin of mijn ouders kan aanwaaien. Al heb ik hier ook nieuwe leuke en lieve kennissen erbij gekregen waar ik een goede klik mee heb en volledig mezelf bij kan zijn. Ik hoef het niet alleen te doen, zij helpen me ook verder op mijn pad. Ze hebben hier zelfs een hsp-café (bijeenkomst voor hooggevoeligen). Als we het dan toch over thuiskomen hebben... Een avond gezellig samenzijn met mensen die op dezelfde manier in het leven staan als ik, dat is zo fijn.

Deze periode hier zie ik als proefwonen. Voelt het zo goed dat ik straks echt definitief de overstap zal maken? Ik heb nog drie weken te gaan hier… 

I can't live with or without you

Ik kijk naar de dvd van Gooische vrouwen 2. 'Ik hoor niet hier en niet daar,' zegt Claire na haar terugkeer uit Afrika.

Nou Claire, denk ik, we kunnen elkaar de handen schudden. Ik weet ook even niet meer waar ik nu thuishoor.

Aantrekkingskracht

Vanaf 2008 kom ik met regelmaat in Volendam. Het dorp heeft een enorme aantrekkingskracht op me. Ik voel me er thuis, het geeft me energie en inspiratie.

Waarom ga je er niet wonen? Hoe vaak ik die vraag al niet gehad heb…

Twee jaar terug stond ik op het punt om de stap te wagen. Ik voelde me niet goed in mijn eigen huis, dus wie weet was dit het moment om ervoor te gaan. Meerdere malen kreeg ik er een huisje aangeboden en toch deed ik het niet. Alles achterlaten wat je hebt opgebouwd, terecht komen in een dorp waar je veel voelt. Nee, ik koos voor de veilige weg en besloot binnen mijn eigen dorp te verhuizen. Nadat ik het universum om een huisje in De Lier had gevraagd, kreeg ik die binnen een week al aangereikt. Ja, zie je wel, dit was het! Vrij uitzicht, ruim huis, leuke wijk en een aparte werkkamer.

Nu anderhalf jaar verder kan ik zeggen dat ik me daar nog geen moment thuis heb gevoeld. Rationeel gezien is dat niet te verklaren, want alles zit op en aan het huis en heb ik dus niets om over te klagen. Sinds vorig jaar zomer weet ik dat ik last heb van de zendmast die iets verderop staat. Daar is wat aan te doen, middels hulpmiddelen.

Vanaf november luisterde ik iets beter naar het fluisteren van mijn hart. Volendam, hoorde ik. Oh nee, niet weer! Ik had toch de keus gemaakt om in De Lier te blijven? Die knoop was nou wel doorgehakt.

Kruispunt

De afgelopen maanden werd ik steeds zieker en zieker in mijn eigen huis. Mijn hart fluisterde allang niet meer, maar begon zelfs tegen me te schreeuwen. Ik stond op een kruispunt. Linksaf voor blijven zitten waar je zit en dus geen meter vooruit komen of rechtsaf voor onzekerheid en avontuur.

Je zou zeggen dat de keuze dan heel simpel is. Maar dat betekent dat je uit je comfortzone moet komen en daar is je hoofd het vaak niet mee eens. Die kan 1001 excuses bedenken om iets niet te doen. 'Het kost geld, je bent daar wel heel alleen, hoe denk je werk te gaan vinden, zorg dat je eerst wat meer energie hebt.' Blablabla... En zo ratelt ons hoofd maar door. Het duurde 'even' maar uiteindelijk lukte het me om mr. Mind te negeren en koos ik ervoor om rechtsaf te slaan. Ik voel al tijden dat in Volendam vele kansen voor me liggen. Daar kan ik groeien, mezelf verder ontwikkelen.

Nog geen 48 uur nadat ik hardop had uitgesproken een tijdelijke woning in Volendam te willen, om te gaan proefwonen, kreeg ik een bericht van een vriendin daar. Deze zomer was er een leuk huisje, middenin het centrum beschikbaar. Twee dagen later vond de bezichtiging plaats. Het voelde goed, van alle kanten werd me hulp aangeboden. Het klopt gewoon. Dit ging helemaal goed komen. Anderhalve week na mijn uitspraak woonde ik al in Volendam. Een turboverhuizing.

En toen… De eerste nacht sliep ik bij elkaar maar drie uur. Veel te weinig voor mij. Zeker na zo’n intensieve regelweek en een weekend waarin ik twee keer naar Volendam ben gereden en druk aan het sjouwen ben geweest. Ik sliep niet vanwege de vele geluiden om me heen. Zo wordt de slager aan de overkant ’s nachts bevoorraad. En dat gaat natuurlijk, op zijn Volendams, niet geheel zachtjes. Ook pikte ik er energetisch veel op. De meest vreselijke dingen zag en hoorde ik weer. Alsof al mijn antennes ineens open waren geschoten. Om die reden heb ik al die jaren al een haat-liefdeverhouding met het dorp. Het brengt me dingen op mijn pad die ik liever (nog) niet onder ogen kom.

Huilend zat ik de dag erna in de kappersstoel. Gelukkig waren er verder geen klanten. Ook weer typisch, thuis kan ik niet huilen, hier gaat altijd de kraan zonder problemen open. Ik voel me hier blijkbaar veilig genoeg om mijn emotie te kunnen tonen.

‘Ik ga terug. Ik trek het hier niet.’ Opgeven komt in mijn woordenboek niet voor, maar dit kwam met een oerkracht eruit. Dit was gewoon niet goed, ik zou kapot gaan hier. Normaal moeten ze me aan mijn haren het dorp uitslepen, wil ik niet weg, nu moesten ze me juist eraan vasthouden wilde ik niet vluchten.

Dit was toch mijn volgende station?

Ik gaf het een kans. De dagen erna waren loodzwaar. Ik kreeg meer op mijn bordje dan mijn lief was. Slapen deed ik nog steeds slecht en ik was doodop. Hallucinerend vanwege het slaapgebrek liep ik tollend op mijn benen richting de supermarkt om vervolgens weer een paar uur op bed te moeten bijkomen. Ik snapte er niets van. Dit zou toch mijn bestemming zijn, mijn volgende station? Waarom gebeurt dit dan? Ik had allerlei plannen. Zou hier gaan schrijven, werk zoeken, nieuwe mensen ontmoeten. Nu lig ik grotendeels alleen maar plat. Ik word ook niet goed van de hele dag omringd zijn met mensen en geluiden. Dat geeft zoveel onrust in mijn hoofd. Soms voelt het net alsof ik in Artis zit. Al die mensen voor mijn raam, gewapend met een camera, en dan zit ik gelukkig nog op één hoog. Mijn tijdelijke huis en ik zullen straks vast in vele plakboeken voorkomen. Al levert het zien van al die toeristische taferelen ook wel heel vermakelijke situaties op. Sommigen doen de meest idiote dingen om foto’s te kunnen maken. Zo had ik gister in 5 seconden tijd, drie verschillende Japanners die even naast me kwamen zitten op het bankje bij het water. Even leuk zitten, foto, en dan nam de volgende snel plaats. Bijna struikelend over hun eigen voeten renden ze dan weer naar het volgende huis met dat leuke geveltje en herhaalt het hele tafereel zich opnieuw. Daar kan ik gelukkig weer even om lachen. Maar heb ik het wonen in een toeristisch centrum niet wat onderschat?

Een goede spiegel
Dag 3 kon ik me neerleggen bij de situatie. Ik ben hier niet voor niets terecht gekomen. Dagelijks krijg ik allerlei signalen dat ik nog steeds op de juiste weg zit. Ik ga mee met de flow en vertoef veel aan het water. Ik krijg daar letterlijk lucht, geniet van de ruimte en vind er mijn rust. De vermoeidheid kan ik nu accepteren. Mijn plannen heb ik even in de ijskast gezet. Misschien wilde ik ook te veel en te snel. Was het naïef om te kunnen denken dat ik hier direct mijn ding kon neerzetten.

Ik heb heel lieve vriendinnen en familie die me erdoorheen slepen. Dagelijks krijg ik peptalks, ‘controle’ en goede adviezen. Bij deze, enorme dank voor jullie hulp! Dankzij jullie ben ik nog niet gillend het dorp uitgerend.

Eén van de afscheidscadeautjes vanwege mijn tijdelijke verhuizing, een cd van André Hazes junior, heeft ook een mooie boodschap:

‘Leef, alsof het je laatste dag is, pak alles wat je kan en ga!’

De Volendammers houden me een goede spiegel voor. Ze zijn net als ik heerlijk eigenwijs, enorm veeleisend naar zichzelf en anderen en vinden het ook erg belangrijk wat een ander van ze vindt. Vooral niet willen afwijken, maar het liefst met de kudde mee.  

Ik zie deze periode hier als één grote Summer School. Vele lessen zal ik op mijn pad gaan krijgen. En wie weet, wil ik hier straks wel helemaal niet meer weg.

Volendam, ik kan niet met en niet zonder jou!

Zomeractie

Voor veel mensen breekt binnenkort de vakantieperiode aan. Wat is er dan fijner om heerlijk te kunnen ontspannen met een mooi boek?

Bestel nu een gesigneerd exemplaar van 'Het stille verdriet' bij Praktijk De Vlindertuin en betaal € 15 incl. verzending (i.p.v. € 19.90).

Deze aanbieding is geldig tot en met 31 augustus 2016 en geldt alleen voor verzending binnen Nederland.

#hooggevoeligheid #ontdekkingstocht #Volendam

'Ook rot dat je dat hebt'

Vorige week zei een cliënt dat tegen me. Ik keek haar verbaasd aan. 'Dat ik wat heb?' 
'Nou, die hooggevoeligheid. Dat lijkt me hartstikke vervelend.'

Het is niet voor het eerst dat ik dat hoor. Een andere variant is dat men het zielig voor me vindt. Veel mensen denken dat hooggevoeligheid een vervelende ziekte is. Dat wil ik meteen rechtzetten. Hooggevoeligheid is geen ziekte maar juist een prachtige eigenschap. Ok, als je er nog niet bewust van bent dan kun je er flink last van hebben. Een eerste stap is het erkennen dat je nu eenmaal een gevoeliger zenuwstelsel hebt. Ik houd helemaal niet van hokjes, maar toen ik eenmaal wist dat mijn extreme vermoeidheid werd veroorzaakt door de hooggevoeligheid en ik als een spons emoties van anderen bleek op te zuigen, kon ik daar wel mijn leefstijl op aanpassen, waardoor mijn energieniveau verbeterde. Dus meer balans tussen in- en ontspanning, voldoende bewegen om zo bewust te zijn van mijn eigen lichaam, goede voeding en doen wat mijn hart me ingeeft en niet wat mijn hoofd wil.

Als je mocht kiezen

Vaak leggen mensen mij de volgende vraag voor als ze mijn boek hebben gelezen: wat als je opnieuw geboren kan worden. Kies je dan voor een leven met of zonder hooggevoeligheid? Zonder twijfel zeg ik dan: met! Dat geeft meestal een hoop verbazing, ze verwachten het andere antwoord. Je hebt zo'n zwaar pad, je bent sneller moe, moet continu dingen afwegen. Dat moet je toch niet willen? Maar deze eigenschap heeft me zoveel gebracht. Ja, het was (en is regelmatig nog) pittig. Ook ik ben nog zoekende, al slaat de weegschaal inmiddels wel de positieve kant op. Maar ik heb het gevoel dat ik daardoor wel echt leef.  

Bewust leven

Dagelijks moet ik heel bewust met mijn energie omgaan. Waar wil ik mijn energie aan besteden? Dat maakt dat ik effectief werk/leef. Ik wil mijn kostbare energie natuurlijk niet aan nutteloze dingen kwijtraken. Als ik de deur uitloop, zonder eerst heel bewust mijn eigen lijf te voelen, dan zit ik zo bij een ander en kan mijn stemming ineens omslaan. Van blij naar boos of juist heel verdrietig. Net wat ik dan oppik. Dat vreet natuurlijk energie. Ook moet ik opletten wat ik in mijn mond stop, omdat mijn lichaam nu eenmaal gevoeliger reageert.

Natuurlijk snak ik zo nu en dan ook wel eens naar een dag waar ik daar geen rekening mee hoef te houden, en zou ik willen dat ik gewoon zonder problemen fulltime kan werken en vervolgens nog een heel weekend kan feesten.

Intens genieten

Maar juist dankzij die gevoeligheid maak ik ook zulke mooie dingen mee. Ik beleef alles veel intenser. Bijvoorbeeld een avond theater, dat raakt mij echt in het hart en als ik daar een week later aan terugdenk kan ik het gevoel zo weer oproepen. Van mooie dingen in de natuur, die een ander misschien minder snel opmerkt, kan ik heel erg genieten.

Ook heb ik vaak diepe en openhartige gesprekken met mensen op de meest bijzondere locaties zoals bij een bushalte of een pashokje. Iets wat veel hooggevoeligen zullen herkennen. Wildvreemde personen leggen hun hele ziel en zaligheid bij je bloot. Daardoor heb ik op jonge leeftijd al veel mogen leren over het leven. En wanneer ik werk in mijn eigen praktijk is mijn hooggevoeligheid ook een grote pre. Ik voel al snel aan waar de oorzaak van een probleem zit, kan tussen de regels door luisteren en weet wat ik mag doen om mensen op hun gemak te laten voelen. Iets waar ik allemaal geen moeite voor hoef te doen, maar dankzij mijn eigenschap van nature bezit.

"Het is hoe jij het ziet, hoe mooi kan het leven zijn..."

Hoera, ik ben hooggevoelig!

‘Je bent niet ziek, maar hooggevoelig.’ Deze week is het precies tien jaar geleden dat ik dat te horen kreeg. Mijn leven draaide hierna 180 graden de andere kant op, de goede kant. De zoektocht naar de oorzaak van mijn extreme vermoeidheid kwam na bijna elf jaar tot een eind.

Ik ging veel over hooggevoeligheid lezen, kon oude ervaringen een plekje gaan geven, begreep ineens waarom ik anders dan anderen reageerde op bepaalde situaties. Ik was niet gek of raar, ik had nu eenmaal een gevoeliger zenuwstelsel en ben daarom wat ontvankelijker voor allerlei prikkels. Dat maakt me sneller moe en heb daarom wat meer tijd nodig voor mezelf.

Diepste angst onder ogen komen

De reis ging verder. Naast mijn hooggevoeligheid bleek ik ook te beschikken over een paranormale gave. Jarenlang heb ik dat stuk – onbewust – weggestopt. Door het erkennen van mijn hooggevoeligheid kreeg dat deel ook weer de kans zich te laten zien. Nadat ik in 2007 Volendam had bezocht, kwam ik een rollercoaster terecht. Ik zag, hoorde, voelde ‘dingen’ van de bewuste nacht in 2001, waar in Café De Hemel 14 jongeren zijn omgekomen. Ik had een taak te doen in dat dorp. Jarenlang probeerde ik het af te doen als complete onzin en fantasie. Het kon gewoon niet waar zijn. Dit was te bizar en zag je alleen in films, toch? Mijn Westlandse nuchterheid zat me flink in de weg. Totdat ik najaar 2011 volledig blokkeerde. Al die jaren had ik van alles opgepot, door het niet uiten kon ik letterlijk niet meer slikken. Hele dagen bracht ik thuis door, in gevecht met paniekaanvallen. Kilo’s viel ik af. Mijn eigen praktijk, die ik in 2009 was begonnen, moest ik stilleggen. Mijn emoties verlamden me volledig. Ik kon niets meer, behalve als een angstig vogeltje op de bank zitten. Dit kon niet langer zo, dus ik besloot dat het tijd was om mijn diepste angst onder ogen te gaan komen. Regressietherapie, waarbij je teruggaat naar vorige levens, heeft mij enorm geholpen. Eindelijk zag en voelde ik waar mijn angsten vandaan kwamen, wat mijn band met Volendam is en waarom ik de afgelopen jaren bepaalde mensen op mijn pad ben tegengekomen.

Met een aantal emoties bleef ik nog wel zitten. Ik mocht bepaalde dingen uiten naar mensen maar durfde dat niet. ‘Schrijf een boek,’ zei de therapeute.  

En zo geschiedde. Het schrijven ging als vanzelf en bleek een natuurlijke gave van me te zijn. Wel vroeg het enorm veel van me. Opnieuw door alle emoties heen gaan, was een loodzwaar proces. Ik belandde bijna weer in een depressie. Zomer 2013 was het zover, ‘Het stille verdriet’ zag het levenslicht.

Durf te kiezen voor je eigen unieke weg

Nu bijna drie jaar verder ben ik nog steeds vol verwondering over alles wat ik sindsdien heb mogen meemaken. Nog steeds ontvang ik regelmatig zeer dankbare en ontroerende reacties van mensen die mijn boek hebben gelezen. Andere hooggevoeligen vinden er zoveel herkenning in.

Mijn hooggevoeligheid zie ik als een prachtige eigenschap. Natuurlijk zijn er ook momenten, al zijn die op één hand te tellen, dat ik het even beu ben, dat ik ook ‘gewoon’ wil zijn. Dat ik denk: ik wil ook 40 uur kunnen werken, ’s avonds nog sporten en in het weekend flink op stap met vriendinnen. Maar ik weet ook dat zo’n leven eigenlijk helemaal niet bij me past en dat er genoeg mensen zijn die maar meedoen met de meute omdat ze niet dat buitenbeentje willen zijn. Ik zie het dan maar als mijn geluk dat mijn lijf en hoofd dat niet bij konden houden. Hierdoor werd ik wel ‘gedwongen’ het roer om te gooien. Ik probeer nu anderen te motiveren om ook hun eigen pad te kiezen. Waarom wachten totdat je die burn-out hebt of een andere vervelende kwaal? We gaan vaak pas veranderen als er een noodzaak is. Doordat ik tot mijn 26^e toch geprobeerd heb het leven te leiden dat ‘hoort’, kamp ik nu met een bijnieruitputting. Mijn lijf heeft teveel stress moeten verdragen. Ik voel dat ik nog steeds wel iets te veel wil meedoen met de massa, dus mijn grote uitdaging voor dit jaar is of ik nu écht durf te gaan kiezen voor mezelf.

Het stille meisje is niet meer

Tien jaar geleden gaf ik nog de voorkeur aan veel alleen zijn. Veel mensen om me heen vond ik vreselijk. Het putte me uit. Standaard had ik altijd last van paniekaanvallen. Genieten kon ik dan niet. Nu is dat compleet anders. Ik houd juist van mensen om me heen. Grote festivals of drukke winkelstraten zijn geen probleem meer voor mij. Natuurlijk zijn er wel dagen dat ik het liever niet opzoek, omdat ik overprikkeld ben maar ik weet inmiddels hoe ik ermee kan omgaan.

Van een verlegen meisje, dat vroeger totaal niet opviel, ben ik inmiddels veranderd in een vrouw die op de voorgrond durft te treden en zegt – ik moet nu zelfs regelmatig mijn tong afbijten om niet te direct te zijn - wat ze werkelijk voelt en denkt. Haar verhaal zonder gêne doet voor volle zalen en in de media.

Wie had dat kunnen denken?

Ik hoop nog vele mensen te mogen inspireren, dat ook zij hun hart durven te volgen en hun mooiste leven gaan leven!

Lezing hooggevoeligheid & tenen lezen

Binnenkort geef ik op twee locaties in Zuid-Holland een lezing, deze bestaat uit twee delen.

"Daniëlle vertelt deze avond over haar jarenlange ontdekkingstocht naar de oorzaak van haar extreme vermoeidheid. Ze blijkt hooggevoelig te zijn. Puzzelstukjes vallen op zijn plek, het roer gaat om, ze begint een eigen praktijk waarin ze anderen kan begeleiden in hun zoektocht en schrijft ook een boek, 'Het stille verdriet', over haar eigen proces. De hooggevoeligheid is nu haar kracht!
Na de pauze geeft ze uitleg over één van de methodes waarmee ze in haar praktijk werkt: tenen lezen. Hiermee brengt ze het gedrag en karakter van een persoon in kaart. Dit kan helpen om iemands zelfkennis te vergroten. Waar zitten de kwaliteiten en wat zijn de valkuilen? Daarnaast kan het ook een hulpmiddel zijn bij de opvoeding en voor hulpverleners die werkzaam zijn met dementerenden en gehandicapten."

Woensdag 27 januari - bibliotheek De Lier, aanvang 19.30 uur. Meer info: http://bibliotheekwestland.com/aanbod/lezingen/lezing-hoogsensitiviteit/


Woensdag 3 februari - Concordia Maasdijk, aanvang 20.00 uur. Meer info: http://www.concordiamaasdijk.nl/cultureel.html